นายฮ่อ คุณคือความลับที่ฉันบอกไม่ได้ นิยาย บท 82

หากคนที่ออกหน้าเป็นคนอื่น สือหยวนคงจะให้บอดี้การ์ดเขานั้นโยนออกไปอย่างแน่นอน แต่คนที่ออกหน้าแทนกลับเป็นสือฮว่า

ดวงตาของสือหยวนมืดมน ครั้งก่อนเขาทิ้งสือฮว่าไว้ที่บาร์เวินเซ่อ แต่ไม่คาดคิดว่าเธอจะออกมาโดยไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ ดวงดีจริงๆ！

นิสัยของสือฮว่าแตกต่างจากคนอื่นและเธอไม่ใช่ผู้หญิงกลางคืน ซึ่งทำให้ผู้หญิงในอ้อมแขนของสือหยวนอิจฉา

"คุณชายสือ จับผู้หญิงคนนี้โยนออกไปเถอะ! นี่ก็เป็นคนเลวที่ไม่รู้ดีเลว หึ!"

สิ่งที่เธอเกลียดที่สุดก็คือผู้หญิงประเภทนี้ที่แสร้งแกล้งเป็นผู้ดี ทั้งๆที่ธาตุแท้ก็ต่ำต้อยแล้วมาแสร้งทำเป็นว่าเป็นคนมีอำนาจอะไรที่นี่!

ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามและมุมปากก็โค้งงออย่างเย็นชาพลางอิงแอบแนบแขนของสือหยวนอย่างอ่อนแรง

"คุณชายสือ เค้าอุส่าห์ยอมไม่ไปกับคุณชายอีกคนเพื่อมาหาคุณ คุณเคยรับปากฉันแล้วว่าคุณจะปล่อยให้ฉันลำบาก"

ผู้หญิงคนนี้มีทักษะมากมายบนเตียงและสือหยวนก็ไม่เบื่อที่จะเล่นในช่วงเวลาสั้นๆน

ยิ่งไปกว่านั้น ผู้หญิงคนนี้นั้นเขาเป็นคนแย่งมา ใช้เงินแยกมา เมื่อเทียบกับคนทั่วไปแล้วเธอมีราคาแพงกว่าโดยปริยาย

เมื่อสือฮว่าได้ยินคำพูดของผู้หญิงคนนั้น เธอก็รู้สึกตลกเล็กน้อย ความรู้สึกนี้ยังคงหอมหวาน เธอวางถ้วยลงในมือของเธอและพูดเบาๆ

"ที่แท้ทุกคนมองว่ารถเมล์เหมือนเทพธิดา แต่กลับดูถูกผู้หญิงที่ต่อสู้กับความบริสุทธิ์ของตัวเอง มันไร้สาระไปหน่อยนะ"

เมื่อผู้หญิงคนนั้นได้ยินเธอพูดแบบนี้ก็โกรธมากจนจะเข้ามาตบเธอ แต่สือหยวนจับข้อมือเธอไว้

ตั้งแต่มาอยู่กับสือหยวน เธอก็ได้สัมผัสกับความรู้สึกที่เหนือกว่าคนอื่น ผู้หญิงที่ไม่ชอบก็จะจัดการทันที โดยสือหยวนจะเป็นคนรับผิดชอบ แต่ครั้งนี้ สือหยวนกลับรั้งเธอไว้แล้ว

"คุณชายสือ... "

เธอเรียกอย่างอ่อนโยนและน้ำตาก็ร่วงลงมา

สือหยวนนั้นก็ไม่สามารถจะยั่วยุเช่นกัน เขาต้องการหาเรื่องสือฮว่า แต่สิ่งนี้ก็ต้องทำอย่างลับๆ หากเขาทำให้เธอขุ่นเคืองต่อหน้าแล้วสือฮว่าเอากลับไปฟ้อง ตระกูลสือจบแน่ๆ

แม้ว่าจะไม่อยากทน แต่เขาก็ไม่กล้าที่จะยั่วโมโหสือฮว่าในตอนนี้

ผู้คนที่ยังคงดูเหตุการณ์ในร้านกาแฟก็เข้าใจในทันที ดูเหมือนว่าคนๆนี้จะมีอำนาจมากกว่า พวกเขาไม่ชอบคุณชายคนนี้ตั้งแต่แรกแล้ว และตอนนี้คิ้วของทุกคนก็คล้ายความไม่สบายใจทันที

หญิงสาวรู้สึกโกรธจนหน้าแดงก่ำ สือหยวนไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงพูดหลอกล้วง:"ภูมิหลังของเขามีอำนาจมากและไม่ใช่สิ่งที่เราจะสามารถยั่วยุได้ ถ้าคุณจะระบายความแค้น เราสามารถเคลียร์เป็นส่วนตัวได้ โอเคมั้ย？ที่รัก เดี๋ยวออกไปจะพาหนูไปซื้อกระเป๋า ซื้อสร้อยคอ แทนการชดเชยนะคะ"

หลังจากหญิงสาวฟังครึ่งประโยคแรกจบ เดิมทีที่โกรธอยู่ เมื่อได้ยินว่าจะซื้อกระเป๋าและสร้อยคอ ดวงตาก็เป็นประกาย

"คุณชายสือ ฉันไม่เป็นไร คุณดีกับฉันจัง"

หลังจากพูดจบ เธอก็มองไปที่สือฮว่าอย่างหยิ่งผยองพลางพูดอย่างเย็นชา: "ไม่อยากยุ่งกับคนอย่างเธอ ผู้หญิงที่แสร้งทำเป็นผู้ดีอย่างเธอ ไม่มีใครต้องการ แม้เธอจะถอดเสื้อผ้าต่อหน้าผู้ชายก็ไม่มีใครเอา !"

