พี่เลี้ยงถูกจ้องกลับด้วยการจ้องมองของเธอปกปิดใบหน้าของเขาและไม่กล้าที่จะพูดอีก
เธอสับสนและลืมไปว่าคนนี้เป็นนายหญิงของตระกูล ฮ่อ เธอเป็นแค่คนรับใช้เธอจึงไม่กล้าทำอะไร
หลิวจิงซู โกรธมากจนเจ็บหน้าอกเมื่อเห็นสือฮว่าตีคนของเธอ
จะตีใครก็ดูเจ้าของก่อน สือฮว่ามีสิทธิ์ยังไง? !
"สือฮว่า คุณรู้ไหมว่าเสี่ยวหม่านฆ่าตัวตายเพราะคุณ"
นั่นคือชีวิตที่มีชีวิต! ผู้หญิงคนนี้ไม่มีท่าทีทีจะสำนึกผิดเลย!
สือฮว่า ถึงกับผงะ หลินเสี่ยวหม่านฆ่าตัวตายแล้ว?
คนอย่าง หลินเสี่ยวหม่านที่รักชีวิตขนาดนั้น จะตายได้อย่างไง มันไม่มีอะไรมากไปกว่าว่านี้คือการพนัน
" ตายยัง"
เธอถามอย่างใจเย็น หลิวจิงซู เกือบจะเป็นลมเพราะสีหน้าไม่แยแสของเธอ
"แก ... ทำไมแกถึงได้เลวร้ายขนาดนี้ ถึงตอนนี้แล้วแกยังไม่รู้สึกผิดอีกเหรอ?"
จะมีผู้หญิงเลว ๆ แบบนี้ในโลกนี้ได้ยังไง! เพื่อฆ่าเพื่อนร่วมห้องของตัวเอง!
" ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ตาย การฆ่าตัวตายของ หลินเสี่ยวหม่านในครั้งนี้ไม่เสียเปล่าจริงๆ ไม่เพียงแต่ให้เขาถูกตำหนิ แต่ยังให้ท่านหญิงยังให้อภัยเรื่องที่เธอที่หลอกลวงเขาด้วย ได้เปรียบทั้งสองเรื่องเลย"
ดวงตาของ หลิวจิงซ น่ากลัวยิ่งขึ้น" ใครจะเอาชีวิตของตัวเองมาล้อเล่น? !!!"
เมื่อคนเราตายไปแล้วจะไม่เหลืออะไรอีกแล้ว
"เธอทำแน่ ตอนนี้เธอไม่เหลืออะไรแล้ว เธอจะกลัวอะไร"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ความโกรธของ หลิวจิงซู ก็ลดลงอย่างน่าอัศจรรย์และเธอมองไปที่ สือฮว่าาอย่างเยาะเย้ยราวกับมองงูที่เลือดเย็นและไร้ความปรานี
ไม่มีใครใจที่เย็นชาและหนักกว่าเธออีกแล้ว! ฉวนสืออยู่กับเธฮ จะต้องเจ็บปวดแน่!
เธอต้องแยกทั้งสองออก!
"ต้องทำไงแกถึงจะหย่ากับฮ่อฉวนสือ สือฮว่าตระกูลฮ่อของเราไม่สามารถทนต่อคุณได้ มีเงื่อนไขใดก็ว่ามา ไม่ว่าอย่าไง ฉันก็จะทำให้แกพอใจ"
หลิวจิงซู ไม่ใช่คนโง่และเธอสามารถมองเห็นได้หลังจากการเผชิญหน้าหลายครั้ง สือฮว่า เป็นคนที่ต้องพูดเพราะๆถึงจะยอม
"เงื่อนไขอะไรก็ได้?"
ดวงตาของ สือฮว่า แคบลงตระกูลฮ่อเกลียดเธอและเธอก็ต้องการที่จะหนีออกจากกรงนี้
แสงประกายแวบเข้ามาในดวงตาของ หลิวจิงซู และดูเหมือนว่าจะสามารถเจรจาได้!
