นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 50

เธอเกลียดสือฮว่า! เกลียดเธอทั้งๆที่รู้อดีตที่น่ารังเกียจของตัวเองยังช่วยเธอเก็บเป็นความลับ! เกลียดเธอที่ทำความฝันได้สำเร็จเป็นคนแรก เกลียดชีวิตที่ดีของเธอตอนนี้! เธอยังเกลียดทั้งๆที่เป็นคนมาจากครอบครัวที่ยากจนแต่กลับสามารถมีอนาคตที่สดใสได้ในตอนนี้และเธอก็ยิ่งเกลียดอดีตของเธอ! เกลียดตัวเองที่ไม่มีโชคและพรสวรรค์เพียงพอ เกลียดตัวเองที่ป่วยก่อนที่จะประสบความสำเร็จ!

นอกเหนือจากความเกลียดชังแล้ว เธอยังไม่รู้วิธีระบายความอันอั้นในใจของตัวเองยังไงจริงๆ!

ตอนนี้ถึงเวลาแล้วที่สือฮว่าจะต้องรู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของเธอ อย่างไรก็ตามก็จะได้พบกันไม่ช้าก็เร็ว

สือฮว่ามาหาเธอ ในช่วงบ่ายของวันรุ่งขึ้น

ในห้องผู้ป่วยที่เป็นสีขาวสนิท เธอเปิดประตูและเห็นหลินเสี่ยวหม่านนอนอยู่บนเตียงในแวบเดียว

หลินเสี่ยวหม่านยิ้มและมองไปที่เธอ "สือฮว่า ไม่เจอกันนาน"

เธอดูไม่เป็นอันตราย ในความไร้พิษภัยนี้ทำให้ผู้คนไม่ได้เตรียมตัวโดยธรรมชาติ เธอเป็นเหมือนเกล็ดหิมะที่บริสุทธิ์ไร้ที่ติและความสกปรกทั้งหมดดูเหมือนจะอยู่ห่างไกลจากเธอมาก

สือฮว่านั่งลงข้างเตียงในโรงพยาบาล ก่อนหน้านี้ได้ยินมาว่าหลินเสี่ยวหม่านอยู่ในโรงพยาบาลมาตลาด แต่เธอไม่แคยติดที่จะมาเยี่ยม เพราะความลับนั้น ดังนั้นทั้งสองจึงตัดการติดต่อทั้งหมดโดยธรรมชาติ

"ใช่ ไม่ได้กันนาน ในงานรับปริญญาก็ไม่ได้เจอเธอ"

หลินเสี่ยวหม่านกระตุกมุมปากอย่างวังเวงเล็กน้อย "ฉันได้ยื่นขอเลื่อนการสำเร็จการศึกษาออกไปหนึ่งปีแล้ว ร่างกายไม่ได้รับอนุญาตจริงๆ ยังไม่ได้แสดงความยินดีกับเธอและหวานชิงเลย ขอให้มีความสุขกับการสำเร็จการศึกษานะ"

เมื่อพูดถึงหนิงหวานชิง ดวงตาของสือฮว่านั้นลึกล้ำและขยับริมฝีปาก ท้ายที่สุดแล้วเธอก็ยังไม่ได้บอกถึงความแค้นใจระหว่างเธอกับหนิงหวานชิง

"อีกไม่กี่วันฉันก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว ไม่ได้ไปช้อปปิ้งนานแล้วด้วย เธอไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหม ฉันมีเธอเป็นเพื่อนคนเดียวในจิงตู"

เนื่องจากสุขภาพของเขา หลินเสี่ยวหม่านเกือบจะหลุดกับห่วงในอดีตของตัวเองไปหมดแล้ว

สือฮว่าพยักหน้า เธอไม่สามารถปฏิเสธคำขอของอดีตเพื่อนร่วมห้องของเธอได้

ทั้งสองนั่งอยู่อย่างนั้นสักพัก จู่ๆหลินเสี่ยวหม่านก็ไออยู่ครั้ง หยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดมุมปากของเขาอย่างใจเย็น" หนานจิ่นผิงจะได้รับการปล่อยตัวจากคุกแล้วใช่ไหม?"