ผู้ชายชอบคนที่อ่อนโยน ซึ่งไม่ใช่คนเย็นชาแบบนี้

สือฮว่าเลิกคิ้วและเห็นว่าทั้งสองกำลังจะจากไป ก็อดไม่ได้ที่จะพูดอีกครั้ง "นี่เธอ ฉันก็อยากจะบอกเธอนะ เป็นผู้หญิงคนหนึ่งต้องเป็นเหมือนภาพวาด อย่างเป็นเหมือนแค่เสื้อตัวหนึ่งที่ถุกผู้ชายลองแล้วลองอีก แต่กลับไม่มีคนซื้อ เมื่อลองจนหมดสภาพลดครั้งราคายังขายได้ยาก "

เดิมทีในใจผู้หญิงคนนี้ก้ไม่ยอม เมื่อถูกเธอกระตุ้นแบบนี้จะทนได้อย่างไรจึงยกมือขึ้นทันที "แกมันเลว! แกลองพูดอีกที!!!"

แต่มือของเธอถูกสือฮว่านั้นจับไว้ สือฮว่ามองไปที่สือหยวนอย่างเย็นชาและมุมปากก็กระตุก" สือหยวน ถ้านายไม่ต้องการให้แฟนนายขาดแขนขา ก็รีบพาเธอออกไปซะ ไม่อย่างงั้นฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะทำอะไรไป"

ข้อมือของผู้หญิงถูกบีบแน่น โดยไม่สามารถขยับได้

เมื่อถูกผู้คนจ้องมองกันมากขนาดนี้ ศักดิ์ศรีของสือหยวนไม่สามารถเหลือรอด

แต่เขาจะทำอะไรได้ ได้แต่โทษตัวเองที่ไม่ฤกษ์ก่อนออกบ้าน!

หลังจากทั้งสองจากไปด้วยความลำบากใจ หญิงสาวที่อยู่ตรงมุมนั้นก็เดินมาตรงหน้าสือฮว่า

รอยขีดข่วนบนข้อมือของเธอมองเห็นได้อย่างชัดเจนและแผลบางส่วนก็เปิดออก แค่มองก็ยังเจ็บปวด

"ฉันเจ็บปวดมาก"

ใบหน้าของเธอซีดเซียวและบนใบหน้าที่ซีดนั้นก็มีเส้นแดงผิดปกติ

"ฉันรู้ แต่คำพูดเหล่านี้คุณควรพูดให้กับตัวเองฟังอย่างเงียบๆ การพยายามแสดงภาพความเจ็บปวดให้คนอื่นฟังนั้นยากพอ ๆ กับการโน้มน้าวคนชั่วให้เป็นคนดี ไม่มีใครสามารถรู้สึกแบบเดียวกันได้"

ดวงตาของหญิงสาวเป็นประกายและปล่อยแขนเสื้อที่ผับไว้นั้นมาปิดรอยแผลเป็นที่น่าเกลียดบนข้อมือของเธอ

ท่าทางเธอดูมีแข็งกระด้างเล็กน้อย ขนตาของเธอค่อยห้อยลงและมีรอยแตกปรากฏให้เห็นบนริมฝีปากของเธอ

พนักงานเสิร์ฟนำน้ำส้มมาหนึ่งแก้วในขณะนี้ สือฮว่าผลักน้ำส้มมาด้านหน้าเธอ "ให้ริมฝีปากชุ่มฉ่ำหน่อย"

หญิงสาวไม่ได้เงยหน้าขึ้นและกล่าว " ขอบคุณ" ด้วยการก้มหน้า

เธอจิบน้ำไปหลายครั้งอย่างเงียบๆ และเริ่มพูดคุย

"ฉันชอบผู้ชายคนหนึ่งมากและทำอะไรหลายๆอย่างเพื่อเขามามาก แต่เขาไม่ชอบฉัน เขาไม่สนใจฉันและทำร้ายฉัน แต่ฉันก็ยังรักเขา คุณว่าฉันควรทำยังไงดี ความรักของฉันมันจะเล็กเท่าผงฝุ่น แต่ฉันก็คิดเสมอเขาคงจะหวั่นไหวกับฉันบ้าง ... "

สือฮว่ากวนกาแฟในถ้วยอย่างแผ่วเบาและคำสารภาพของหญิงสาวมาก็เปร่งออกมาจากลำคอสดใสที่เป็นเอกลักษณ์สำหรับในช่วงวัยนี้

ดูเหมือนเธอจะมีชีวิตอยู่ในช่วงเวลาสั้นๆที่อยูถ่กับสือฮว่า