องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 197

จ้าวเฟยเอ๋อร์ไม่ได้มาที่นี่หลายวันแล้ว

เนื่องจากธุรกิจร้านเต้าหู้มีแนวโน้มคงที่ จึงไม่จำเป็นต้องมารายงานทุกสัปดาห์ หลี่จุ่นจึงวางแผนที่จะจัดการประชุมรายงานประจำเดือน จึงแจ้งให้นางรู้ล่วงหน้า

ดังนั้นจ้าวเฟยเอ๋อร์จึงควรเตรียมรายงานประจำเดือน ซึ่งเขาได้กำหนดการประชุมรายงานประจำเดือนไว้หลังพิธีบูชาวสันตฤดู

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ไม่ได้เจอจ้าวเฟยเอ๋อร์มาเป็นเวลานาน จึงเป็นธรรมดาที่เขาจะคิดถึงนางมาก

หลี่จุ่นไม่มีอะไรทำ ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะไปเยี่ยมจ้าวเฟยเอ๋อร์วันนี้ เมื่อคิดว่าเหล้าที่เขาให้นางก่อนหน้านี้นางอาจจะดื่มหมดแล้ว เขาจึงไปที่ห้องเก็บเหล้าเพื่อหยิบเหล้าไปให้หนึ่งไห

อวี้เจียและหยางจงดื่มเหล้าชั้นดีในห้องเก็บเหล้าเกือบหมดแล้ว และเหลืออีกแค่เพียงสองสามไห โชคดีที่เหล้าชุดต่อไปจะออกมาภายในไม่กี่วันข้างหน้า

นอกจากนี้ เขายังวางแผนที่จะนำธุรกิจเหล้าเข้าสู่วาระการประชุมหลังพิธีบูชาวสันตฤดูและมุ่งมั่นที่จะขายให้สำเร็จภายในสิ้นเดือนนี้

ตอนนี้เขาต้องการเงินจำนวนมากอย่างเร่งด่วน เขารู้สึกว่าบรรยากาศในเมืองหลวงมีบางอย่างผิดปกติไป คุณพ่อฮ่องเต้เผียนอีจะต้องไม่ทำให้มันง่ายสำหรับเขา และจะคิดหาวิธีให้เขาอย่างแน่นอน

ครั้งนี้พิธีบูชาวสันตฤดูในอุทยานเหนืออาจไม่ง่ายนัก หากตัวเองอยากจะถอนตัว ก็คงจะเพ้อฝันไป

หลี่จุ่นหยิบเหล้าแล้วเดินช้า ๆ ไปยังร้านเต้าหู้บนถนนตะวันออก ซึ่งจ้าวเฟยเอ๋อร์มักจะอยู่ที่นั่น

ร้านเต้าหู้ร้านแรกที่เปิดได้กลายเป็นร้านหลัก

ทุกสาขาจะต้องมารายงานเรื่องทั้งหมดกันที่นั่น ด้วยการเปลี่ยนแปลงรูปแบบและการเพิ่มสาขา จ้าวเฟยเอ๋อร์จึงทำงานหนักและยุ่งขึ้นเป็นธรรมดา

“ท่านนี่เอง เถ้าแก่ของเรากำลังรออยู่ที่ลานด้านหลังขอรับ” ผู้ดูแลซึ่งสวมชุดเครื่องแบบของร้าน ซึ่งอาจเรียกได้ว่าเป็นผู้จัดการล็อบบี้ เห็นหลี่จุ่นเดินเข้ามาก็รีบเดินไปต้อนรับเขาด้วยรอยยิ้มแล้วบอกว่าจ้าวเฟยเอ๋อร์อยู่ที่ไหน

หลี่จุ่นมาที่นี่หลายครั้ง เสี่ยวเอ้อร์ในร้านต่างก็รู้ว่าเขามีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกับเถ้าแก่ของพวกเขา และพวกเขาต่างก็รู้ว่าเขามาที่นี่เพื่อพบใคร

“ดี ขอบใจ” หลี่จุ่นพยักหน้า ถือเหล้าแล้วเดินตรงไปที่ลานด้านหลัง

แอบรู้สึกพอใจกับรูปแบบการจัดการของที่นี่ รูปแบบการจัดการของที่นี่ก็จะถูกนำมาใช้กับรูปแบบการจัดการร้านอาหารในรุ่นต่อ ๆ ไป ซึ่งมีความว่องไวและเหนือชั้นมาก

มันมีชีวิตชีวามาก

จ้าวเฟยเอ๋อร์แต่งกายด้วยชุดสีขาวราวกับนางฟ้าที่บริสุทธิ์ นางนั่งอยู่บนโต๊ะหิน มองดูสมุดบัญชีด้วยคิ้วที่ขมวดเล็กน้อย

แม้ว่านางจะได้รับคำแนะนำจากหลี่จุ่น และให้ใช้สมุดบัญชีพิเศษที่ทำโดยหลี่จุ่น ซึ่งง่ายกว่าการทำบัญชีแบบเมื่อก่อน แต่เมื่อจำนวนตัวเลขเพิ่มขึ้น นางก็ปวดหัวหนักกว่าเดิมเช่นกัน

ทันใดนั้นเสียงอันอ่อนโยนก็ดังขึ้น

“เรื่องพวกนี้ ไม่ใช่ของนักการบัญชีหรอกหรือ ปล่อยให้พวกเขาทำไปก็ได้ ทำไมท่านต้องทำให้ตัวเองลำบากด้วย”

หลี่จุ่นสวมชุดสีขาวราวกับหิมะ มีรอยยิ้มที่อบอุ่นราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิและเดินเข้ามาหาอย่างช้า ๆ ภายใต้แสงแดด เต็มไม่ด้วยความรู้สึกที่ไม่เหมือนจริง