องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 1245

ซินตู

ช่วงนี้บรรยากาศในพระราชวังค่อนข้างกดดัน เพราะฝ่าบาทมักจะอารมณ์เสียอยู่บ่อยๆ บ่าวไพร่ในพระราชวัง ถ้าเผลอทำอะไรผิดพลาดต่อหน้าฝ่าบาท ก็จะต้องถูกลงโทษอย่างหนัก

ซึ่งเมื่อก่อนไม่เคยเป็นเช่นนี้

แต่ว่าในระยะนี้…หลี่เจิ้งมีอารมณ์แปรปรวน มักจะบันดาลโทสะอยู่เป็นประจำ โมโหอย่างเกรี้ยวกราด

แม้แต่หวังเหลียนที่รับใช้อยู่ข้างกายเขา ก็ต้องระมัดระวัง รับใช้อย่างละเอียดรอบคอบ

ถ้าเกิดผิดพลาดขึ้นมาเล็กน้อย ก็จะถูกหลี่เจิ้งตวาดใส่ตัวเขาอย่างโมโห แม้ไม่ถึงขั้นทำร้ายเขา แต่ก็หนีไม่พ้นการตำหนิด่าทอ

เขาถูกด่าทอเป็นประจำ จนเขาก็แทบจะทนไม่ไหว

ในวันนี้

ข่าวสารจากเหยียนโจวก็ส่งมาถึงแล้ว

แจ้งว่าข้าศึกอยู่ที่เหยียนโจว และลงทางใต้ไปยังเมืองอวี๋เจียง!

เมื่อได้รับข่าวสารนี้ หลี่เจิ้งก็โมโหจนสีหน้าเขียวคล้ำ แสดงอาการเสียอารมณ์

“เจิ้นเป่ยอ๋องผู้นี้ คิดจะต่อต้านข้าจริงหรือ?!”

หลี่เจิ้งโมโหสุดขีด!

เพราะในจดหมายเขียนไว้ว่า เจิ้นเป่ยอ๋องแค่ยกทัพทำการขัดขวางเท่านั้น แต่เมื่อถูกข้าศึกใช้ปืนใหญ่โจมตีเข้ามา ก็ถอยทัพหนีทันที!

ใครๆก็ดูออก ทำเช่นนี้เพราะไม่อยากไล่ตามข้าศึก ทำพอเป็นพิธีเท่านั้น

ในช่วงเวลาอันสำคัญนี้ เจิ้นเป่ยอ๋องกลับมีท่าทีแบบนี้ หลี่เจิ้งจะไม่โมโหได้อย่างไร?

เมื่อหลี่เจิ้งระบายความโกรธเสร็จแล้ว ก็ค่อยๆสงบจิตใจให้เย็นลง

หวังเหลียนที่อยู่ข้างกายถึงจะกล้าเอ่ยปากพูดว่า

“ฝ่าบาท ฝ่าบาทต้องรักษาพระวรกายด้วยพ่ะย่ะค่ะ…”

หลี่เจิ้งชำเลืองมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะทำเสียงไม่พอใจว่า “รักษาแล้วดีอย่างไร? ตอนนี้ข้าศึกลงมาทางใต้แล้ว ในมือเจิ้นเป่ยอ๋องควบคุมทหารของข้าไว้สี่แสนนาย แต่กลับไม่คิดจะทำอะไรเลย เขาทำแบบนี้เท่ากับจะต่อต้านข้าชัดๆ?”

หวังเหลียนใคร่ครวญอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพูดปลอบพระทัยขึ้นมาทันทีว่า “ฝ่าบาท เจิ้นเป่ยอ๋องจงรักภักดีต่อราชวงศ์อู่มาโดยตลอด ไม่แน่ว่าเขาอาจจะกำลังวางแผนอยู่ก็ได้…”

เมื่อได้ยินเช่นนี้หลี่เจิ้งก็อารมณ์เสียขึ้นมา ยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางเอ่ยว่า

“จริงด้วย! หลี่ทงผู้นี้ภักดีต่อราชวงศ์อู่มาโดยตลอด แต่กับข้า กลับทำเหมือนมองไม่เห็นอยู่หลายครั้ง ช่างน่าโมโหสิ้นดี! ข้าไม่ใช่ฮ่องเต้ของราชวงศ์อู่หรอกหรือ? เขาถึงไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา!”

หวังเหลียนตกใจจนไม่กล้าเอ่ยปากพูดอะไร

เจิ้นเป่ยอ๋องคิดจะทรยศมาเนิ่นนานแล้ว ฉะนั้นในช่วงแรกจึงได้แบ่งทหารออกจากชายแดนเหนือหนึ่งแสนนาย แต่ทหารเหล่านี้กลับไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย

เพราะทหารหนึ่งแสนนายเหล่านี้ได้ต่อสู้จนเสียชีวิตไปหมดแล้ว จากนั้นภายหลังก็กลับมาอยู่ในกำมือของเขา แต่ตอนนี้เจิ้นเป่ยอ๋องได้ทหารเพิ่มมาจากกองทัพเหยียนโจวเกือบสามแสนนาย!

หลี่เจิ้งกับหวังเหลียนเพิ่งเดินออกมาจากห้องทรงพระอักษร มาถึงระเบียงทางเดิน ก็เห็นหลี่เหวินจวินที่กำลังตั้งครรภ์ แต่งกายสวยงามล้ำค่า และมีฉิงเอ๋อร์คอยประคองไว้ค่อยๆเดินเข้ามา

แต่ว่าหลี่เหวินจวินในเวลานี้ มีสีหน้าเศร้าหมอง ท่าทางไม่มีความสุขเลยแม้แต่นิด ดูเหมือนว่าจะผ่านอุปสรรคในปัญหาชีวิตมาหลายอย่าง ประสบปัญหาต่าง ๆ นานา!

“เหวินจวิน!”

หลี่เจิ้งรู้สึกตะลึง วิ่งเข้าไปอย่างเร่งรีบ

คาดไม่ถึงเลยว่า…การไปของหลี่เหวินจวินในครั้งนี้ จะตั้งครรภ์กลับมา!

“หม่อมฉันถวายบังคมเสด็จพ่อ!”

เมื่อหลี่เหวินจวินเห็นหลี่เจิ้งวิ่งเข้ามาหานาง จึงค่อยๆคุกเข่าลงพื้น ก้มกราบคำนับหลี่เจิ้งเบาๆ

ขณะที่เงยหน้าขึ้นมา…หยดน้ำตาใสๆ ก็ค่อยๆไหลลงมา!

“เหวินจวินรีบลุกขึ้น! ลุกขึ้นเร็วๆ!”

หลี่เจิ้งเข้ามาประคอง “เจ้ากลับมาได้อย่างไร? แล้วครรภ์ของเจ้า…”

หลี่เหวินจวินไม่ยอมลุกขึ้น น้ำตาท่วมใบหน้า สีหน้าแสดงความเสียใจ หันไปมองหลี่เจิ้ง ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงหดหู่ว่า

“ที่หม่อมฉันกลับมาในครั้งนี้ เพราะต้องการให้เสด็จพ่อ…มอบคำตอบให้กับหม่อมฉัน! ไฉนเสด็จพ่อต้องโกหกหม่อมฉันด้วย เรื่องที่เจ้าหกไม่ใช่บุตรแท้ๆของเสด็จพ่อ!”