องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1250

“แม่ทัพหวัง ท่านมีความสามารถในการบัญชาการ แต่กลับมาเป็นรองแม่ทัพของข้า เป็นสิ่งที่ไม่สมควรเลยอย่างยิ่ง บัดนี้ความสามารถของข้าไม่เพียงพอ ไม่สามารถนำพากองทัพ เผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่งนี้ได้!”

คำกล่าวที่ว่าแม่ทัพที่ทำสงครามอยู่แดนไกลสามารถตัดสินใจได้ตามความเหมาะสม ตอนนี้ข้าขอมอบตราพยัคฆ์ ให้กับผู้ที่สมควรครอบครอง ขอให้แม่ทัพหวังยอมเป็นจอมทัพ! นำพวกเราต่อสู้กับข้าศึกต่อไป!

ฉินจ่านเอ่ยประโยคนี้ได้สวยงามมาก

“เชิญจอมทัพรับตราพยัคฆ์!”

แม่ทัพที่ยังมีชีวิตอยู่ของเมืองเป่ยกวนที่ยืนอยู่ข้างๆ คล้ายกับว่าได้นัดแนะกับฉินจ่านไว้ล่วงหน้าอย่างดี ทันใดนั้นก็คุกเข่าข้างเดียวลงพื้น ขอร้องให้เขารับตำแหน่งนี้!

หวังเซิ่งอึ้งไปชั่วครู่ มองหน้าเหล่าแม่ทัพ จากนั้นก็หันไปมองเหล่าทหารที่ตกใจกลัวจนหน้าซีดเซียวที่อยู่ข้างหลัง และนิ่งเงียบไปพักใหญ่

เกิดความขัดแย้งในใจขึ้นมา เมื่อผ่านการครุ่นคิดอย่างหนัก ทันใดนั้นก็ได้แต่กัดฟัน

หายใจเข้าลึกๆ ยกมือขึ้นมาสะบัด รับตราพยัคฆ์ชูขึ้นบนศรีษะ จากนั้นก็สั่งการอย่างเสียงดังว่า

“กองทัพทั้งหลายฟังให้ดี ข้าหวังเซิ่ง ตอนนี้รับตำแหน่งเป็นจอมทัพ เวลานี้ให้ทุกคนฟังคำสั่งจากข้า ออกเดินทางลงทิศใต้ไปยังเมืองซ่างหยวน ถึงเมืองแล้วค่อยทำสงคราม!”

“ขอรับ!”

เหล่าทหารรอบข้างต่างมีสีหน้ายินดี รับคำสั่งทันที!

ภายในเมืองเป่ยกวน

กองทัพสายฟ้าของเถี่ยโถวได้ยึดเมืองหน้าด่านได้แล้ว และทำการเก็บกวาดสถานที่

ทัพแคว้นหลางกับทัพเป่ยโจวที่อยู่ด้านหลังก็ได้เดินทางมาถึง

มีทหารเกือบสองแสนนายได้รวมตัวกันอยู่ที่นี่

ภายหลังข่าวสารก็ถูกส่งไปถึงค่ายทหารนอกเมือง

หลี่จุ่นกำลังมองดูแผนที่แคว้นหนาน ได้ยินเสียงทหารกล่าวรายงานอยู่ด้านนอกกระโจม เอ่ยว่าเมืองเป่ยกวนถูกยึดได้แล้ว

ทันใดนั้นก็มีสีหน้าตกตะลึง

ทำไมถึงรวดเร็วเช่นนี้?

ยังไม่ครบเวลาสองชั่วยามเลย?

ก็ทำสำเร็จแล้วหรือ?

ช่างเหนือความคาดหมายจริงๆ

หลี่จุ่นได้เรียกทหารที่รายงานอยู่ด้านนอกกระโจมเข้ามา และไถ่ถามอย่างละเอียด ถึงได้รู้ว่าตอนที่ยิงระเบิดใส่เมืองหน้าด่าน ข้าศึกก็ตกใจจนหลบหนีไปแล้ว

เหล่าทหารสำรวจในเมืองและเห็นศพของข้าศึก มีประมาณหนึ่งหมื่นนายเท่านั้น

ฉะนั้นกองทัพของข้าศึกหนึ่งแสนนาย…หลบหนีไปได้ถึงเก้าส่วน!

หลี่จุ่นขมวดคิ้วขึ้นทันที

แบบนี้ยังไม่นับว่าเป็นเรื่องดี

เดิมทีคิดไว้ว่าภายหลังการระเบิดครั้งนี้ จะสามารถทำให้พวกเขาล้มตายอย่างสาหัส แต่ความรู้สึกในตอนนี้เหมือนกำลังล้อเล่นกับเขา

เขาต้องสิ้นเปลืองกระสุนปืนใหญ่จำนวนมาก…

อานุภาพอ่อนแอเกินไป

กระสุนปืนใหญ่หลายร้อยลูกที่ยิงเข้ามาในเมืองหน้าด่านเล็กๆ…กลับไม่สามารถระเบิดให้ราบเป็นหน้ากลอง อานุภาพเท่านี้ยังไม่เพียงพอ

จะต้องมีการปรับปรุงอีก

“พี่ใหญ่ ท่านมาถึงซะที!”

เถี่ยโถวได้รับรายงานว่าหลี่จุ่นมาแล้ว ก็วิ่งเข้ามาหาทันที และได้เห็นหลี่จุ่นนั่งอยู่บนหลังม้า กำลังมองดูสภาพเมืองบนถนน

ทันใดนั้นก็ยิ้มอย่างดีใจและกล่าวต้อนรับ

“เหล่าสหายไม่มีใครเสียชีวิตหรือบาดเจ็บใช่ไหม?” หลี่จุ่นมองเห็นเถี่ยโถวเข้ามา จึงเอ่ยถามขึ้นมา

เถี่ยโถวตอบอย่างดีใจทันทีว่า

“พี่ใหญ่ ข้าศึกได้หลบหนีไปตั้งนานแล้ว เหล่าสหายยังไม่ทันได้ลงมือทำอะไรเลย ถ้าใครเกิดบาดเจ็บขึ้นมา แม้ไม่ตายข้าก็จะกระทืบให้มันตาย! พี่ใหญ่ ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บสักคน ท่านวางใจได้!”

หลี่จุ่นพยักหน้า รู้สึกได้รับการปลอบประโลมขึ้นมาบ้าง

ไม่สูญเสียทหารไปแม้แต่คนเดียว ก็สามารถยึดครองเมืองหน้าด่านได้

ถือว่าเป็นเรื่องดี!

เพียงแต่กลับต้องสูญเสียกระสุนปืนใหญ่ไปไม่น้อย!

เรื่องนี้ถือว่าแย่ไปหน่อย