องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1480

ณ ภูเขากวน

ท่ามกลางค่ำคืนที่มืดมิด หลี่จุ่นและศัตรูฟาดฟันกันอยู่เนิ่นนาน

เขาสู้ด้วยความเสียเปรียบมาโดยตลอด แต่หลี่จิ้งกลับพบในภายหลังว่ายอดฝีมือที่เสด็จพ่อของเขาหามาให้นี้เริ่มมีท่าทีอ่อนแรงขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะที่หลี่จุ่นยิ่งสู้ก็ยิ่งมีแรงฮึดก็เกิดความตระหนกตกใจขึ้นมา !

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ?

เหตุใดเจ้าหมอนี่ถึงได้ไม่มีวี่แววว่าจะเหนื่อยเลยสักนิด !

นี่มันไม่มีเหตุผลเอาซะเลย !

เห็นได้ชัดว่าคนของเขานั้นใช้กำลังภายในไปมาก ตอนนี้เริ่มเกิดอาการเหนื่อยล้าขึ้นมาแล้ว

เพราะก็ต่อสู้กันมานานแล้วจริง ๆ

แต่เหตุใดหลี่จุ่นจึงไม่เป็นเช่นนั้นเล่า ?

กำลังภายในของเขาดูไม่ได้ถูกใช้ไปสักเท่าใดนัก ซึ่งมันเป็นไปไม่ได้เลย

“เห็นแล้วใช่หรือไม่ ? ข้าบอกแล้วว่าข้าสามารถสู้ได้ทั้งวัน !”

หลี่จุ่นสู้กับอีกฝ่ายจนเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มมีท่าทีอ่อนล้าแล้ว เขาก็ยิ้มมุมปากด้วยความเย็นชาออกมาทันที

เป็นเพราะเขาฝึก “จันทราพิฆาต” มา กำลังภายในของเขาจึงแปลกกว่าผู้อื่น

คนที่กำลังสู้กับหลี่จุ่นอยู่ เมื่อได้ยินอีกฝ่ายเอ่ยเช่นนั้นก็ถึงกับแทบกระอักเลือดออกมา

นับได้ว่าซวยโดยแท้ !

เจ้าหมอนี่มันอย่างไรกันเล่า ?

เหตุใดหลี่จุ่นจึงใช้กำลังภายในไปน้อยกว่าเขาอยู่เสมอเสียได้ ?!

นี่มันเป็นไปไม่ได้ด้วยซ้ำ

“ไม่มีทาง !”

เขาจ้องมองหลี่จุ่นพลางเอ่ยด้วยเสียงเข้ม

“ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้หรอก ข้าเตือนเจ้าไว้นานแล้ว แต่เจ้าไม่เชื่อเอง” หลี่จุ่นเอ่ยตอบด้วยรอยยิ้ม

ตอนนี้ได้เวลาที่เขาจะประกาศศักดาแล้ว

หลี่จุ่นสูดลมหายใจเข้าจนลึก จากนั้นก็รวบรวมพลัง เปลี่ยนจากฝ่ายผู้ถูกกระทำมาเป็นฝ่ายโจมตีกลับด้วยพลังที่แข็งแกร่ง

เพียงไม่กี่สิบกระบวนท่าก็ทำให้ศัตรูที่เริ่มหมดแรงนั้นกระเด็นลอยไปไกล

เมื่อหลี่จิ้งเห็นภาพตรงหน้า สีหน้าของเขาก็ซีดเซียวขึ้นมาทันที

เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้ไปได้ ?

“พี่สี่ ถึงตาท่านแล้ว !”

