องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1246

เมื่อหลี่เหวินจวินเอ่ยถ้อยคำนี้ออกไป

หลี่เจิ้งกับหวังเหลียนต่างมีสีหน้าตกตะลึง

หวังเหลียนกวาดสายตามองไปรอบๆ และเห็นขันทีน้อยยังยืนอยู่ข้างหลัง ก็ขับไล่เขาออกไปทันที ให้เฝ้าอยู่ด้านนอก

ห้ามไม่ให้ใครเข้ามาใกล้!

ส่วนหลี่เจิ้งสีหน้าเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด สุดท้ายก็หันไปมองหลี่เหวินจวิน เอ่ยเสียงหนักแน่นว่า

“เจ้าไปฟังใครพูดมา? เป็นเรื่องเหลวไหลสิ้นดี! น้องหกของเจ้าไม่ใช่บุตรของข้า แล้วจะเป็นบุตรของใครได้?”

หลี่เหวินจวินมองหน้าเสด็จพ่อของตนอย่างสิ้นหวัง แววตาก็ยิ่งโศกเศร้ามากขึ้น นางส่ายหน้าเบาๆ เอ่ยด้วยน้ำเสียงหดหู่ว่า

“เสด็จพ่อ เรื่องมาถึงขนาดนี้แล้ว เสด็จพ่อยังจะโกหกหม่อมฉันอีกหรือ? หม่อมฉันรู้เรื่องทุกอย่างแล้ว ทำไมเสด็จพ่อถึงไม่ยอมพูดความจริง?”

หลี่เจิ้งสีหน้าเขียวคล้ำ มองหลี่เหวินจวินอย่างโมโห เอ่ยเสียงดังขึ้นมาว่า

“ข้าไม่รู้ว่าเจ้าไปฟังเรื่องนี้มาจากที่ไหน แต่ข้าขอบอกให้เจ้ารู้ว่า น้องหกก็คือบุตรชายของข้า! เป็นบุตรชายแท้ๆของข้า!”

ประโยคสุดท้าย หลี่เจิ้งแผดเสียงเอ่ยขึ้นมาอย่างแรง!

“เสด็จพ่อ!”

หลี่เหวินจวินก็ตะโกนอย่างเสียงดังเช่นกัน เอ่ยด้วยน้ำเสียงโศกเศร้าว่า

“ไม่จริง เสด็จพ่อ น้องหกไม่ใช่บุตรชายของเสด็จพ่อ แต่เป็นบุตรชายของจิ่งอ๋องคนก่อน เจ้าสำนักจิ่งในตอนนั้น เป็นบุตรชายของจิ่งอ๋อง! เสด็จพ่อ ท่านจะโกหกหม่อมฉันไปถึงเมื่อไหร่? โกหกไปเพื่ออะไรเพค่ะ? ”

เมื่อได้ยินถ้อยคำนี้

สายตาหลี่เจิ้งก็จดจ้อง เขม็งไปที่หลี่เหวินจวิน

ดูเหมือนจะเกิดความตกใจ และไม่อยากจะเชื่อ!

นิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า

“เรื่องนี้ เรื่องนี้…เจ้าไปรู้มาจากไหน? และทำไมเจ้าถึงรู้เรื่องนี้ได้?”

หลี่เหวินจวินแสดงสีหน้าดูหมิ่นเสด็จพ่อของตน ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“เสด็จพ่อ ไม่ว่าหม่อมฉันจะรับรู้มาจากไหน แต่น้องหกก็ไม่ใช่บุตรชายของเสด็จพ่อ ทำไมเสด็จพ่อจะต้องโกหกหม่อมฉันด้วย? และใช้หม่อมฉันทำงานให้เสด็จพ่อ?!”

หลี่เจิ้งสะบัดแขนเสื้ออย่างโมโห กัดฟันไว้แน่น โหนกแก้มสั่นระริก

เผยให้เห็นความโกรธในจิตใจ และพยายามเก็บอาการเอาไว้!

หลี่เจิ้งนิ่งเงียบไปพักใหญ่ ทันใดนั้นก็เอ่ยถามขึ้นว่า

“เรื่องเหล่านี้ไว้วันหลังข้าจะเล่าให้เจ้าฟัง ตอนนี้เจ้าบอกข้ามาก่อนว่า การเดินทางไปแคว้นฉีในครั้งนี้ ได้อะไรมาบ้าง?”

ถ้าหากว่าหลี่จุ่นยังไม่ตาย…แผนการของเขาก็จะดำเนินไปอย่างราบรื่น เวลานี้อำนาจใหญ่ในปฐพีก็คงถูกควบคุมอยู่ในกำมือของเขา คงจะไม่เป็นเหมือนดั่งเช่นตอนนี้!

แต่ทว่าสิ่งของในมือของหลี่เหวินจวิน ตอนนี้เขาต้องการอย่างมาก ฉะนั้นเขาจำเป็นจะต้องรู้ให้ได้ว่าใครเป็นคนฆ่าหลี่จุ่น!

หลี่เจิ้งมองหลี่เหวินจรินอย่างจดจ่อ สายตามีความลึกล้ำ ก่อนจะเอ่ยขึ้นว่า

“ได้ ข้ารับปากเจ้า! ข้าจะแจ้งเรื่องที่ข้าตรวจสอบได้ให้เจ้าอย่างละเอียด ว่าเจ้าหกเสียชีวิตได้อย่างไร และใครเป็นคนสังหาร!”

เมื่อพูดจบ หลี่เจิ้งก็หันไปเรียกหวังเหลียนเข้ามา นำบันทึกการตรวจสอบเกี่ยวกับการเสียชีวิตของหลี่จุ่น มาให้หลี่เหวินจวินดู

เมื่อหลี่เหวินจวินได้รับแล้ว ก็เปิดออกมาดูทันที เพื่อให้แน่ใจว่าเป็นบันทึกเกี่ยวกับคดีจริงๆ!

ทันใดนั้นสายตาก็จดจ้องขึ้นมา เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า

“ของที่เสด็จพ่อต้องการ อยู่ในเมืองหลวง หม่อมฉันได้มอบให้อัครมหาเสนาบดีแล้ว!”

“ว่าไงนะ?!”

หลี่เจิ้งฟังแล้ว

ทันใดนั้นสีหน้าก็ย่ำแย่สุดขีด!

สองมือกำแน่นขึ้นมาอย่างควบคุมไม่อยู่!