องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1249

เวลานี้

ทิศใต้ของเมืองเป่ยกวน ห่างจากเมืองเป่ยกวนสามลี้

สองแม่ทัพหวังเซิ่งกับฉินจ่าน มองดูเมืองเป่ยกวนที่ถูกควันดำปกคลุมอย่างหวาดกลัวไม่หาย

ส่วนเหล่าทหารที่ยืนอยู่ด้านหลังพวกเขา ต่างก็มีสีหน้าซีดเซียว บางคนตกใจจนขวัญหนีดีฝ่อ เวลานี้กำลังนั่งกอดเข่าอยู่กับพื้น

น่าหวาดกลัวมาก!

ช่างน่าหวาดกลัวจริงๆ!

การระเบิดของข้าศึกครั้งนี้ รุนแรงและน่ากลัวยิ่งกว่าการระเบิดกำแพงเมืองในครั้งที่แล้ว!

ครั้งก่อนกำแพงเกือบจะพังถล่ม ก็รู้สึกกลัวมากพอแล้ว แต่เมื่อเปรียบเทียบกับครั้งนี้ เหมือนกับเป็นแค่การล้อเล่นเท่านั้น

วันนี้พวกเขาได้เห็นถึงความน่ากลัวของข้าศึกแล้ว

เพียงแค่ลูกบอลสีดำที่ตกลงมา ระเบิดที่ข้างกายพวกเขา คนรอบข้างบ้างก็ตายบ้างก็บาดเจ็บ มีบางคนส่วนหัวกับสะโพกถูกแยกออกจากกัน

และยังมีลูกบอลสีดำบางลูกได้ระเบิดที่กลางอากาศ เกิดการกระจายของเศษเหล็กนับไม่ถ้วน แทงทะลุร่างกายของทหารรอบข้าง จนต้องตายอย่างฉับพลัน มองเห็นพวกเขาล้มตัวนอนจมกองเลือดด้วยตาตนเอง

ข้าศึกแข็งแกร่งขนาดนี้…พวกเขาจะต่อสู้ได้อย่างไร?

สงครามครั้งนี้…พวกเขาไม่มีความมั่นใจเลยสักนิด ในการเผชิญหน้ากับข้าศึก!

ฉะนั้นเมืองเป่ยกวน…ได้ถูกยึดไปอย่างสิ้นเชิง!

“แม่ทัพฉิน…ครั้งนี้ต้องขอบคุณท่านอย่างมาก”

หวังเซิ่งเอ่ยปากพูด แม้แต่คนสุขุมเยือกเย็นเช่นเขา ก็ไม่เคยเห็นเหตุการณ์ที่น่าหวาดกลัวเช่นนี้มาก่อน ครั้งนี้กลับมีน้ำเสียงสั่นเครือขึ้นมาเล็กน้อย

ประสบการณ์ของเขาที่ชายแดนเหนือ เทียบกับเหตุการณ์นี้ไม่ได้เลย!

ก่อนหน้านี้เขาได้นำทหารบุกเข้าไปในเมือง เตรียมจะต่อสู้กับข้าศึก

ถ้าไม่ใช่เพราะฉินจ่านวิ่งออกมาในเสี้ยวนาทีวิกฤต ขัดขวางไม่ให้เขาเข้าไป จากนั้นก็สั่งการให้ถอยทัพออกจากเมืองเป่ยกวน!

เกรงว่าครั้งนี้…ตนก็คงต้องสังเวยชีวิตอยู่ที่นี่

“แม่ทัพฉิน ไหนๆก็มาถึงขั้นนี้แล้ว พวกเขาคงทำอะไรไม่ได้อีกแล้ว? ข้าศึกมีอาวุธที่ร้ายแรงเช่นนี้ แม้จะเอาร่างกายของเราทั้งสองไปขวางเมือง ก็ช่วยอะไรไม่ได้…แม้แต่การคิดจะขอกำลังเสริมก็ทำไม่ได้ ข้าคิดว่าฝ่าบาทคงจะตัดสินพระทัยได้ คงจะไม่เลอะเลือนขนาดนั้น!”

หวังเซิ่งเอ่ยปากพูด และค่อยๆทำใจให้เย็นลง จากนั้นก็หันไปมองฉินจ่าน พูดอย่างจริงจังว่า

“ตอนนี้พวกเราสองคนจะต้องตั้งหลักใหม่ ป้องกันไม่ให้ข้าศึกลงทางใต้โจมตีซินตู ถึงจะสามารถทำคุณไถ่โทษ!”

ฉินจ่านฟังแล้ว ก็สูดหายใจเข้าลึกๆ คำนับหวังเซิ่นต่อหน้าเหล่าทหาร เอ่ยออกมาจากใจจริงว่า

“แม่ทัพหวัง โชคดีที่มีท่านอยู่ ท่านเป็นดาวนำโชคของข้าจริงๆ เหล่าทหารนับหมื่นของเมืองเป่ยกวน ต่อไปก็คงต้องพึ่งพาท่านแม่ทัพหวังแล้ว! ”

“ขอให้แม่ทัพหวังรับช่วงปกครองทหารและตรากองทัพจากข้าด้วย เพื่อนำกองทัพต่อสู้กับข้าศึกต่อไป!”

เมื่อพูดจบก็ให้เสนาธิการทหาร นำตราพยัคฆ์มา ส่งมอบไปตรงหน้าหวังเซิ่ง!

หวังเซิ่งเห็นแล้วก็รู้สึกอึ้ง มองดูตราพยัคฆ์ที่อยู่ตรงหน้า ทันใดนั้นก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร กล่าวปฏิเสธอย่างเร่งรีบ

“แม่ทัพฉิน จะทำเช่นนี้ไม่ได้เด็ดขาด…”

แต่ทว่าฉินจ่านมีท่าทีมั่นคงแน่วแน่ พูดแทรกเขาขึ้นมาทันที ตะโกนเอ่ยเสียงดังว่า