องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1482

ก่อนหน้านี้หวังเหลียนเคยคิดว่าคนที่จะสามารถฆ่าเขาได้มีเพียงสองคนเท่านั้น

คนแรกคือฝ่าบาทของตนเอง ซึ่งเขาสามารถประทานความตายให้แก่ตนได้

ส่วนอีกคนหนึ่งคือหลี่ทงเจิ้นเป่ยอ๋องแห่งราชวงศ์อู่ ผู้ที่มีวรยุทธ์เหนือกว่าเขา สามารถใช้พลังยุทธ์ฆ่าเขาตายได้

แต่คืนนี้กลับมีเพิ่มมาอีกหนึ่งคน

นั่นก็คือหลี่โจ้ว

มือของหลี่โจ้วราวกับคมดาบ ทิ่มแทงทะลุร่างกายของเขาอย่างโหดเหี้ยมจนท้องฉีกขาด

จากนั้นก็ค่อย ๆ ดึงมือที่เปื้อนเลือดออกจากร่างกายของเขา และแทงเข้าไปใหม่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า...

หวังเหลียนคุกเข่าลงบนพื้นพร้อมกับเลือดที่ไหลออกมาจากมุมปาก

เสียงปืนใหญ่ เสียงตะโกนปลุกใจ และเสียงร้องโหยหวนด้วยความเจ็บปวดทรมานดังก้องอยู่ไกล ๆ

เสียงเหล่านี้ เขารู้สึกว่ามันห่างไกลจากเขามาก

ไกลราวกับนับพันปี...ไกลออกไปเรื่อย ๆ

“เจ้าสามารถทำให้ข้าบาดเจ็บได้...นับว่าเจ้าไม่ธรรมดาจริง ๆ”

หลี่โจ้วดึงแขนที่เปื้อนเลือดออกจากท้องที่ฉีกขาดของหวังเหลียนเป็นครั้งสุดท้าย และพูดด้วยเสียงหนักแน่น

หน้าอกของเขายุบลงไปเป็นหลุมขนาดใหญ่ ซึ่งเป็นรอยที่หวังเหลียนเคยสร้างขึ้นเมื่อครั้งที่เขาโกรธจนฆ่าสามในสิบขุนพลสำนักจิ่งในคราวเดียว

พละกำลังของหวังเหลียน...ช่างแข็งแกร่งจริง ๆ!

ได้ยินคำพูดของหลี่โจ้ว หวังเหลียนก็ระบายยิ้ม

ทว่าไม่ได้ยิ้มให้กับคำพูดของเขา หากแต่มองไปยังความมืด มองไปยังทิศทางที่หลี่จุ่นอยู่ รอยยิ้มของเขาก็ยิ่งเริงร่า

เขาสามารถสัมผัสได้ถึงผู้แข็งแกร่งที่กำลังใกล้เข้ามา ซึ่งเป็นคนของกองทัพจงหยวน

อาจจะเป็นเด็กคนนั้นที่จัดเตรียมไว้ก่อนหน้านี้ เพียงแค่รอเวลาปรากฏตัว

เด็กคนนี้... มักจะเจ้าเล่ห์จนทำให้ตนเองพอใจ

หวังเหลียนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และค่อย ๆ ผ่อนลมหายใจออกมา

เขาพูดกับตนเองเบา ๆ

“หยางเจิน...ลูกของเจ้า ข้าก็ช่วยเจ้าดูแลให้จนเติบโตแล้ว เขาหน้าตาดีเหมือนเจ้า...เจ้าเคยบอกว่า มิตรในชาตินี้ เป็นมิตรตลอดไป หากมีชาติหน้า ข้าก็ยังคงเป็นข้ารับใช้ และเจ้าก็ยังคงเป็นราชินี ฝ่าบาทก็ยังคงเป็นฮ่องเต้...จักรพรรดิผู้ยิ่งใหญ่...เขายังคงเป็นจักรพรรดิ”

ฟู่ว~

ชายชราสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ อีกครั้ง ก่อนจะหลับตาลงไปตลอดกาล

ทว่าใบหน้าของเขานั้นเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม

หลี่โจ้วมองหวังเหลียนที่ไร้ลมหายใจ ราวกับเป็นรูปปั้นไม้ในท่าคุกเข่า และสุดท้ายก็ไม่ได้แตะต้องกับร่างกายของเขาอีกต่อไป

คนที่สามารถทำร้ายเขาได้...ควรค่าแก่การเคารพ!

และความลับนี้ มีเพียงเขาที่รู้...

อย่างไรก็ตาม เขาไม่อาจบอกให้หญิงสาวที่ควรจะโดนฆ่าตายไปแล้ว แต่ตอนนี้กลับมาทำลายแผนการของเขารู้ได้!

“เสด็จพ่อ ข้า...”

หลี่จิ้งพูดด้วยเสียงสั่นเครือ คว้าชายเสื้อของหลี่โจ้วด้วยความกลัว

หลังจากนั้นเขาก็แทงเข้าที่เอวของหลี่โจ้วอย่างไม่ทันตั้งตัว

หลี่จิ้งพูดพลางหัวเราะ “เจ้าทำให้ข้ารู้สึกขยะแขยงมาก ข้าทนไม่ไหวอยากแทงเจ้านานแล้ว...คืนนี้ ข้าทำสำเร็จแล้ว!”

“อยากตายหรือไง!”

หลี่โจ้วไม่เคยคิดว่าหลี่จิ้งจะกล้าแทงเขา ความโกรธมีมากกว่าความเจ็บที่กาย แผดเสียงคำรามและซัดฝ่ามือเข้าที่หน้าอกของหลี่จิ้ง!

ตุบ!

ร่างของหลี่จิ้งกระเด็น และกลิ้งออกไปไกล

ทว่า!

หลี่จิ้งไม่ตาย!

เขาค่อย ๆ ลุกขึ้นมาด้วยความยากลำบาก ก่อนจะหัวเราะเสียงดัง

“ข้าไม่ตาย! ข้าไม่มีทางตาย! เพราะ...ข้าสวมเกราะเหล็ก เจ้าทำได้แค่ทำให้ข้าบาดเจ็บสาหัสเพียงเท่านั้น! ฮ่าฮ่าฮ่า~”