นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 442

สือฮว่าเข้าไปในห้องน้ำแล้วล้างเลือดบนฝ่ามือจนสะอาด

เธอมองตัวเองในกระจก อาจเป็นเพราะเพิ่งอาเจียนเป็นเลือด ในตอนนี้ใบหน้าของเธอจึงซีดเล็กน้อยในขณะนั้น

จู่ๆก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นในกระจก จนเธอก็ถอยถอยออกมาด้วยความตกใจ

สือฮว่ากอดเธอจากด้านหลัง สองมือโอบรอบเอวของเธอ "ทำไมถึงทำหน้าเหมือนทำอะไรผิด มีอะไรปิดบังผมหรือเปล่า"

สือฮว่าส่ายหัวอย่างรวดเร็วและลูบบริเวณรอยคล้ำของเขาอย่างเป็นทุกข์ "ที่จริงแล้วคุณไม่ต้องกังวลเรื่องการหาหมอ ฉันไม่เป็นไร"

"หาทางออกไม่ได้สักที ผมก็กินนอนไม่ลง ผมเคยเห็นยวี่เย่ เขาผอมแห้งมาก ฉันจะไม่ยอมให้คุณเป็นแบบนั้น ผมจะหาวิธีรักษาคุณให้ได้"

เมื่อสือฮว่าได้ยินสิ่งนี้ เธอก็รู้สึกเศร้าในทันใด

ในเมื่อให้พวกเขาเจอแล้ว แล้วทำไมต้องให้เขาพัดพลากกันขนาดนี้ ทำไมต้องเจอเผชิญกับความเป็นความตาย

เธอหลับตาลงและขดตัวไว้ในอ้อมแขนของเขา "ฮ่อหมิง..."

เธอเรียกชื่อนี้ ดวงตานั้นแดงก่ำ

ฮ่อฉวนสือหยุดชะงักแล้วหัวเราะเบาๆ แล้วลูบหัวของเธอ "เป็นอะไร？ทำไมจู่ๆถึงเรียกผมชื่อนี้ล่ะ?"

"ฉันเป็นติดหนี้ที่ต้องขอโทษ"

ฮ่อฉวนสือจับใบหน้าของเธอและสังเกตุการแสดงออกของเธออย่างละเอียด "รู้สึกไม่สบายหรอ？มีอะไรอยู่ในใจอีกหรือเปล่า?"

ดวงตาของสือฮว่ารู้สึกลำบากใจ จึงหลบสายตา "ไม่มี เมื่อก่อนฉันเคยทำร้ายคุณมามาก พอตอนนี้นึกขึ้นมาก็รู้สึกเสียใจ ฉันเห็นแก่ตัวเกินไป

"คุณไม่ได้ทำร้ายผม ผมในตอนนั้นไม่รู้จริงๆว่าความอ่อนโยนคืออะไรและความรักคืออะไร คุณเป็นคนสอนผมต่างหาก"

สือฮว่าอ้าปากอยากบอกเขามากว่าอย่าให้ความอ่อนโยนนี้กับผู้หญิงคนอื่นอีกในอนาคต แม้ว่าเธอจะจากไปแล้ว ก็ทำไม่ได้

แต่เธอไม่สามารถเห็นแก่ตัวขนาดนี้ได้ ฮ่อฉวนสือยังหนุ่มและมีความเป็นไปได้ที่ไม่สิ้นสุดในอนาคต ในชีวิตของเขาจะมีผู้หญิงเข้ามาอีกมากมาย บางทีในตอนนั้นก็อาจจะลืมเธอไปแล้วก็ได้

ไม่ว่าความรักและความเกลียดชังจะมากเพียงใด ก็จะถูกชะล้างไปตามกาลเวลา

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ สือฮว่ายิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้น และกลิ่นเลือดในลำคอของเธอก็เพิ่มขึ้นเช่นกัน

เธอกลัวว่าถ้าเธออยู่กับฮ่อฉวนสือต่อไป เขาก็จะเห็นข้อบกพร่อง ดังนั้นจึงรีบผลักเขาออก "ฉันจะไปดูด้านล่างสักแป๊บ รู้สึกหิวนิดหน่อย"

ฮ่อฉวนสือเอียงไปด้านข้าง ดวงตานั้นเลือนลาง "ฮว่า คุณไม่เป็นไรจริงๆใช่ไหม?"

ทันทีที่เขาพูดจบ สือฮว่าก็รู้สึกหน้ามืด

เธอตกใจมากจนจับขอบประตูด้านข้างไว้ อาการป่วยกำเริบเร็วเกินไป เมื่อกี้แค่กระอักเลือดไปสองสามครั้ง แต่ตอนนี้กลับแทบจะยืนไม่ไหว

ฮ่อฉวนสือ เธอควรทำยังไง...

เธอไม่อยากทำให้เขาเสียใจเลยสักนิด "ฉันไม่เป็นไร คงจะเป็นเพราะเพิ่งกลับมาจากเมืองหลวงแห่งบาปเลยรู้สึกปรับตัวไม่ได้ นิดหน่อย"

ฮ่อฉวนสือถอนหายใจด้วยความโล่งอกและกอดเธอจากด้านหลังอีกครั้ง "งั้นก็ดีแล้ว"

น้ำเสียงของเขานั้นสั่น และภายในนั้นเต็มไปด้วยความยินดี จนทำให้หัวใจของสือฮว่าย่นอย่างยู่ยี่

เธอกัดลิ้นอย่างแรง เพื่อทำให้ตัวเองมีสติ "ฉันลงไปแล้วนะ เริ่มหิวแล้ว"

ฮ่อฉวนสือพยักหน้าพลางทิ้งจูบไว้ที่แก้มของเธอ "เดี๋ยวผมยังจะมีการประชุมเล็กๆกับเหล่าอาจารย์แพทย์ รอประชุมเสร็จ ผมจะลงมาอยู่กับคุณนะ"

สือฮว่าพยักหน้า และแทบจะหนีอย่างรันทด

หลังจากลงมาที่ชั้นล่าง อาการวิงเวียนศีรษะก็รุนแรงยิ่งขึ้น