ถ้าว่าสือฮว่ามีเพื่อนที่สนิทใจจริงๆ หนานจิ่นผิงก็นับเป็นหนึ่งคนนั้น

เธอรอคอยการออกมาของหนานจิ่นผิงมาตลอด ทั้งๆที่คดีนี้กำลังจะได้รับชัยชนะ แต่หนานจิ่นผิงกลับยอมแพ้ในช่วงเวลาสำคัญและเข้าคุกโดยสมัครใจ

ในความเป็ฯจริงสืออว่าเดาหรือมีความเป็นไปได้มากหรือน้อยที่จะมีอะไรเกี่ยวข้องกับชายบางคน หนานจิ่นผิงวางแผนที่จะใช้เวลาสามปีในคุกและลืมอีกฝ่ายให้หมดสิ้น

เดิมทีการลืมไปว่าคนๆหนึ่งต้องการเพียงสองสิ่ง เวลาและรักครั้งใหม่และหนานจินผิงเลือกเวลา แต่ชายคนนั้นก็เลือกรักครั้งใหม่

"ใช่ เร็วๆนี้แล้ว"

เธอถอนหายใจและในใจของเธอก็ค่อยๆร้อนขึ้น ในที่สุดก็จะได้เห็นผู้หญิงที่สมควรละไร้ความรับผิดชอบคนนี้

ในห้องพิจารณาคดี หนานจิ่นผิงยอมทิ้งโอกาสที่จะชนะอย่างใจเย็น ปฏิเสธที่จะให้มาเยี่ยมเธอในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ไม่รู้ว่า หนานจิ่นผิงที่ได้รับการปล่อยตัวจากคุกจะเป็นอย่างไร

ออกจากโรงพยาบาลก็2ทุ่มแล้ว

ข้างนอกมีฝนตกหนักและสือฮว่าก็ถือกระเป๋าบังบนศีรษะ เธออยากจะโบกมือเรียกรถ แต่ไม่มีรถเคันใดเต็มใจที่จะหยุดในคืนที่ฝนตก

เธอได้ แต่ก้มหน้าหลบฝนและเดินไปข้างหน้า

"ครืน(เสียงฟ้าผ่า)!"

บนฟ้าไม่เพียงแต่ฝนตกเท่านั้น แต่ยังมีฟ้าร้องและทุกทีเต็มไปด้วยคนที่เดินอย่างลำบาก

สือฮว่าเดินไปที่โรงแรมระดับห้าดาวแห่งหนึ่งและกำลังยืนอยู่ที่ประตูเพื่อหลบฝน ก็เห็นฮ่อฉวนสือเดินออกมากับผู้หญิงคนหนึ่ง

หญิงสาวมีความรู้มาก เธอเงยหน้าพูดบางอย่างกับเขา โดยถือกระเป๋าHermèsไว้ในมือและเล็บของเธอก็ทาด้วยสีเล็บสีส้มอ่อน

ผิวของเธอขาวเนียน ผมที่มัดหลวมและมีผมหลายเส้นที่ยังคงตรึงไว้ที่หลังหูของเธอ

ผู้หญิงคนนั้นเป็นอะไรของฮ่อฉวนสือ? คนรู้ใจ?

เมื่อคิดถึงตรงนี้ สือฮว่าก็ส่ายหัวในทันที ฮ่อฉวนสือดูเหมือนจะไม่มีคนสนิท

เธอซ่อนตัวอยู่ในฝูงชนโดยไม่รู้ตัว ไม่ต้องการทำลายเรื่องดีของคนอื่น

ผู้หญิงคนนั้นอาจเป็นคนรักของฮ่อฉวนสือ มองดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความรัก แต่ก็ยังมีร่องรอยของความอดทนอดกลั้นในความรักครั้งนี้ แต่ก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายอดกลั้นอะไร

เมื่อพวกเขาเดินผ่าน สือฮว่าก็มองออกไปอย่างเป็นธรรมชาติ ราวกับว่าพวกเขาเป็นคนแปลกหน้าของกันและกัน

ฮ่อฉวนสือหยุดอยู่ข้างๆเธอ ดวงตาของเขามองมาที่ของเธออย่างแผ่วเบา

เธอตัวแข็งแล้วเดินเข้าไปข้างในเล็กน้อย

"กลับบ้าน เธอจะไปไหนอีก？"