นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 7

"ฉันแค่อยากให้คุณสิงตื่นก็เท่านั้นเอง" เสียงของสือฮว่าราบเรียบสีหน้าไม่บ่งบอกถึงอารมณ์ "ไม่ว่าลูกหลานของตระกูลใหญ่จะเลวร้ายแค่ไหน พวกเขาก็จะไม่อยากแต่งงานกับผู้หญิงที่ไร้ประโยชน์แบบนี้ ไม่ต้องพูดถึงฮ่อซือหนานหรอกค่ะ แค่คุณปู่ฮ่อก็คงไม่ให้ผ่าน"

ในบ้านตระกูลฮ่อ คุณผู่ฮ่อมีสิทธิ์มีเสียงอย่างแท้จริง หลานสะใภ้ที่เขาไม่ชอบ แม้กระทั่งประตูบ้านยังหรูหรา

คงไม่ต้องพูดถึงคนที่อยากคบกับหลานเขา กระโดดมาขวางหน้าเขาก็คงถูกโยนลงมหาสมุทรแปซิฟิกเป็นอาหารฉลาม

หน้าอกของสิงเหมี่ยวกระเพื่อมอย่างรุนแรง เมื่อนึกถึงบางอย่างและระงับความโกรธไว้ในใจ "เหลือเวลาอีกสองวันก่อนที่แกจะกลับมา ถึงตอนนั้นฉันจะคุยกับแกให้ละเอียด"

หลังจากวางสาย ดวงตาของเธอก็หรี่ลงและโทรไปถามที่โรงพยาบาลทันที จนได้รู้ว่าสือฮว่าได้เปลี่ยนวอร์ดให้ยัยแก่ ร้อยยิ้มเยาะเย้ยฉายไปทั่วใบหน้าของเธอ ที่แท้ก็ปีกกล้าขาแข็งสินะ

น่าเสียดายตั้งแต่วันที่เธอเจอสือฮว่า ก็กำหนดให้อีกฝ่านเป็นดั่งหินใต้เท้า อยากจะต่อต้านก็รอดูว่าจะเป็นยังไง!

เมื่อสือฮว่าได้ยินสิงเหมี่ยววางสายไปก็เลิกคิ้วและเก็บโทรศัพท์

ตอนนี้ยังเช้าอยู่ เยี่ยมคุณยายเสร็จก็คงจะกลับ แต่ตอนนี้เธอยังไม่อยากกลับนี่สิ นั่งริมถนนสักพักแล้วกัน

บ้านตระกูลฮ่อสำหรับเธอนั้นก็เหมือนคุกดีๆนี่เอง

"ท่านประธาน นั่นน่าจะเป็นภรรยา"

ในเบนท์ลีย์ หนานสือที่สองมือจับพวงมาลัยไว้ เขาเป็นผู้ช่วยของฮ่อฉวนสือและเขาก็รู้จักภรรยาของท่านประธานที่เพิ่งแต่งดี

การจราจรติดขัดจนต้องหยุดตัวลงในที่สุด

น่าจะเกิดอุบัติเหตุข้างหน้า ที่บังเอิญคือสถานที่ที่พวกเขาจอดนั้นอยู่ตรงหน้าสือฮว่า

ถ้าฮ่อฉวนสือหันไปก็สามารถเห็นใบหน้าของเธอได้อย่างชัดเจน

ความร้อนที่แผดเผาข้างนอก ดวงอาทิตย์ที่แผดจ้าลอยอยู่ในอากาศ เธอนั่งอยู่บนเก้าอี้ร้อนๆหลังตรง ดวงตาเหม่อลอยไม่รู้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

ผู้หญิงในตระกูลใหญ่คงจะไม่ปล่อยให้ตัวเองโดนแดด ถึงระยะทางจะไม่ไกลก็ต้องเลือกที่จะถือร่ม