องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1485

ปีแรกแห่งรัชกาลของจักรพรรดิมวลมนุษย์ ฤดูใบไม้ผลิ

ฤดูใบไม้ผลิกลับคืนสู่โลก

เมืองหลวงถูกรายล้อมด้วยกองทัพสองฝ่าย สถานการณ์สงครามอยู่ในสภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ทั้งสามฝ่ายต่างไม่มีใครเริ่มทำสงครามก่อน!

ไม่ว่าจะเป็นหลี่จิ้ง หรือจางเฟิงลู่ พวกเขาต่างก็ต้องการใช้วิธีการปิดล้อมซึ่งเป็นวิธีที่จะเกิดความสูญเสียน้อยที่สุด ล้อมกองทัพขนาดใหญ่นี้ให้พ่ายแพ้!

ส่วนจงตู…ก็ถูกล้อมอยู่แล้ว

เจิ้นเป่ยอ๋องที่มีกองทัพสองแสนนายรักษาจงตู ก็ไม่มีเวลาไปคำนึงถึงใคร

กองทัพของเหยียนอ๋องผู้เฒ่าที่เมืองเหยียนโจวก็เผชิญกับสถานการณ์ลำบาก และไม่มีเวลาไปคำนึงถึงใครเช่นกัน

จงหยวน…ก็เช่นกัน!

ปีแรกแห่งรัชกาลของจักรพรรดิมวลมนุษย์ ฤดูร้อน

จงหยวนประสบปัญหาภัยแล้ง หลายพื้นที่เก็บเกี่ยวข้าวไม่ได้เลย

ทหารต้องประหยัดขึ้นเพื่อยืนหยัดต่อไป

ปีแรกแห่งรัชกาลของจักรพรรดิมวลมนุษย์ ฤดูหนาว

กองทัพของหลี่จุ่นอยู่ที่เมืองหลวงมาเป็นเวลาหนึ่งปีแล้ว

และขาดการติดต่อกับจงตูเป็นเวลาหนึ่งปีแล้วเช่นกัน

อวี่เหวินจิ้งชราลง

ชายชราผู้ภักดีคนนี้ที่เคยช่วยเหลือจักรพรรดิอู่ ต่อมาก็ช่วยเหลือมหาจักรพรรดิแห่งมวลมนุษย์ กำลังใกล้จะสิ้นอายุขัยแล้ว

ในวันนี้อวี่เหวินจิ้งออกจากค่ายทหารมาเยี่ยมจวนจิ่งอ๋อง เพื่อขอพบมหาจักรพรรดิแห่งมวลมนุษย์หลี่จุ่น

เมื่อหลี่จุ่นรู้ว่าอวี่เหวินจิ้งมาจึงพยุงปันหมิ่นซึ่งกำลังตั้งครรภ์ เดินออกจากสวนดอกไม้อย่างช้า ๆ

เมื่อเห็นชายชราหลังค่อมค่อย ๆ โค้งคำนับนับแก่พวกเขาทั้ง หลี่จุ่นก็รีบก้าวไปข้างหน้าและพูดว่า

“ไท่ซือทำไมท่านถึงมาที่นี่”

สายตาของอวี่เหวินจิ้งพร่ามัวแล้ว

เสียงก็ฟังดูชรามาก

ความกังวลจากการถูกปิดล้อมหนึ่งปี ทำให้เขาหมดแรงใจ

ในที่สุดเขาก็รู้สึกว่าตัวเองมีเวลาน้อยลงเรื่อย ๆ

“กระหม่อม…อยากถามองค์มหาจักรพรรดิว่า มหาจักรพรรดิมีแผนการต่อกรอะไรบ้างหรือยัง”

ปีนี้หลี่จุ่นให้คนไปขุดเหมืองถ่านหินที่สวนหลวงทางตอนเหนือ จากนั้นก็สร้างอาวุธ

แต่อวี่เหวินจิ้งไม่เห็นความหวังใด ๆ เขารอหลี่จุ่นมาหนึ่งปี อยากรู้ว่าหลี่จุ่นจะมีวิธีแก้ไขสถานการณ์ที่ลำบากนี้หรือไม่

เขารู้สึกว่าตัวเองเหลือเวลาไม่มากแล้ว จึงมาเพื่อขอคำตอบ เพื่อกราบทูลฮ่องเต้เมื่อถึงคราวต้องจากไป

“ไท่ซือ…ท่านต้องรักษาสุขภาพให้ดีนะ”

หลี่จุ่นไม่ได้ตอบคำถาม

อวี่เหวินจิ้งมองหลี่จุ่นด้วยสายตาพร่ามัว สุดท้ายก็ถอนหายใจและกล่าวว่า

“กระหม่อมเข้าใจแล้ว…แต่มหาจักรพรรดิ พืชผลปีนี้ไม่ดี เสบียงอาหารสำรองไม่พอที่จะอยู่ถึงการเก็บเกี่ยวในฤดูใบไม้ร่วงปีหน้า…อาจจะทนได้ไม่ถึงแม้กระทั่งฤดูใบไม้ผลิ หวังว่ามหาจักรพรรดิจะเข้าใจ”

