องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 377

เถ้ากระดูกของหยางจงถูกเก็บเอาไว้ที่จวนจิ่งอ๋อง อาหยวนเซ่นไหว้แบบง่ายๆ หลี่จุ่นมองป้ายคำสั่งที่สลักชื่อของหยางจงเอาไว้ป้ายนั้น สงบสติอารมณ์ไม่ได้อยู่นานสองนาน เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เฮือกหนึ่ง ก่อนจะเดินหน้ามาปักธูปสามดอก

ศพของหยางจงถูกหลี่เหวินจวินเก็บไป ก่อนจะนำศพไปเผา รู้ว่าในใจของหลี่จุ่นหยางจงสำคัญเป็นอย่างมาก จึงนำเถ้ากระดูกกลับมา

“ในที่สุดตอนนี้บ่าวเฒ่าอย่างเจ้าก็ได้พักผ่อนแล้ว พักผ่อนไปตลอดกาล”

หลี่จุ่น看着ป้ายวิญญาณ笑道。

หลี่จุ่นมองป้ายวิญญาณพลางยิ้มและเอ่ยขึ้น

ราวกับเห็นบ่าวรับใช้ที่บางครั้งทั้งใบหน้าก็จะเต็มไปด้วยการประจบสอพลอ เลียแข้งเลียขาตนอีกครั้ง เวลาที่บ่าวเฒ่ายิ้มริ้วรอยก็จะไปกองรวมกัน ดูน่าเกลียดผิดปกติ แต่เมื่อคิดๆ ดูแล้วก็รู้สึกสนิทสนมมากขึ้น

“ไอ้หยา เจ้าบ่าวเฒ่าอย่างเจ้านี่นะ ก่อนหน้านี้บอกให้เจ้าพักผ่อน เจ้าก็ไม่ยอมฟัง ตอนนี้สบายแล้ว นอนทีก็ทั้งชีวิตเลย...”

“เจ้าบ่าวเฒ่าอย่างเจ้านี่นะ ผิดสัญญาแล้ว ตกลงกันแล้วไงว่าจะช่วยข้าเลี้ยงลูก สุดท้ายก็หนีไปก่อนโดยไม่บอกกันสักคำ เจ้าหนีไปทำไม? ลูกของข้าไม่ได้เจอการรอคอยของเจ้าไปทั้งอย่างนี้...”

หลี่จุ่นนั่งอยู่หน้าป้ายวิญญาณ พูดกับหยางจงอยู่นานสองนานถึงหยุด

สามองครักษ์ที่หลี่เจิ้งส่งมา อยู่ที่จวนอ๋องตลอด คอยดูหลี่จุ่นอยู่ตลอดเวลา แน่นอนว่าไม่ได้เกินจริงไปกว่าที่หลี่จุ่นคิดเอาไว้ก่อนหน้านี้เลย อย่างเช่นประเภทที่ว่าเขาเข้าส้วมก็ตามไปด้วย

“อาหยวน เราไปจวนเหยียนอ๋องกันเถอะ” หลี่จุ่นเรียกอาหยวน สามองครักษ์ก็ขยับตัวทันทีที่ได้ยินเสียง

อาหยวนรีบถามขึ้นว่า “จวนเหยียนอ๋องไหนหรือเจ้าคะ?”

มีจวนเหยียนอ๋องสองแห่ง

หลี่จุ่นเอ่ย “แน่นอนว่าเป็นจวนเหยียนอ๋องใหม่ขององค์ชายสี่อย่างไรเล่า ไม่เจอพี่สี่ที่แสนดีของข้านานแล้ว อย่างไรก็ต้องไปเยี่ยมเยียนเสียหน่อย”

มุมปากของเขาแฝงไปด้วยรอยยิ้ม ทว่าก็ท่วมท้นไปด้วยความเย็นชา

อาหยวนไม่รู้ว่าหลี่จุ่นจะไปทำไม ทว่าก็รู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อย

...

เจ้าอ้วนหลิวซานกลับมาที่บ้าน ในบ้านมีเขาแค่คนเดียว มารดาอายุเจ็ดสิบปีก็เสียไปเมื่อเดือนที่แล้ว เมี่ยวอวี้ที่หอชุนฮซายังไม่ตอบตกลงว่าจะแต่งงานกับเขา ด้วยเหตุนี้จึงไม่มีห่วงใดๆ

แต่ว่า เขาก็ยังจุดธูปให้แม่ของเขาดอกหนึ่ง บอกว่าตัวเขาลาออกจากตำแหน่งผู้คุมในคุกแล้ว คิดว่าหากมารดายังอยู่ คงต้องเอาไม้ขนไก่มาวิ่งไล่ตีเขาไปทั่วลานแน่ จนกว่าจะวิ่งไม่ไหวแล้วถึงจะหยุด

“ท่านแม่ ลูกก็ไม่ได้มีโอกาสที่ดีอะไร เห็นพี่จุ่นบุคลิกลักษณะองอาจห้าวหาญ เป็นคนมีความสามารถ เป็นดาวเหวินฉวี่ซิงที่ลงมาเกิดใหม่บนโลกมนุษย์¹นั่นแน่ ฉะนั้นลูกก็เลยอยากพึ่งอานิสงค์ของเทพเซียน ต่อไปลูกชายของท่านแม่อาจจะเป็นพวกที่เหมาะกับจะเรียนหนังสือก็ได้ ท่านแม่ ท่านแม่อยู่บนฟ้าคงรู้ดี ต้องอวยพรให้ลูกชายตบแต่งเมี่ยวอวี้อย่างราบรื่นด้วยนะ ท่านแม่เองก็อย่ารังเกียจฐานะของนางไปเลย แล้วก็ขอให้เดินทางขึ้นเหนือไปกับพี่จุ่นอย่างราบรื่น วันข้างหน้าจะเทิดเกียรติให้บรรพบุรุษ...”

เมื่อปักธูปเสร็จ หลิวซานก็ปัดกวาดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะพุ่งตรงไปยังหอชุนฮวา