นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 55

"เพราะพี่ไปต่างประเทศคุณเลนอารมณ์ไม่ดีงั้นเหรอ?"

ฮ่อซือหนานยังคงจี้ถามด้วยสีหน้าหยาบคาย

สือฮว่าดันหน้าของเขาออกไป "ดูเหมือนคุณจะเข้าใจเรื่องของเขาดีนะ"

แสงสว่างวาบในดวงตาของฮ่อซือหนานอย่างรวดเร็วและรอยยิ้มของเขาก็กลับคืนมาในพริบตา "ก็แค่บังเอิญรู้น่ะสิ"

ทั้งสองเดินเข้าไปข้างในก็เห็นห้องโถงตกแต่งสวยงาม หลายคนหาโต๊ะแล้วนั่งลง โต๊ะเต็มไปด้วยอาหารมากมาย

ฮ่อซือหนานนั่งลงข้างๆเธอ บางครั้งก็หันไปมองหน้าเธอครั้งคราว

คนที่มาในคืนนี้ล้วนแต่เป็นคนที่มีหน้ามีตาทั้งนั้น เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นครั้งก่อนที่บ้านตระกูลถาง ตอนนี้ก็เลยมีคนมากมายที่รู้จักสือฮว่า ไม่น้อยคนเลยที่พยักหน้าทักทาย

ที่น่าแปลกใจคือสือฮว่าบังเอิญนั่งร่วมโต๊ะกับผู้หญิงที่ชนกันในวันนี้ อีกทั้งอีกฝ่ายยังสวมชุดกระโปรงสีแดงตัวนั้นด้วย

เธอถึงกับผงะ แต่ตอนนี้มีคนมากมายเลยไม่ได้พูดอะไร

ถึงแม้ว่าเขาจะนิสัยไม่ดี แต่ก็ไม่ควรทำลายชุดของเธอ สงสัยวันนี้คงซื้อมาเยอะเลยไม่รู้ว่าตัวเองซื้ออะไรมาบ้าง พอหยิบไปก็คงไม่รู้ตัว

ยังไงคนที่มาที่นี่จะมานั่งสนใจชุดห้าพันได้ยังไง

เมื่อผู้หญิงคนนั้นเห็นสือฮว่า ใบหน้าของเธอก็มืดมนลงทันที ทำไมถึงเป็นยัยนี่ไม่เลิกราสักที! หวางชิงโดนส่งไปต่างประเทศก็เพราะเธอ ไม่รู้ว่าจะได้กลับมาเมื่อไรด้วยซ้ำ!

เธอจ้องสือฮว่าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ที่นี่คนเยอะและทุกคนก็รู้จักตัวตนสือฮว่าดี เธอไม่กล้าทำอะไรที่นี่

สือฮว่ามองผู้หญิงคนนั้น น่าจะประมาณยี่สิบปี ไม่ได้โตมากและคงจะเป็นคุณหนูนิสัยเสีย

โต๊ะนี้เต็มไปด้วยคนหนุ่มสาว ผู้หญิงเยอะและสายตาทุกคนที่มองสือฮว่าก็ไม่ค่อยดี

สือฮว่าเม้มริมฝีปาก ไม่อยากเจอก็ต้องเจอ ผู้หญิงพวกนี้คงจะรู้จักกับหนิงหวางชิง

พนักงานค่อยๆนำจานอาหารขึ้นโต๊ะแล้ววางข้างหน้าเธอ และยังมีมีดสีเงิน ส้อมและกรรไกรข้างๆด้วย

ใกล้ถึงเทศกาลไหว้พระจันทร์ก็ต้องกินปูขน หรือคืนนี้จะกินปูขนเหรอ?

เมื่อสือฮว่าที่เพิ่งคิดเสร็จ ก็เห็นปูขนที่ตกแต่งอย่างสวยงามขึ้นโต๊ะ มีสองตัวในจานของแต่ละคนและมันดูน่ากินมาก

เมื่อพนักงานเดินจากไป ผู้หญิงตรงข้ามก็ทำเสียงขึ้นจมูก "สือฮว่า เธอกินปูขนเป็นงั้นเหรอ? ฉันได้ยินมาว่าภูมิหลังเธอมันไม่ค่อยดี คงจะทำไม่เป็นสินะ จะให้ฉันสอนไหมล่ะ?"

หลังจากที่เธอพูดจบ ผู้หญิงคนอื่นก็หัวเราะและมองสือฮว่าด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยาม

สือฮว่าเลิกคิ้ว หยิบกรรไกรจากด้านข้างตัดและถอดชิ้นส่วนออกอย่างสง่างาม เคลื่อนไหวอย่างสบายๆไม่รีบร้อน

สีหน้าของพวกผู้หญิงต่างแข็งทื่อไปชั่วขณะ ไม่คิดว่าสือฮว่าจะมีฝีมือมากขนาดนี้ เธอเลยก้มหน้าเงียบๆไม่กล้าพูดอะไรอีก

เมื่อทุกคนเริ่มกิน สือฮว่าก็ยิ้ม "พวกเธอรู้มั้ย ไข่ปูที่พวกเธอชอบกินเป็นอวัยวะเพศของปูน่ะ พวกเธอกินเยอะๆนะ"

ทันทีที่เธอพูด บรรยากาศบนโต๊ะก็เงียบลง ทุกคนหยุดกรรไกรและช้อนในมือ

บางคนเริ่มคาย สีหน้ามืดมนจนจะพ่นออกมา

ทุกคนค่อยๆวางปูและไม่กล้าแตะอีก

หน้าผากฮือซือหนานกระตุก เขาพบว่าซือหนานมักจะพูดจนทำให้คนอื่นอยากเล่นงานเธอ

จานต่อมาคือกบป่าซึ่งใช้สำหรับผู้หญิงที่รักษารูปลักษณ์

"นี่คือท่อนำไข่ของกบป่าทางภาคอีสาน พวกเธอกินได้ไหม?"