เมื่อถูกล้อม กองทัพจงหยวนจึงสามารถเก็บเกี่ยวอาหารได้ในพื้นที่จำกัด และการเลี้ยงกองทัพเจ็ดแสนนาย ต้องใช้เสบียงอาหารเป็นจำนวนมหาศาล

สถานการณ์จึงยากลำบาก

“ไท่ซือ ข้าเข้าใจ” หลี่จุ่นกล่าวอย่างเศร้าใจ

อวี่เหวินจิ้งพยักหน้า ร่างกายสั่นเทาเล็กน้อย เขาบอกลาก่อนจะจากไป

เมื่อตอนมาเขาเดินมาด้วยตัวเอง ทว่าตอนกลับต้องให้คนช่วยพยุง

หลี่จุ่นเห็นแล้วรู้สึกเศร้าในใจ

“ไม่เป็นไร”

อาจเป็นเพราะปันหมิ่นกำลังตั้งครรภ์จึงดูมีหน้าอกที่ใหญ่ขึ้น นางมองเขาด้วยสายตาอ่อนโยนและจับมือเขา ก่อนจะพูดด้วยเสียงนุ่มนวล

หลี่จุ่นพยักหน้าค่อย ๆ พยุงปันหมิ่น มองที่ท้องโต ๆ ของนางและพูดว่า

“อีกสองเดือนเจ้าตัวน้อยก็จะออกมาแล้ว ไม่รู้ว่าจะเป็นเด็กชายหรือเด็กหญิง ข้าตั้งตารอจริง ๆ”

ปันหมิ่นจ้องมองเขาและพูดว่า

“ฮึ! แล้วเมื่อคืนท่านทำกับข้าอย่างไร...ให้ข้าทำท่าทางที่น่าอายเช่นนั้น ไม่กลัวจะทำให้ลูกเจ็บหรือ อีกอย่าง ข้าไม่ใช่พี่สาวเยว่ฉานที่ชอบท่าทางน่าอายเหล่านั้น ข้าไม่ชอบหรอก”

หลี่จุ่นหอมแก้มนาง ก่อนจะพูดว่า

“ได้ งั้นคราวหน้าเมื่อข้าทำกับเยว่ฉาน เจ้าคอยดูอยู่ข้าง ๆ”

“ท่าน! ฮึ ๆ! ข้าไม่สนใจท่านแล้ว!”

ปันหมิ่นทำหน้าไม่พอใจทันที

หลี่จุ่นหัวเราะเสียงดัง

ปีที่สองแห่งรัชกาลของจักรพรรดิมวลมนุษย์ ฤดูใบไม้ผลิ

เมื่อฤดูใบไม้ผลิหวนกลับมา ผืนแผ่นดินเต็มไปด้วยต้นกล้าที่โผล่ขึ้นมาใหม่ เมืองหลวงได้เห็นความงดงามของฤดูใบไม้ผลิอีกครั้ง

หลี่จุ่นคิดถึงเหล่าสตรีที่จงตู

ไม่รู้ว่าเสด็จพี่ของเขาให้กำเนิดเด็กชายหรือเด็กหญิง และไม่รู้ว่าลูกที่ทัวทัวให้กำเนิดนั้นจะหน้าตาเหมือนเขาหรือเหมือนทัวทัว

ไม่รู้ว่าซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ฟื้นขึ้นมาหรือยัง

ไม่รู้ว่าเสิ่นจิงหงอยู่ที่ไหน

เขาคิดถึงมาก

แต่ว่า...เขากลับไปไม่ได้

ทั้งสองสถานที่ถูกปิดล้อม แม้แต่เครือข่ายข่าวกรองของสมาคมเทียนตี้ที่แข็งแกร่งก็ไม่สามารถแพร่กระจายข่าวของทั้งสองที่ส่งให้กันได้

ในวันนี้

ซือหม่าหยวนมาเข้าพบหลี่จุ่น และได้เดินหมากรุกกับเขาอีกครั้ง

ซือหม่าหยวนกล่าวว่า “เสบียงอาหารของเมืองหลวงมีไม่มากแล้ว มากสุดก็คงอยู่ได้อีกครึ่งเดือน และก็คงจะหมดเกลี้ยงแล้วใช่หรือไม่”

เขาพูดอย่างไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ เหมือนเพียงบอกเรื่องราวความเป็นจริง

หลี่จุ่นพยักหน้า ไม่ปิดบังแม้แต่น้อย กล่าวว่า

“ใช่ เจ้าหน้าที่ดูแลเสบียงอาหารรายงานข้าแล้ว เสบียงอาหารยังพออยู่ได้อีกแค่ครึ่งเดือน หลังจากครึ่งเดือนให้หลัง เมืองหลวงจะตกอยู่ในภาวะขาดแคลนอาหารโดยสิ้นเชิง”

ซือหม่าหยวนกินเบี้ยของหลี่จุ่นไปตัวหนึ่ง แล้วถามว่า