นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 67

ฮ่อฉวนสือ ไม่ได้ตอบ หยิบไข่แล้ววางลงบนใบหน้าของเธอเบา ๆ

สือฮว่ารับมันมา "ให้ฉันทำเองเถอะ"

เขาปล่อยมือและยังคงก้มศีรษะลงเพื่อปลอกอีกอัน ขนตาที่หลบลงทำให้เกิดเงาหนา

" สถานการณ์ของคุณยายเป็นอย่างไงบ้าง?"

"ยังดี หมอบอกว่าผ่าตัดได้ในวันรุ่งขึ้น"

ขณะที่ทั้งสองคุยกันนางพยาบาลก็รีบวิ่งมา "คุณหนูสือผู้เฒ่าตื่นแล้ว!"

สือฮว่าลุกขึ้นยืนและเดินเข้าไปในวอร์ด

ผู้เฒ่าตื่นขึ้นจริง ๆแล้ว จ้องมองไปที่เพดานอย่างว่างเปล่า แต่ดวงตาของเขาหม่นลงเล็กน้อย

"ยาย!"

สือฮว่า ตะโกนอย่างตื่นเต้นและเดินไปจับมือเธอ

ดวงตาที่เฉื่อยชาของผู้เฒ่ามีสติทันที ตาของเขากะพริบและปากของเขาเปิดขึ้น แต่ปากของเธอสวมหน้ากากออกซิเจนซึ่งทำให้ยากที่จะพูด

" คุณยายพักผ่อนให้ดีนะคะ"

สือฮว่าใช้มือลูบแก้มของเธอ เมื่อเธอรู้สึกเจ็บเธอถึงจำได้ว่ามีแผลที่แก้ม ผู้เฒ่าก็เห็นเช่นกัน

สายตาของผู้เฒ่าต่างก็มีแต่คำถาม เอ็นดู

สือฮว่า ไม่สามารถหักล้างมันได้สักพัก เพราะยังมีรอยนิ้วมือที่ชัดเจนบนแก้มของเธอ ท่านหญิง ไม่ได้แสดงความเมตตาในขณะนั้นเลย เธอคงบอกยายไม่ได้ว่าเธอได้ล้มลงงั้นเหรอ?

"มีความขัดแย้งกับเพื่อนร่วมงานเล็กน้อย ไม่เป็นไร"

คนที่นอนอยู่ค่อยๆหรี่ตาลงไม่มีแรงที่จะมองเธอมากขึ้นแล้วก็สลบลง

สือฮว่า เม้มริมฝีปากของเธอและยกมือขึ้นเพื่อสัมผัสใบหน้าของเธอ คุณยายต้องเป็นห่วงมากแน่

ฮ่อฉวนสือ ยืนอยู่ข้างหลังเธอลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วก็ได้ยื่นมือออกมาและตบไหล่เธอ

เขาเป็นคนปลอบโยนคนไม่เก่ง ดังนั้นการกระทำนี้จึงแข็งมาก

สือฮว่า กำลังจะกล่าวขอบคุณเล็กน้อย แต่โทรศัพท์ก็ดังขึ้นและเป็นสายจากหลินเสี่ยวหม่าน

"สือฮว่า ฉันได้ยินมาว่าคุณยายของคุณกำลังจะได้รับการผ่าตัด สุขภาพร่างกายผู้เฒ่าเป็นไงบ้าง?"

หลินเสี่ยวหม่าน พยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้น้ำเสียงของเธอดูไร้เดียงสาเธอคิดว่าเธอยังคงเป็น "หลินไต้ยวี่" ในสายตาของ สือฮว่า

สือฮว่า เปิดโทรศัพท์เพื่อขยายเสียงและบันทึกการสนทนาระหว่างทางกับ" หลินเสี่ยวหม่าน ครั้งก่อนที่ฉันและท่านหญิงได้เช็คดูในกล้องแล้วเธอได้พิจารณาแล้วว่าผู้หญิงที่ติดฉันคือคุณ ดังนั้นอย่าแกล้งแสร้งเลย"

ใบหน้าของหลินเสี่ยวหม่านเริ่มแข็งกระด้างและสัมผัสที่ชั่วร้ายผ่านเข้ามาในดวงตาของเขา

"สือฮว่า สิ่งที่คุณได้รับนั้นมันดีที่สุด ทำไม?"

คำถามนี้ทรมานเธอมานานแล้วทำไมต้องเป็น สือฮว่า?

ความแค้นในใจของหลินเสี่ยวหม่านมีมากเกินไป เธอเติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่มืดมนพ่อแม่ของเธอไม่ซื่อสัตย์ต่อความรัก ต่อมาพ่อเลี้ยงของเธอได้กระทำต่อเธออีกครั้ง

พ่อเลี้ยงของเธอได้เอาเปรียบเธอทางร่างกาย ถึงจะให้ค่าครองชีพและเงินค่าขนม เธอไม่กล้าบอกใคร และไม่กล้าบอกแม่ที่ขี้ขลาด เธออาย แม้จะเจ็บปวดน่าเกลียดและคับแคบ บ้านอยู่ในถานที่แคบๆ จึงำให้เกิดความเกลียดชังในชีวิต

เธอคิดว่าเด็กผู้หญิงที่น่าสงสารทุกคนเป็นแบบนี้หมดจนกระทั่งเธอได้พบกับ สือฮว่า เธอจึงรู้ว่าเด็กผู้หญิงบางคนเกิดมาเพื่อเป็นตัวแทนของการผจญภัยความงามความฉลาดและความกล้าหาญ

เธอชอบเธอในตอนแรก จนกระทั่ง สือฮว่า เห็นการจัดการที่สกปรกของเธอกับพ่อเลี้ยงของเธอ

ชั่วขณะหนึ่งเธอรู้สึกหวาดกลัวเสมอรู้สึกว่าสือฮว่าจะออกไปแพร่เรื่องละรู้สึกเสมอว่าทุกคนจะดูถูกเธอเสมอ

แต่ไม่ใช่ ทุกอย่างเงียบสงบราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในขณะที่ขขอบคุณสือฮว่า เธอไม่พอใจเธอไปด้วย ไม่พอใจเธอที่รู้ความลับนี้ ไม่พอใจกับความเจ้าเล่ห์ของเธอ!

ต่อมาได้ยินว่าเธอได้แต่งงานกับผู้ชายที่เธอต้องการพบมานานและความแค้นในระยะยาวก็ยิ่งยากที่จะปราบปรามและในที่สุดก็สลายไปอย่างสมบูรณ์