ไม่กี่คนที่กำลังจะขยับช้อนได้ยินคำพูดของสือฮว่าก็กัดฟันแล้วหยุดลงมือ "สือฮว่า เธอหยุดพูดเรื่องน่าขยะแขยงพวกนี้ได้ไหม! เธอตั้งใจจะปล่อยให้เราหิวใช่ไหม!"

สือฮว่าเบะปาก ลูบปลายนิ้วกับขอบถ้วย "ฉันแค่พูดความจริงเองนะ ความรู้ตื้นๆของพวกเธอไม่ได้หมายความว่าฉันก็เป็นแบบนั้นเหมือนกัน"

สีหน้าทุกคนแน่นิ่งไม่มีอาการตอบโต้ใดๆ

ฮ่อซืแหนานกุมขมับ รู้แบบนี้เขาไม่นั่งโต๊ะเดียวกับสือฮว่าก็ดีหรอก

หลังจากนั้นไม่นาน พนักงานก็นำไข่ปลาขึ้นมาอีกครั้ง ไข่ปลาก็เป็นอาหารโปรดของทุกคนเช่นกัน แต่พอเห็นว่าสือฮว่าไม่ขยับ พวกเธอก็ได้แต่นั่ง

ก็เลยมีฉากแบบนี้เกิดขึ้นในห้องโถง โต๊ะอื่นๆต่างมีชีวิตชีวา แต่ที่โต๊ะของพวกเขาไม่มีใครขยับไปไหนเลย สีหน้าทุกคนต่างไม่ค่อยดี

มีคนหิวมากจนไม่ไหวและกำลังจะหยิบไข่ปลา สือฮว่าก็เอ่ยปากพูดเสียงเรียบ "อันที่จริงไข่ปลาคือไข่ของปลาตัวเมียกับอสุจิของปลาตัวผู้ มันค่อนข้างจะชวนอ้วก"

สีหน้าของพวกผู้หญิงนิ่งค้าง หลายคนลุกขึ้นยืนแล้วไปนั่งโต๊ะอื่น ตัดสินใจที่จะไม่นั่งกับสือฮว่า

ไม่กี่คนเยาะเย้ยก่อนที่จะจากไปและในพริบตาเดียวก็เหลือเพียงสือฮว่ากับฮ่อซือหนาน

ฮ่อซืแหนานใช้มือข้างหนึ่งกุมหัวแล้วหันไปมองเธอ "พี่สะใภ้ บอกฉันมาตรงๆว่าคุณกินข้าวก่อนมาแล้วใช่ไหม?"

สือฮว่าจิบชาและพยักหน้าเล็กน้อย "ก็กินจนอิ่มล่ะนะ"

ฮ่อซือหนานย่นจมูกด้วยความโกรธ "คุณไม่รู้เหรอว่าที่นี่จะมีอาหารเตรียมไว้ให้"

"ก็ไม่มีใครเตือนฉันนี่นา"

สือฮว่าตอบอย่างเป็นธรรมชาติและสายตาก็มองผ่านเขาไป "แล้วก็เป็นคุณที่อยากนั่งกับฉันเองนะ"

ฮ่อซือหนานทั้งโกรธทั้งตลก กุมขมับอย่างทำอะไรไม่ถูก "พี่สะใภ้ คุณเป็นแบบนี้ พี่ฉันชอบคุณจริงๆเหรอเนี่ย?"

ดวงตาของสือฮว่าเป็นประกาย จู่ๆเธอก็นึกถึงจูบนั่น ใบหน้าก็แดงขึ้นเรื่อยๆ...

ฮ่อซือหนานเห็นเธอเปลี่ยนไป มุมปากก็กระตุกอย่างเย็นชา

หลังอาหาร พนักงานก็มาทำความสะอาดของเหลือตามระเบียบ

โต๊ะในห้องโถงก็ถูกยกออกไป เก้าอี้สีขาวสวยๆก็ถูกขนเข้ามา ทุกคนเข้าไปนั่งลงทีละคนและเจ้าภาพก็ขึ้นเวทีเพื่อนับเงินบริจาค

สายตาสือฮว่าสังเกตเห็นว่าผู้หญิงในชุดสีแดงลุกขึ้นและเดินออกไปราวกับว่าพนักงานเสิร์ฟพูดอะไรบางอย่างกับเธอ

เธอจะตามออกไปด้วย แต่ตำแหน่งของเธอก็โดดเด่น ถ้าเธอยืนขึ้นทุกคนก็จะเห็น