องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1247

ข้าศึกบุกเข้ามากะทันหัน ตอนนี้ได้ตั้งค่ายอยู่นอกเมือง

ในใจฉินจ่านกระวนกระวายอย่างยิ่ง สั่งให้เหล่าทหารหลบซ่อนตัวให้ดี หาที่กำบัง และใช้โล่ป้องกันตนเอง

เตรียมพร้อมรับมือกับข้าศึก

แม้จะทำเช่นนี้แล้ว แต่เมื่อนึกถึงอาวุธอันน่ากลัวที่ระเบิดกำแพงเมืองจนพังทลาย ในใจก็รู้สึกหวาดกลัวจนขนลุก

รู้สึกไม่มีความมั่นคงเลย

อาวุธร้ายแรงในมือของศัตรูช่างน่ากลัวเหลือเกิน ไม่มีวิธีที่จะป้องกันได้เลย!

“ข้าศึกมาแล้ว!”

“ข้าศึกมาแล้ว!”

ทันใดนั้น ทหารบนกำแพงก็ตะโกนเสียงดังขึ้นมา

จากนั้นเสียงกลองก็รัวสนั่น!

ฉินจ่านหลบอยู่ด้านหลังบ้านดิน ใช้กำแพงดินเป็นที่กำบัง ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยน ชะเง้อมองดูแวบหนึ่ง!

เจ้าหมอนี่!

มาอีกแล้ว!

ภาพลูกบอลสีดำอันน่ากลัวที่ค่อยๆขยายใหญ่ขึ้นในลูกตา!

เมื่อทอดสายตามองไป เหมือนจะมีหลายร้อยลูก อยู่เรียงกันอย่างแน่นหนา คล้ายกับหยาดฝนที่ร่วงลงมา พุ่งออกมาอย่างไว และได้ตกลงสู่กลางเมือง!

ทันใดนั้นฉินจ่านกับเหล่าทหารต่างมีแววตาจดจ้อง ใบหน้าหวาดผวา!

ตู้ม!

ตู้ม!

ตู้ม!

วินาทีต่อมาลูกบอลสีดำมาอย่างต่อเนื่อง ตกลงสู่กลางเมือง ทำให้เกิดการระเบิดขนาดใหญ่ เสียงระเบิดอันน่ากลัวดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง!

เศษดินลอยกระเด็น กระจุยกระจายไปทั่วทิศ!

เหมือนเครื่องจุดชนวนขนาดใหญ่ สั่นสะเทือนทั่วเมืองหน้าด่าน!

“อ๊า!”

“ช่วยด้วย!”

“ระวัง!”

“หนีเร็ว!”

“หาที่หลบเร็ว!”

“…”

เสียงระเบิดดั่งขึ้นข้างหู ขณะเดียวกันก็มีเสียงร้องโอดโอยอย่างเจ็บปวดของเหล่าทหารดังขึ้น พร้อมกับเสียงระเบิดที่น่าหวาดผวา สิ่งก่อสร้างรอบข้างพังยับเยิน หญ้าฟางก็ไหม้ขึ้นมาทันที!

จุดนี้ถูกเผาไหม้เสร็จ ก็กระจายไหม้ไปอีกจุด แค่ชั่วพริบตา นอกจากเสียงระเบิดแล้วก็คือไฟไหม้ไปทั่วบริเวณนั้น

ระเบิดลูกหนึ่งตกลงไปข้างๆบ้านดินที่ฉินจ่านหลบซ่อนอยู่ เสียงระเบิดที่ดังสนั่น เศษดินลอยกระเด็น มีก้อนหินลูกหนึ่งกระเด็นไปใส่ศรีษะของฉินจ่าน ทันใดนั้นใบหน้าก็เต็มไปด้วยเลือด และร้องขึ้นมาอย่างเจ็บปวด กลิ้งไปมาที่พื้นทันที