องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1252

หลังจากปรึกษาหารือเรื่องการเตรียมกองทัพลงใต้และนัดพบกับหลี่จุ่นเรียบร้อยแล้ว เฟิงอู่หังก็เดินจากไป

เมื่อจักรพรรดินีเห็นเฟิงอู่หังจากไปแล้ว ในที่สุดนางก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ทันใดนั้นใบหน้าที่สงบลงก็กลับเปลี่ยนสีแดงอีกครั้ง

นางนำจดหมายที่อยู่ในอ้อมแขนออกมา ค่อย ๆ คลี่ออก สายตาจับจ้องไปที่สองสามบรรทัดสุดท้าย

มันถูกเขียนเอาไว้ว่า

ฝ่าบาท ห่างกันเพียงครึ่งค่อนวันข้าก็คิดถึงฝ่าบาทเสียแล้ว ข้าหวังเป็นอย่างยิ่งว่าฝ่าบาทจะเสด็จลงใต้โดยเร็ว เพื่อที่จะได้บรรเทาความเจ็บปวดจากความคิดถึงของข้า

เพียงแค่ข้อความไม่กี่บรรทัด ทว่าช่างเปิดเผยตรงไปตรงมาเสียนี่กระไร

หัวใจของจักรพรรดินีเต้นโครมครามประหนึ่งเสียงกลองรบ!

นางไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าหลี่จุ่นจะกล้าพูดเรื่องเช่นนี้กับนาง

นางมองดูแล้ว มองดูเล่า จนตราพร่ามัวไม่รู้จบ สุดท้ายนางก็ถ่มน้ำลายพร้อมสบถว่า

“อีตาคนกะล่อนปลิ้นปล้อน...”

แต่มุมปากกลับเต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ควบคุมไม่ได้

ชั่วขณะหนึ่ง ความขุ่นเคืองที่มีอยู่ในใจต่อหลี่จุ่นได้พลันมลายหายไปอย่างไร้ร่องรอย

กลางดึกอันเงียบสงัด

ในที่สุดหลี่จุ่นก็มาถึงประตูเมืองเป่ยกวน เขาเห็นเซียวเจิ้นกับอวิ๋นเอ๋อร์และคนอื่น ๆ

ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ถูกนำตัวไปในกระโจมกองทัพที่ถูกเตรียมไว้แล้วทันที

อาคารในเมืองถูกทำลายและเผาไหม้มานานแล้ว ทั่วทุกที่เต็มไปด้วยซากปรักหักพัง มีเพียงกระโจมกองทัพเท่านั้นที่พอจะตั้งได้

เฟิงฉีถัวกล่าวขึ้นมาทันที

“จิ่งจุ่น ท่านรีบรักษาอาจารย์ของท่านเถิด วันนี้เวลาล่วงเลยมามากโข ข้าพึ่งฉีดยาให้ไป ทว่ายังต้องการการรักษาแผลจากท่านอยู่”

“ขอรับ ท่านปู่เฟิง!”

หลี่จุ่นพยักหน้า รีบรักษาให้ซั่งกวนหว่านเอ๋อร์ทันที

ครึ่งชั่วยามให้หลัง

เหงื่อที่ไหลหลั่งเป็นน้ำของหลี่จุ่นหยุดลง เฟิงฉีถัวตรวจวัดชีพจรของเขาอีกครั้งแล้วพยักหน้าเบา ๆ แต่เขากลับขมวดคิ้วและกล่าวด้วยน้ำเสียงที่ดูเป็นกังวลว่า

“จิ่งจุ่น อาจเป็นเพราะสองวันมานี้ได้รับการกระทบกระเทือน อาการอาจารย์ของเจ้าจึงทรุดลง แม้ว่าทั้งหมดยังอยู่ในภายใต้การดูแลของข้า ทว่าหากไม่สามารถหาวัตถุดิบยาเหล่านั้นได้ เกรงว่าอาการจะค่อย ๆ ทรุดลงอีก...”

หลี่จุ่นได้ยินดังนั้นก็ขมวดคิ้วเป็นปม

คราวที่แล้วก็อาการทรุดลงไปรอบหนึ่งแล้ว!

ตอนนี้ก็จะทรุดลงอีก!

อีกนานแค่ไหน!

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป...จะอยู่ได้อีกนานแค่ไหน?

อวิ๋นเอ๋อร์และเซียวเจิ้นต่างก็มีสีหน้าทุกข์ใจเช่นกัน

ซั่งกวนเฮ่าคุกเข่าลงตรงหน้าหลี่จุ่น คำนับอย่างจริงจังพร้อมกล่าวว่า

“หลี่จุ่น เรื่องในวันวานข้าขออภัยท่านด้วย ข้ารู้สึกเสียใจต่อท่าน แต่ว่าท่านต้องช่วยชีวิตพี่หว่านเอ๋อร์ให้ได้นะ!"

หลี่จุ่นผงะไปสักพัก

ไม่คิดว่าตัวเองจะได้ยินคำขอโทษที่จริงใจจากปากเด็กคนนี้

แต่หลี่จุ่นรีบปัดมือทันทีและพูดว่า

“ไม่เป็นไร ลุกขึ้นเถิด เรื่องที่ผ่านไปแล้วอย่าไปพูดถึงเลย ในส่วนของอาจารย์ วางใจเถิด ข้าจะไม่ยอมแพ้!”

ซั่งกวนเฮ่าลุกขึ้นมาพร้อมตาแดงก่ำ จากนั้นก็พูดว่า

“หลี่จุ่น ข้าอยาก...ช่วยหายาให้พี่หว่านเอ๋อร์ ข้ารู้ว่าท่านมีกลุ่มคนอันทรงพลังล้นเหลืออยู่ภายใต้คำสั่งการ ทว่าข้าก็อยากติดตามท่าน...ไปตามหายา!”

หลี่จุ่นหรี่ตาเล็กน้อย มองเข้าไปในดวงตาของซั่งกวนเฮ่าและถามว่า

“ใครบอกเจ้า?”

ซ่างกวนเฮ่าไม่ได้ปิดบังแม้แต่น้อยและพูดว่า

“ข้ายังพอมีคนที่อยู่ภายใต้คำสั่งการของข้า รู้ว่าครั้นอยู่เมืองเหยียนโจวคราที่แล้ว ท่านได้ติดต่อกับบุคคลลึกลับกลุ่มหนึ่ง ดังนั้นข้าจึงเดาว่าคงจะต้องเป็นพลังอำนาจที่ท่านบ่มเพาะเอาไว้”

หลี่จุ่นร้องโอ้โหออกมาและพูดว่า

“ข้าประเมินเจ้าต่ำไปเสียแล้ว”