นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 428

ส่วนเพื่อนเก่าของฮ่อฉวนสือก็ไม่มีใครรู้ว่าเป็นใครหรือชื่ออะไร

เพียงแต่ในแต่ละปีเขาจะเลือกทีมหนึ่งทีมเพื่อไปเยี่ยมเพื่อนคนนี้

เขาบอกว่าเพื่อนคนนี้ใจดีมากแต่กลับโดดเดี่ยวมาก

เขาใจดีเพราะเขาจำอะไรไม่ได้เลย เรื่องที่ทำให้เขาเศร้าก็ถูกลืมไปได้อย่างรวดเร็ว และเขาจะไม่มีวันจำคนที่ทำให้เขาเศร้าได้ เหมือนเขาใช้ชีวิตซ้ำๆทุกวัน

ตื่นนอน ดูปฏิทิน เลี้ยงแมลง เข้านอน ไม่เหน็ดเหนื่อย

เหมือนว่าเขาจะหลบหนีจากเวลาและโลก อยู่ในโลกของตัวเอง ซึ่งเป็นความสูงที่ไม่มีใครไปถึงได้

รถจะใช้เวลาประมาณสามวันกว่าจะไปถึงที่นั่น เส้นทางนี้ก็มีแมลงมีพิษมากมาย ทุกปีจะคนจำนวนไม่น้อยถูกฆ่าตายบนถนนสายนี้

สือฮว่าไม่รู้ว่ารถของฮ่อฉวนสือกำลังมาทางนี้ ทุกๆ วันเธอคอยมองดูพระอาทิตย์ขึ้นและตกด้านนอกอย่างเบื่อหน่าย รู้สึกว่าวันเวลาช่างน่าเบื่อ

เป็นเรื่องยากที่จะจินตนาการว่าซือรั่วเฉินใช้ชีวิตแบบนี้มาหลายปี เธอรู้สึกเหมือนกำลังจะเป็นบ้า

ที่นี่นอกเสียจากเสียงลม เสียงนก และเสียงทะเลที่อยู่ไม่ไกลก็ไม่มีเสียงอะไรเลย

บริเวณนี้เป็นบริเวณร้อนชื้น ถึงแม้สภาพแวดล้อมจะสวยงาม แต่บางครั้งจะเห็นงูพิษหลากสี

ซือรั่วเฉินเหมือนจะชอบสิ่งเหล่านี้เป็นพิเศษ ทุกครั้งก็คอยจับงูพิษเหล่านั้นและเล่นเป็นเวลานาน

เขาบอกว่าสัตว์มีจิตวิญญาณ เพราะรู้ว่าร่างกายของเขามีพิษเลยรู้สึกถึงอันตราย ดังนั้นโดยทั่วไปแล้วพวกสัตว์มีพิษพวกนี้ก็ไม่กล้ากัดเขา เว้นแต่เขาจะฆ่าคนอื่น

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ สือฮว่าก็นึกถึงเชือกสีแดงสองเส้นบนข้อมือของซือรั่วเฉินได้ ตอนที่เธอเห็นมันครั้งแรก เธอคิดว่ามันเป็นเชือก แต่เมื่อเธอสัมผัสก็รู้ว่าเชือกนั้นอ่อนมาก เธอกรีดร้องและถอยกลับเพราะหัวงูเกือบโดนมือเธอ

ซือรั่วเฉินหัวเราะเยาะเธอตลอดเวลา และเหยียดข้อมือออกราวกับเด็กทารก "เธอไม่รู้ใช่ไหมว่านี่คืองูไลโคดอนที่ฉันเลี้ยงไว้ มีเพียงสองตัวบนโลกนี้ ฉันผสมพันธุ์มาตั้งหลายปี มีเพียงสองตัวนี้ที่เป็นตัวที่ฉันต้องการ ตัวเล็กและมีพิษมากที่สุดในโลก สือฮว่า เธออยากได้ไหม? ฉันให้เธอตัวหนึ่ง"

ผู้หญิงจะชอบของแบบนี้ได้อย่างไร ของเรียบๆลื่นๆ เล็ก แถมมีพิษ

สือฮว่าตกใจจนหน้าซีด แต่พอนึกอะไรได้ เธอก็ก้มหน้าครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง

อนาคตไม่รู้ว่าจะต้องเจออันตรายแค่ไหน งูสองตัวนี้เกาะอยู่บนข้อมือก็ถือเป็นเครื่องรางช่วยชีวิต

ซือรั่วเฉินผายมือด้วยความดีใจ "อย่ามองว่าพวกมันตัวเล็ก พวกเขากินอาหารของฉันไปมากแล้ว ถ้าเจ้าตัวเล็กกัดเธอเข้าล่ะก็ เทะก็ช่วยเธอไม่ได้หรอก ปฏิกิริยาเร็วมากเหมาะมากสำหรับสาวๆไว้ป้องกันตัว ดูเหมือนสร้อยข้อมือสีแดง?"

งูน้อยสองตัวนี้ช่างสวยงามจริงๆ ตัวสีแดงโปร่งแสง ตาสีดำสนิท ไม่ว่าพิษของพวกมันจะต่างกันอย่างไร สองตัวนี้ก็ดีที่สุดจริงๆ

"ให้ตัวหนึ่งก็ขี้เหนียวนะ ถ้าให้ก็ให้สองตัวเองสิ ให้พวกมันมีเพื่อน"

"พูดแบบนี้ไม่อายเลยใช่ไหม? รู้ไหมว่าฉันพยายามมากแค่ไหนในการเพาะพันธุ์มัน หลายปีที่ผ่านมาแลกกับสองตัว เธอจะชุบมือเปิบนี่นา"

"ถ้าคุณไม่ให้ฉัน ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าสิ่งที่คุณเพิ่งพูดไปคือเรื่องจริง ทั้งสองตัวนี้ดูเหมือนงานฝีมือ พวกมันมีพิษแรงอย่างที่คุณพูดจริงเหรอ? คุณเชื่อไหมล่ะ?"

ซือรั่วเฉินเป็นกังวลในทันที สงสัยอะไรก็ได้ แต่จะมาสงสัยสัตว์ที่เขาเลยไม่ได้!

เขาเกี่ยวงูตัวน้อยสองตัวบนข้อมือของสือฮว่าด้วยความโกรธ "ก็ได้ เธอไม่เชื่อใช่ไหม ให้พวกมันอยู่กับเธอ รอมันกัดคนตายก่อนเธอจะได้รู้ว่าที่ฉันพูดนั้นไม่ได้โกหก ถึงตอนนั้นอย่าลืมคืนให้ฉันด้วยล่ะ"

คืนให้เขา?

สิ่งนี้มาอยู่ในมือของเธอแล้วก็ต้องเป็นของเธอ

สือฮว่าหลับตาและอยากจะสัมผัสงูตัวน้อยสองตัว แต่ซือรั่วเฉินคว้ามือเธอไว้ "ตั้งแต่วันแรกที่พวกมันเกิดมา ฉันได้ทำให้พวกเขาคุ้นเคยกับข้อมือของฉัน ในใจพวกมัน สิ่งนี้คือเจ้าของของมัน พวกมันสามารถรับรู้อารมณ์ของเจ้าของผ่านการเต้นของชีพจรและตัดสินใจว่าจะโจมตีหรือไม่ เธออย่าลืมให้เนื้อทุกวัน ต้องเนื้อสดด้วยนะ"