นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 417

แต่เธอต้องอดทนและพูดกับคนนี้สักสองสามคำ กลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็นลมไปอีก และจะไม่รู้จักเธอเมื่อตื่นขึ้นมา

"ฉันชื่อสือฮว่า เป็นเพื่อนสนิทของนาย"

"จริงเหรอ？ ฉันไม่เชื่อ"

"..."

สือฮว่านั้นไม่รู้แล้วว่าจะสื่อสารกับชายคนนี้ยังไงต่อไป เธอถูกหัวตัวเองและพูดประนีประนอมว่า: "ถ้านายไม่เชื่อก็ไม่ต้องเชื่อ นายบอกฉัน ที่นี่คือที่ไหน？ทำไมนายถึงอยู่ที่นี้ได้？นายบอกว่านายก็มาจากในน้ำ หรือว่านายก็ถูกคลื่นซัดมาเหมือนกัน?"

ชายคนนั้นค่อยๆย่อตัวลงและมองหน้าเธอ "ฉันจะรู้ได้ยัไงว่านี่คือที่ไหน ฉันอาศัยอยู่ที่นี่มาโดยตลอด ที่นี่คือบ้านของฉัน"

สือฮว่าแทบจะเป็นลมไป ไม่มีอะไรจะพูดกับชายผู้นี้จริงๆ!

เธอฝืนตัวเองลุกขึ้นเดินไปที่ประตูเพื่อตากแดด แต่ทันทีที่ก้าวเท้า อาการวิงเวียนที่ศีรษะก็รุนแรงขึ้นและเธอเกือบจะล้มลง

ชายคนนี้รีบพยุงเธอด้วยน้ำเสียงวิตกกังวล "เมื่อคืนนี้เธอเข้ามาที่บ้านฉันคนเดียวเหรอ？ถ้าอย่างนั้นเธอก็คงโดนแมลงที่ฉันเลี้ยงกัดแน่ นี่เธอโดยพิษมันแล้ว"

แมลง? แมลงอะไร?

สือฮว่าเงยหน้าขึ้นและเห็นสิ่งที่เหมือนแมลงสองตัวที่นอนอยู่ในฝ่ามือของชายคนนั้น "นี่คือแมลงจูบ มันจะดูดเลือดของเธอเหมือนกับยุง แล้วระบายอุจจาระเข้าบาดแผล หากไม่ไปพบแพทย์ทันเวลา ก็จะเสียชีวิต"

พอพูดจบ เขาก็เปิดกล่องที่ด้านข้างอีกครั้ง ในนั้นมียุงอยู่เป็นจำนวนมาก ถ้าเกิดคนที่เป็ฯโรคกลัวรูมาเห็น ก็คงจะตกใจกลัวจนเป็นลมไปแน่ๆ

"นี่คือยุงลายเสือเอเชีย หลังจากถูกมันกัด ผิวหนังก็จะคันและเป็นโรคผิวหนังอักเสบไปทั่วตัว"

"นี่คือมดกระสุน ถ้าถูกมันกัดคำเดียว ก็จะปวดเป็นเวลา24ชั่วโมง ความเจ็บปวดนั้นจะไม่ลดลง มีไม่กี่คนที่สามารถทนมันได้"

สือฮว่าถอยหลังหนึ่งก้าว เมื่อคืนตอนที่เธอมาก็ไม่ได้สนใจขวดและกระป๋องเหล่านี้เลย แต่ในตอนนี้เมื่อสังเกตเห็นมัน ในนั้นเต็มไปด้วยแมลง

"นี่คือผึ้งนักฆ่า สิ่งที่ฉันเลี้ยงมาแล้วประสบความสำเร็จมากที่สุด และเป็นสิ่งที่เชื่อฟังที่สุด เมื่อคืนเธอโชคดีแล้ว ที่แค่ถูกแมลงตัวเล็กกัดเท่านั้น"

มุมปากของสือฮว่ากระตุก ดังนั้นเธอควรดีใจใช่ไหม

ซือรั่วเฉินเหลือบมองที่แขนของเธอ และมีตุ่มสีแดงอยู่สองจุดอยู่จริง

"มันอาจจะเจ็บปวดนิดหน่อย ถ้าไม่ฆ่าเชื้อให้ทันเวลา ก็อาจจะตาย เธออดทนหน่อยละกันนะ"

หน้าผากของสือฮว่าเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นๆ นั่งด้านข้างแล้วหลับตาลงเล็กน้อย "นายไม่มีอะไรทำเหรอถึงมาเลี้ยงของพวกนี้？"

ถ้าไม่ระวัง ชีวิตตัวเองก็จะถูกแขวนเข้าไปด้วย

"เพราะมันสนุก ไม่อย่างนั้นฉันจะทำอะไรได้อีก และแมลงพวกนี้ก็มีประโยชน์มาก แต่คนพวกนั้นก็มักจะมาหลายเดือนมาครั้งหนึ่ง หากเธอต้องการออกไป ก็คงต้องรอพวกเขามาที่นี่แล้วแหละ"

สือฮว่าไม่ได้พูด เขาใช้วิธีดั้งเดิมที่สุดในการฆ่าเชื้อ ใช้ปลายมีดกรีดผิวหนังเพื่อบีบสารพิษออก แล้วพ่นแอลกอฮอล์ ซึ่งเธอนั้นเจ็บสนใบหน้าของเธอซีดลงอย่างมาก

เธอผู้ที่ชีวิตอยู่ในยุคสมัยใหม่มานานขนาดนี้ แต่ยังสามารถได้พบกับบุคคลที่น่าอัศจรรย์แบบนี้ได้

หลังจากที่ซือรั่วเฉินฆ่าเชื้อให้เธอแล้ว ก็ได้วางขวดเหล้าลงอย่างระมัดระวัง

สือฮว่าพบว่าอาการวิงเวียนศีรษะไม่รุนแรงมากแล้ว จึงยิ้ม "นายบอกว่านายอยู่ที่นี่มาตลอด แล้วทำไมถึงมีขบวนรถมาล่ะ แล้วนายยังมีไฟฟ้าอยู่ที่นี่อีก"