หลังจากที่หลี่จุ่นจัดการกับคู่ต่อสู้ได้แล้ว เขาก็หันมาจัดการหลี่จิ้งต่อทันที

ยอดฝีมือที่สามารถข่มขู่เขาได้นั้น ในตอนนี้ก็ไม่มีเรี่ยวแรงที่จะสู้ได้อีกแล้ว ในเมื่อตอนนี้ไม่มีใครที่จะเป็นคู่ต่อสู้ของเขาได้อีก เช่นนั้นพี่สี่ราคาถูกของเขาคนนี้ก็มีแต่ต้องตายเท่านั้นมิใช่หรือ ?

แน่ละสิ !

หากฆ่าเขาแล้ว ชัยชนะก็จะอยู่ในกำมือของเขา ดังนั้นชายหนุ่มจึงตัดสินใจว่าจะไว้ชีวิตเขา

แต่ว่า... แขนขานั้นต้องหักให้สิ้น !

หลี่จุ่นพุ่งตรงเข้าไปโจมตีหลี่จิ้งโดยตรงด้วยความรวดเร็ว พวกมือสังหารรอบตัวเขาไม่มีใครที่สามารถขัดขวางหลี่จุ่นได้แม้แต่คนเดียว

หม่าหยวนฮั่นและซ่งเซี่ยงอวี่ถูกล้อมโจมตี ครั้งนี้หลี่จุ่นเลือกพุ่งเป้าหมายไปยังหลี่จิ้ง พวกมือสังหารเหล่านั้นหันกลับมาตั้งหลัก ทั้งสองคนจึงค่อยได้พักหายใจหายคอ ลดความกดดันลงไปได้มาก

ทั้งสองคนจึงมารวมพลกับหลี่จุ่นอีกครั้ง ร่วมมือกันจัดการกับอีกฝ่าย !

หลี่โจ้วปรากฎตัวขึ้น ลงสู่พื้นโดยสวัสดิภาพ

อีกทั้งน้ำเสียงก็เต็มไปด้วยความเย็นชาและเย้ยหยัน

แม้จะอยู่ท่ามกลางความมืดมิดของรัตติกาล มองเห็นได้เพียงเงาเลือนราง แต่รูปร่างของหลี่โจ่วนั้นก็ยังคงยืนตระหง่านดุจอาวุธร้าย เปี่ยมไปด้วยพลังอำนาจไม่มีที่สิ้นสุด !

“ถวายบังคมฝ่าบาท !”

พวกหลี่จิ้งพากันคุกเข่าคำนับในทันที

ขณะที่หม่าหยวนฮั่นและซ่งเซี่ยงอวี่พากันตกใจจนใบหน้าซีดเผือด

“เหลาหม่า ระเบิดสัญญาณเล่า....”

ซ่งเซี่ยงอวี่เรียกสติกลับมาได้ก่อน เขาเอ่ยเสียงกระซิบเป็นการเตือนหม่าหยวนฮั่น

หม่าหยวนฮั่นจึงสูดลมหายใจเข้าจนลึก หยิบระเบิดสัญญาณออกมาแล้วจุดไฟก่อนจะโยนออกไปโดยไม่พูดพร่ำทำเพลง

เสียงดัง ‘ปัง !’

พลุลูกหนึ่งที่มีแสงสว่างจ้าก็พุ่งทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้า

ทว่า

หลี่โจ้วกลับทำเพลงหรี่ตามองอย่างไม่ใส่ใจ จากนั้นก็หันไปจ้องทางพวกของหม่าหยวนฮั่นด้วยสายตาที่เปี่ยมไปด้วยแรงอาฆาต

พลั่ก !

เพียงชั่วพริบตา ร่างของหลี่โจ้วก็มาปรากฏอยู่ต่อหน้าทั้งสองคน โดยไม่มีใครรู้ว่าเขาลงมืออย่างไร ร่างของทั้งสองคนก็ถูกโจมตีจนกระเด็นออกไปไกลเสียแล้ว !

หลี่โจ้วเอ่ยขึ้นด้วยเสียงเย็นชา

“เห็นข้าแล้วยังไม่คุกเข่า สมควรตายจริง ๆ !”