องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1483

ถูกบุตรชายของตนเองทรยศ!

หลี่โจ้วรู้สึกโกรธจนลุกเป็นไฟ ต้องการฆ่าหลี่จิ้งเพื่อระบายความโกรธ!

เขาชักมีดสั้นออกมาจากเอว!

“เจ้ามันรนหาที่ตาย!”

เมื่อเห็นว่าหลี่จิ้งยังไม่ตาย เขาก็ตะโกนด้วยความโกรธและพุ่งเข้ามาหา!

ทว่า!

นักพรตเฒ่าและเฮยไหลไป่หลี่ก็ลงมือ!

ถึงแม้ว่าทั้งสองคนจะไม่ใช่สุดยอดฝีมือระดับเดียวกับหลี่โจ้ว แต่ก็เป็นผู้แข็งแกร่งที่หาตัวจับได้ยาก อีกทั้งสภาพร่างกายของหลี่โจ้วในขณะนี้ย่ำแย่มาก ทั้งสองจึงลองพยายามที่จะฆ่าเขา!

ทั้งสามคนปะทะกันอย่างรวดเร็ว!

การต่อสู้อันน่ากลัวกำลังจะปะทุขึ้น!

หลี่จิ้งให้คนพยุงเขาขึ้น นั่งลงกับพื้น มองดูการต่อสู้ของทั้งสามคนด้วยสายตาแน่วแน่!

เขาต้องการเห็นหลี่โจ้วตายด้วยตาของเขาเองจึงจะสบายใจ

ซือหม่าหยวนเดินมาหาหลี่จุ่นซึ่งในที่สุดก็ทนไม่ไหวและหมดสติไป เขาถอนหายใจยาว ก่อนจะพูดว่า

“หวังว่าเจ้าจะไม่โกรธข้า...แต่ คนไม่เห็นแก่ตัว ฟ้าดินลงโทษ ข้อตกลงของข้ากับเจ้าก่อนหน้านี้ ข้าจะรักษาสัญญา แต่ว่า...หากเราไม่ทำเช่นนี้ เราจะต้องพินาศ ข้าจะรักษาสัญญาของเราก่อนหน้านี้ แต่...จางเฟิงลู่...ข้าจะปล่อยเขาเป็นอิสระ”

ในยามค่ำคืน

เงาสามร่างกำลังต่อสู้กัน!

ทว่า!

ความแข็งแกร่งของหลี่โจ้วนั้นไม่สามารถประมาณการได้ง่าย ๆ!

เฮยไหลไป่หลี่ถูกหลี่โจ้วต่อยเข้าที่หน้าอกจนลอยออกไปทันทีและกระอักเลือดออกมา

ถัดมาคือนักพรตเฒ่าที่ถูกตบจนกระเด็นไปเช่นกัน!

นักพรตท่านนี้เคยเป็นเจ้าสำนักเทียนซานที่มีพลังอันลึกลับและทรงพลัง เป็นคนเดียวที่สามารถต่อสู้กับเจิ้นเป่ยอ๋องแห่งราชวงศ์อู่ได้ นอกจากเจียงเยว่ฉาน...

อย่างไรก็ตาม หลี่โจ้วไม่ใช่คนที่เจิ้นเป่ยอ๋องเทียบได้!

ยิ่งไปกว่านั้นหลี่โจ้วในขณะนี้กำลังสู้ตายเพื่อความอยู่รอด พลังการต่อสู้ของเขานั้นไม่มีใครเทียบได้!

“สู้ไม่ไหวแล้ว...”

นักพรตเฒ่าพ่นเลือดออกมา พร้อมกับบ่นพึมพำ

เฮยไหลไป่หลี่พยายามลุกขึ้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

“สู้ไม่ไหว...ก็ต้องสู้ ถ้าไม่สู้เราก็ตาย!”

“คนฆ่าสัตว์...ถ้าข้าตาย ขนมเปี๊ยะห้าสิบชิ้นที่เจ้าติดข้า เปลี่ยนเป็นเผากระดาษเงินกระดาษทองมาให้ข้าก็แล้วกัน” นักพรตเฒ่ากล่าว

เฮยไหลไป่หลี่มองเขาแล้วพูดว่า

“บางทีเราอาจจะตายกันหมด”

นักพรตเฒ่าคิดแล้วหัวเราะ

“ถ้าอย่างนั้น...ขนมเปี๊ยะห้าสิบชิ้นนั่น...เราค่อยมาพูดกันอีกที่ปรโลก”

“เจ้านักพรต ทำไมเจ้าถึงขี้เหนียวได้ขนาดนี้ แม้แต่ตายแล้ว ยังไม่ปล่อยข้าไป...” เฮยไหลไป่หลี่พูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่าย

“ไม่ใช่ว่าเจ้า...อยู่ที่ชายแดนตะวันตกหรอกหรือ”

“วิทยายุทธของข้าเป็นอันดับหนึ่งในใต้หล้า วิชาตัวเบาไร้เทียมทาน...เจ้าไม่รู้หรือ!”

เจียงเยว่ฉานสัมผัสได้ว่าร่างของหลี่จุ่นที่อยู่ในอ้อมแขนนั้นแข็งทื่อ จึงกล่าวอย่างอ่อนโยน

“ขอโทษที่ข้ามาช้า...แต่ข้ามาแล้ว ตอนนี้เจ้าปลอดภัยแล้ว หลับให้สบายนะ”

ร่างของหลี่จุ่นที่สลบไปเริ่มผ่อนคลายลงอย่างช้า ๆ

เจียงเยว่ฉานสีหน้าพึงพอใจอย่างยิ่ง อุ้มหลี่จุ่นเดินผ่านหลี่จิ้งที่หน้าซีดด้วยความกลัว พลางกล่าวว่า

“เจ้าไปปลิดชีพเขาซะ ข้าเชื่อในตัวเจ้า”

หลี่จิ้งกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อเห็นหลี่โจ้วที่ยังมีลมหายใจรวยรินและคุกเข่าอยู่กับพื้น พยักหน้าอย่างหนักแน่น!

ตาแก่ แด่สายเลือดความเป็นพ่อลูก…ข้าจะส่งเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย!”

“ข้าส่งเจ้าเป็นครั้งสุดท้าย…เจ้าควรขอบคุณข้านะ”

“เยดแม่ม...”

หลี่จิ้งเตะที่ศีรษะของหลี่โจ้ว

หลี่โจ้ว...จบสิ้น!