ฮิฮิ เธอได้แต่งงานกับตระกูลฮ่อ เพราะหวังผลกำไร
"ตราบใดที่คุณจากไปฉันก็จะยอมรับเงื่อนไขทั้งหมดของคุณ"
สือฮว่าก้มศีรษะลง ความยากลำบากซ้ำ ๆ ของท่านหญิงที่ทำให้เธอไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ และเธอก็กลัวว่ายายของเธอจะได้รับอันตรายเช่นกัน
ตัวตนของ ฮ่อฉวนสือ ยังไม่ได้รับการเปิดเผยนี่เป็นช่วงเวลาที่ตระกูลฮ่อ อยู่ในความสงบสุขที่สุด เมื่อเปิดเผยตัวตนของฮ่อฉวนสือตระกูลฮ่อ ก็ต้องเผชิญกับพายุนองเลือดเธอเป็นเพียงคนธรรมดา ถ้าเธอออกไปก่อนเวลาได้ในใจกลางพายุนี้ทำไมไม่ทำล่ะ
สืออว่า เป็นคนที่มีสติสัมปชัญญะและความรู้สึกแบบนี้มักทำให้ผู้คนรู้สึกไร้ยางอาย
ทันทีที่เธอกำลังจะพูดเธอก็ได้ยินเสียงของผู้ชายคนหนึ่ง "ถ้าคุณกล้าที่จะตอบตกลงก็ลองดูสิ"
สือฮว่ ตกใจในทันทีเขาเงยหน้าขึ้นและพบว่าฮ่อฉวนสือ ยืนอยู่ไม่ไกลจากทางเดินถือกล่องความร้อนไว้ในมือพร้อมกับคิ้วขมวด
เธอเงียบไปครู่หนึ่งรู้สึกผิดอย่างอธิบายไม่ถูกและไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีก
เมื่อเห็นเขามา หลิวจิงซู รีบทักทายเขา "ฉวนสือ คุณได้ยินที่เธอพูดเมื่อกี้แล้วใช่ไหม เธออยู่เคียงข้างคุณ เพียงเพื่อแผน เธอชอบงินของคุณ"
"ย่า มีคนรวยมากมายในจิงตู ทำไมเธอไม่ชอบเงินของคนอื่นล่ะ"
หลิวจิงซู ถูกเขาขัดขวางจนไม่สามารถพูดอะไรได้อีกใบหน้าของเขาเปลี่ยนเป็นสีม่วง
" อยู่โรงพยาบาลหนาวมากๆเลยคุณควรกลับไปก่อน"
ด้วยคำพูดนั้น ฮ่อฉวนสือเหลือบมองไปที่พี่เลี้ยงที่มีแก้มบวมอยู่ข้างๆเขา "พาท้านหญิง กลับไป"
พี่เลี้ยงก้มศีรษะลงไม่กล้ามองเขาและพยุงแขนของหลิวจิงซู อย่างรวดเร็ว
หลิวจิงซู เห็นคิ้วและดวงตาของ ฮ่อฉวนสือ มืดมนคิดว่าเขาคงจะโกรธสือฮว่าด้วยแน่ สิ่งที่ผิดหวังในใจของเขาหายไปชั่วขณะและเขาก็จากไปด้วยความพึงพอใจ
สือฮว่ารู้สึกโชคร้ายเล็กน้อย ทำไมทุกครั้งที่จะพูดอะไรก็จะ๔ุกจับได้พอดี
" สา ... สามี"
เธอพูดตะกุกตะกักและตะโกน ฮ่อฉวนสือไม่ตอบสนองและค่อยๆเดินเข้ามาพร้อมกับกล่องฉนวนกันความร้อน
บรรยากาศระหว่างทั้งสองน่ากลัวเล็กน้อยเธอกลืนน้ำลายพยายามทำลายบรรยากาศ เมื่อจ้องมองไปที่มือของเขาก็มีแสงแวบเข้ามาในดวงตาของเธอ
" นี้ให้ฉันเหรอ"
"ตูม!"
สิ่งที่ตอบสนองเธอคือเสียงของกล่องฉนวนที่ถูกโยนลงถังขยะ ชายคนนั้นนั่งลงด้วยการกอดอกของเขาและแพร่ความรู้สึกโกระไปทั่วร่างกาย
ยิ่งเข้ากับฮ่อฉวนสือ มากเท่าไหร่ สือฮว่า ก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้เหมือนเด็ก ๆ ไร้เดียงสาที่รอให้ใครมาง้อเอาใจเขาเมื่อเขาโกรธ
เธอยื่นมือมาลูบคิ้ว" สามี เราได้เซ็นสัญญาสองปีไว้นี้ ยังไงก็ตามฉันต้องจากไปไม่ช้าก็เร็ว ... "
"คุณกำลังโทษฉันที่ปล่อยให้คุณเซ็นสัญญานั้นเหรอ?"
เสียงของชายคนนั้นช่างเย็นชาและคิ้วของเขาก็บิดเบี้ยว
สือฮว่า พบว่าความคิดของผู้ชายและผู้หญิงนั้นแตกต่างกันจริงๆเขาแอบเปลี่ยนแนวคิด!
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้