องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1484

หลี่โจ้วตายแล้ว

แต่สถานการณ์ในจงหยวนยังคงคลุมเครือ

เพราะซือหม่าหยวนได้ฉวยโอกาสแอบส่งสารลับออกไปในขณะที่หลี่จุ่นบาดเจ็บสาหัสและสลบไป... จางเฟิงลู่ก่อกบฏ!

กองทัพนับล้านของทัพเยียนจ้าวประชิดถึงเมืองหลวง ส่วนหลี่จิ้งได้ควบคุมกองทัพของลัทธิขงจื้อ...

และขณะนี้!

กองทัพทั้งสองเส้นทางต่างก็ตั้งตนเป็นใหญ่ ไม่มีใครหยุดยั้งได้!

นี่คือข้อตกลงที่ซือหม่าหยวนและหลี่จิ้งตกลงกันไว้ในขณะที่หลี่โจ้วฆ่าหวังเหลียน

ร่วมมือกันทำลายกองทัพจงหยวน เพราะกองทัพจงหยวนน่ากลัวเกินไป!

หลังจากนั้นไม่ว่าใคร...ก็ไม่มีใครกล้าที่จะเผชิญหน้ากับหลี่จุ่นเพียงลำพัง!

เพราะฉะนั้น

ทั้งสองจึงตกลงร่วมมือกัน ทำลายกองทัพจงหยวนก่อน แล้วค่อยถามถึงใต้หล้า!

หลี่จุ่นบาดเจ็บสาหัสและสลบไป อวี่เหวินจิ้งจึงต้องสั่งให้กองทัพถอยกลับไปที่เมืองหลวง

ทว่า...กองทัพเจ็ดแสนนายเหล่านี้...ถูกศัตรูล้อมรอบทั้งสองด้านจนติดอยู่ในเมืองหลวง!

หลี่จุ่นฟื้นขึ้นมาในอีกห้าวันต่อมา

เขาเห็นปันหมิ่นที่ร้องไห้จนตาบวมอยู่ข้างเตียง หลังจากที่ลืมตามองเห็นอย่างชัดเจน จึงยิ้มอ่อนโยนและถามว่า

“เจ้าร้องไห้เพราะข้างั้นหรือ”

หญิงสาวปากร้ายที่มีหน้าอกหน้าใจใหญ่โตครั้งนี้กลับไม่มีท่าทีดุร้ายเลย เพียงแค่มองคนที่เพิ่งตื่นขึ้นมา ด้วย น้ำตาที่ไหลพราก ก่อนจะพูดเสียงสะอื้น

“ท่านฟื้นแล้ว…”

หลี่จุ่นยิ้มพลางมองนางที่ร้องไห้ไม่หยุด ก่อนจะพูดว่า

“ข้าฟื้นแล้ว...ไม่ต้องร้องแล้วนะ”

เจียงเยว่ฉานได้ยินเสียงจึงเข้ามา

หลี่จุ่นเห็นนางเข้ามา เข้าก็ยิ้มอย่างผ่อนคลายก่อนจะพูดว่า

“เจ้ากลับมาแล้วหรือ”

เจียงเยว่ฉานพยักหน้า มีท่าทางอ่อนโยนที่ไม่เคยมีมาก่อน พูดด้วยเสียงนุ่มนวลว่า

“ใช่ ข้ากลับมาแล้ว...กำลังภายในของเจ้าแข็งแกร่ง ไม่มีอันตราย เพียงแค่พักฟื้นให้มาก ๆ ก็จะหายดี”

หลี่จุ่นพยักหน้าพร้อมพูดว่า

“ก่อนหน้านี้ข้าเพียงแค่คาดเดา แต่ตอนนี้มั่นใจแล้ว จักรพรรดิน้อยแห่งแคว้นเยียน...เป็นบุตรของท่านที่แอบมีกับไทเฮาที่เสียชีวิตในเหตุไฟไหม้ในวังหลวงนั้น”

สีหน้าซือหม่าหยวนดูอึมครึม

หลี่จุ่นยังคงยิ้มและกล่าวต่อ

ซือหม่าหยวนหัวเราะขึ้นมาอย่างฉับพลัน

“ที่ท่านพูดฟังดูสูงส่งเหลือเกิน ตระกูลหลี่ของท่าน...ยังมีความเป็นมนุษย์เหลืออยู่อีกหรือ ท่านกับข้ามันก็เป็นพวกเดียวกันทั้งนั้น”

หลี่จุ่นหัวเราะเย็นชาและกล่าวว่า

ขณะพูดหลี่จุ่นก็มองด้วยสายตาเย็นชา แล้วค่อย ๆ วางเบี้ยในมือลงแล้วดันไปด้านหน้าซือหม่าหยวน พลางเอ่ยเบา ๆ ว่า

“ท่านแม่ทัพ!”

จากนั้นก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืน

ก่อนจากไปเขามองกระดานหมากรุกที่เขาชนะอย่างขาดลอย และคิดว่าเป็นเกมที่เขาเล่นได้อย่างสมบูรณ์แบบ...เขารู้สึกว่าฝีมือการเล่นหมากรุกของเขาพัฒนาขึ้นอีกแล้ว!