องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1251

ยึดครองเมืองเป่ยกวนได้อย่างสมบูรณ์

หลี่จุ่นสั่งการให้คนบูรณะซ่อมแซมเมืองเป่ยกวน

เมืองแห่งนี้สามารถใช้ยึดเป็นเส้นทางหลักไปทางใต้ได้ นับว่ามีความสำคัญอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงไม่สามารถทำลายได้

ต้องสร้างขึ้นมาใหม่

ทว่าตอนนี้ทำไม่ได้แล้ว ไม่มีเวลามากมายถึงเพียงนั้น

และหลี่จุ่นเองก็ไม่ได้มีแผนจะสร้างกองบัญชาการของเขาที่นี่ด้วย กองบัญชาการที่นี่ที่สุดแล้วจะอยู่ที่ใดกันล่ะ?

อยู่ที่เมืองซ่างหยวน!

เพราะที่นั่นมีทัวทัวและอาหยวน

ดังนั้นเขาจึงวางแผนที่จะนำกองทัพไปยังเมืองซ่างหยวน หลังจากนั้นค่อยมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันตกเพื่อตีเมืองซินตู

ทว่าเวลานี้ไม่สามารถโจมตีได้ตามลำพัง ต้องให้ทัพแคว้นฉีเข้าไปโจมตีหลี่เจิ้งและเข้าประกบเป็นสองฝั่ง

หากย้อนไปในอดีต จะต้องระแวดระวังเจิ้นเป่ยอ๋องอย่างมาก ทว่าตอนนี้รู้แล้วว่าเจิ้นเป่ยอ๋องกับหลี่เจิ้งมีความคิดที่แตกต่างกัน

สำหรับเจิ้นเป่ยอ๋องแล้ว ต่อให้เห็นหลี่เจิ้งตายต่อหน้าต่อตาอย่างไรก็จะไม่ยื่นมือเข้าช่วย

นอกจากนี้เขากับเจิ้นเป่ยอ๋องก็ได้ทำข้อตกลงกันเรียบร้อยแล้ว

ฉะนั้นตอนนี้แค่การป้องกันเพียงเล็กน้อยของเจิ้นเป่ยอ๋องก็เพียงพอแล้ว

หลังจากปักหลักเรียบร้อยแล้ว

หลี่จุ่นส่งคนกลับไปยังด่านควายทันที ประการแรกคือต้องการให้เซียวเจิ้นและคนอื่น ๆ รับตัวซั่งกวนหว่านเอ๋อร์มา เพราะตอนกลางคืนต้องทำการรักษา

ประการที่สองคือเขาเขียนจดหมายหาจักรพรรดินีฉบับหนึ่ง แจ้งให้นางเตรียมตัวให้พร้อมออกเดินทางไปทางใต้กับเฟิงอู่หังเอาไว้ตลอดเวลา อ้อ ในจดหมายเขายังเขียนบอกจักรพรรดินีอีกด้วยว่า

เวลานี้เกรงว่ากองทัพของเจิ้นเป่ยอ๋องจะลงไปทางใต้เรียบร้อยแล้ว ถึงเจิ้นเป่ยอ๋องจะไว้หน้าหลานชายผู้นี้เพียงใด ก็จะโจมตีเมืองเฟิงหลิงอยู่ดี

ดังนั้นพลทหารและม้าจึงต้องถอนกำลังออกมาให้หมด แม้แต่ทหารอารักขาเพียงผู้เดียวก็อย่าให้เหลือ

พระอาทิตย์ใกล้ลับขอบฟ้า

หลี่จุ่นอยู่ในกระโจมกลางกองทัพพอดี

ทันใดนั้นบริเวณนอกกระโจมก็มีเสียงสัญญาณดังขึ้น ผู้ที่ออกไปสำรวจสถานการณ์ฝั่งศัตรูทางใต้ได้กลับมาแล้ว

“เข้ามาเถิด!” หลี่จุ่นเอ่ยปาก ตะโกนเรียกหน่วยสอดแนมให้เข้ามา

ทหารรีบเข้ามา คาราวะพร้อมรายงานว่า

“รายงานกุนซือ ศัตรูลงไปทางใต้เรียบร้อยแล้ว เกรงว่าจะประจำการอยู่ที่เมืองซ่างหยวนและไม่มีท่าทีว่าจะย้ายออกไปขอรับ!”

หลี่จุ่นขมวดคิ้ว หลังจากนั้นก็พยักหน้าเบา ๆ โบกมือให้พวกเขากลับออกไปได้

เขามองดูแผนที่แล้วพึมพำกับตัวเองอย่างพินิจพิเคราะห์

“หวังเซิ่งนะหวังเซิ่ง นี่ท่านต้องการจะยึดครองเมืองซ่างหยวน? ถ้าอย่างนั้นจะไม่เป็นการทำให้เรื่องมันยากกว่าเดิมหรือ? เจ้าหมอนี่...แล้วจะทุ่มเทแรงกายแรงใจเพื่อหลี่เจิ้งขนาดนั้นทำไมกัน?”