นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 439

มันคุ้มค่าไหม?

สำหรับเธอ มันไม่เคยมีคำว่าคุ้มหรือไม่คุ้ม ตราบใดที่เธอต้องการ เขาก็จะทำมัน และมันก็เป็นอย่างนั้นเสมอ

ซือรั่วเฉิน มองไปที่ทั้งสองสวมกอด และความหึงหวงก็เพิ่มขึ้นอีกครั้ง

หลังจากที่ ฮ่อหมิงกลายเป็นหัวหน้าของตระกูล ฮ่อแล้ว ซือรั่วเฉินก็เคยได้ยินเกี่ยวกับการกระทำของคนๆ นี้ ทุกคนบอกว่าเขาต้องอดทนกับการอยู่เฉยๆ อย่างไร จะนอนลงและพยายามหาความกล้าได้อย่างไร เขาเลือดเย็นและโหดเหี้ยมเพียงใด

บางครั้งเขาก็ถอนหายใจ รู้สึกว่าเขาสามารถเป็นเพื่อนกับฮ่อหมิงได้ เพราะพวกเขาเหมือนกันหมด พวกเขาสามารถทำทุกอย่างที่ต้องการเพื่อจุดประสงค์

อย่างไรก็ตาม ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ผู้ชายคนนี้เริ่มสับสน สำหรับผู้หญิง เขาสละตำแหน่งปรมาจารย์ที่เจ็ด เพื่อผู้หญิง เพื่อเป็นศัตรูกับเมืองแห่งความบาปทั้งหมด ฮ่อหมิงได้เปลี่ยนไป

ซือรั่วเฉิน จับมือของเขาไว้แน่นและคว้า หลิวชิงเฉียน ไว้ "ฮ่อหมิง... ฉันเคยถือว่าคุณเป็นคู่ต่อสู้ของฉัน เพื่อนของฉัน ฉันไม่ได้คาดหวังว่าคุณจะเป็นแบบนี้

เขาหลับตาลงมีดในมือของเขากำลังจะตัดคอ หลิวชิงเฉียน

และหลิวชิงเฉียนอยู่ในอาการโคม่า โดยไม่รู้ว่าเท้าของเธอก้าวเข้าไปในโลงศพครึ่งหนึ่งแล้ว

ฮ่อฉวนสือ ปกป้องสือฮว่าและดูฉากนี้อย่างแผ่วเบา "ซือเหลิ่ง คุณอยู่ที่ตระกูลฮ่อ นานเกินไปหรือเปล่า คุณเกือบลืมชื่อจริงของคุณแล้วหรือ"

ซือรั่วเฉิน กระชับกริชของเขาทันทีซึ่งทำให้เขาประหลาดใจจริงๆฮ่อฉวนสือ รู้เรื่องนี้

ถูกต้อง เขาคือซือเหลิ่ง เขาไม่เคยเป็นซือรั่วเฉิน

เขาเกลียดชื่อนี้มาก เกลียดชื่อคนตายคนนี้

ในคืนที่ ซือรั่วเฉินถูกผลักลงไปในแม่น้ำ เขาได้ฝันร้าย โดยฝันว่าน้องชายคนนี้คลานออกมาจากทะเลและเดินเข้ามาหาเขาทีละก้าว

เขาไม่เคยกลัวขนาดนี้มาก่อน แต่เขาผิดหรือเปล่า? เขาแค่อยากจะมีชีวิตอยู่

บุคคลสามารถปีนให้สูงขึ้นและมองเห็นได้ไกลขึ้นโดยปราศจากความรู้สึกใด ๆ เขาได้ปลอบโยนตัวเองด้วยวิธีนี้เสมอ

ในสถานที่ที่ไม่มีตัวตนของเมืองแห่งความบาป เมื่อบุคคลมีความผูกพันแล้ว เขาจะก้าวเข้าสู่สถานการณ์ที่เขาจะไม่มีวันฟื้น

เมื่อเขาผลัก ซือรั่วเฉิน ลงไปในทะเล เขาเห็นความตื่นตระหนกในดวงตาของเขา และเขาก็ไม่น่าเชื่อ

แต่ก่อนหน้านั้น เขาถามอีกฝ่ายอย่างชัดเจนว่า "คุณอยากตายเพื่อน้องชายของคุณไหม"

ซือรั่วเฉินตอบว่ายอม เขาบอกว่าเขาต้องการให้น้องชายของเขารอด

เขาเลยตายแทนเขา สิ่งนี้ถูก เขาไม่ได้ทำผิด...

เป็นเวลาหลายปีที่ไม่มีใครเคยเรียกเขาด้วยชื่อจริงของเขา

เมื่อคำสองคำนี้ถูกเรียกโดย ฮ่อฉวนสือ การปลอมตัวทั้งหมดก็พ่ายแพ้ในทันที

มีดในมือของเขาตกลงไปที่พื้นทันที และซือรั่วเฉินก็ลูบหน้าผากของเขา "คุณรู้จักชื่อฉันจริงๆ..."

เสียงของเขาแหบแห้งราวกับยังมีชีวิตอยู่ เพียงเพื่อรอให้ใครซักคนเรียกชื่อจริงของเขาสักครั้ง

ฮ่อฉวนสือ มองเขาอย่างเงียบ ๆ และทันใดนั้นก็ดึงหลิวชิงเฉียน ขึ้นมา "ฉันจะพาเธอและสือฮว่า ออกไปและออกจากเมืองแห่งความบาป จากนี้ไปสถานที่แห่งนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉัน ซือเหลิ่งสิ่งที่คุณต้องการก็จะได้ในที่สุด ตรงไหนที่ควรปล่อยก็ปล่อยบ้าง"

ซือรั่วเฉินหัวเราะเบา ๆ และค่อยๆ ยกมือขึ้น "ทิ้งเมืองแห่งความบาป ละทิ้งความเกลียดชังของพ่อแม่และทุกสิ่งที่คุณสร้างขึ้น ฮ่อหมิง ฉันชื่นชมคุณมากในตอนนั้น ฉันคิดว่าเราเป็นเพื่อนกันได้ แต่เมื่อไหร่เธอถึงได้กลายเป็นคนไม่เอาไหนแล้ว?"

ความเกลียดชังของพ่อแม่?

สือฮว่าเงยหน้าขึ้นมองฮ่อฉวนสือ เธอไม่เคยได้ยินเขาพูดกับพ่อแม่ของเขาเลย รู้แค่ว่าเขาเป็นเด็กกำพร้าตั้งแต่เขายังเป็นเด็ก ถ้าไม่ใช่เพราะผู้อาวุโสคนที่สามของตระกูลฮ่อ เขาคงตายไปนานแล้ว