องค์ชาย(ไม่)เอาถ่าน นิยาย บท 378

หลิวซานรีบนั่งบนตั่งที่ทำจากไม้กระดานด้วยใบหน้าระรื่น มองสาวงามที่อยู่เบื้องหน้า หัวเราะฮ่าๆ พลางเอ่ยขึ้นว่า

“ฮ่าๆ ข้าน่ะ มาเพื่อบอกลาเจ้า ข้าจะไปจากเมืองหลวง จะออกไปท่องยุทธจักรแล้ว!”

“เจ้า เจ้าจะไปจากที่นี่งั้นหรือ?”

เมี่ยวอวี้ที่เตรียมเทชาให้เจ้าอ้วนการกระทำพลันชะงักไป สีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย

“ใช่แล้ว ข้าจะตามพี่จุ่นไปทำสงครามที่ชายแดนทางตอนเหนือ ตามพี่จุ่นไปสร้างผลงาน เทิดเกียรติบรรพบุรุษ!” เจ้าอ้วนมีชีวิตชีวามากจริงๆ

“ชายแดนทางตอนเหนือ?!”

สีหน้าของแม่นางเมี่ยวอวี้เปลี่ยนไปในทันใด นางวางกาน้ำชาที่อยู่ในมือลง แล้วเอ่ยขึ้นอย่างเดือดดาล “ในเมื่อเจ้าจะจากไปแล้ว ยังมาหาข้าอีกทำไม ก็จากไปเสียเลยสิ!”

หลิวซานรีบคว้ามือของนางเอาไว้ ยิ้มแล้วพูดปลอบว่า

“นี่ก็เพราะข้าห่วงเจ้าไม่ใช่หรือไง? อาลัยอาวรณ์เจ้า ฉะนั้นจึงมาบอกกับเจ้า เจ้าวางใจเถิด พอข้ากลับมาจะไถ่ตัวเจ้าออกไปอย่างแน่นอน ข้าตกลงกับมามาแล้ว รอข้าทำเงินได้มากพอ ข้าจะพาเจ้าออกไปจากที่นี่ มามาบอกว่าต้องการแค่สามร้อยตำลึงก็พอแล้ว แสนดีเมี่ยวอวี้ เจ้าเลิกโกรธได้แล้ว!”

“หึ!”

เมื่อผู้หญิงโกรธขึ้นมาแล้ว ปลอบง่ายขนาดนั้นเสียที่ไหน นางทำหน้ามุ่ย ปัดมือของเขาออกอย่างไม่ชอบใจเป็นอย่างมาก กอดอกแล้วหันหน้าไป

ในใจเมี่ยวอวี้เป็นทุกข์มากจริงๆ แม้นางจะอยู่ในที่อโคจรแห่งนี้ ทว่าก็ยังคงพรหมจรรย์อยู่ นางขายการแสดงไม่ได้ขายตัว แม้บ่อยครั้งต้องมีถูกเสือผู้หญิงบางคนลวนลามบ้าง ทว่าก็ยังครองร่างกายที่ดุจหยกไว้ได้เป็นอย่างดี ผู้หญิงมีเจ้าของหัวใจเป็นของตัวเอง

บังเอิญเป็นอย่างมาก เจ้าอ้วนผู้นี้คือเจ้าของในใจนาง

ตอนนี้เมื่อได้ยินเจ้าอ้วนบอกว่าจะตามคนไปทำสงครามที่ชายแดนทางตอนเหนือ การทำสงครามนั้นมีความเป็นไปได้สูงว่าจะตายในสนามรบ นอกจากนี้หนึ่งหรือสองคนต้องโชคร้ายสุดๆ ถึงขั้นขาขาดแขนขาด แล้วจะให้นางไม่ทุกข์ใจได้อย่างไร?

“แสนดีเมี่ยวอวี้ พรุ่งนี้ข้าจะไปหาพี่จุ่นแล้ว ขารับปากเจ้าว่าจะไม่เกิดอะไรขึ้นดีหรือไม่?” หลิวซานย่อมมีความสามารถในการปลอบผู้หญิงอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นก็คงทำให้เมี่ยวอวี้ติดใจเขาไม่ได้

ผ่านไปนานสองนาน ในที่สุดเมี่ยวอวี้ก็คล้อยตามนั่งในอ้อมอกของเจ้าอ้วน ความโกรธส่วนใหญ่หายไป ถูกโอบไว้ในอ้อมอก ทว่าก็ยังคงทุกข์ใจอยู่ นางเอ่ยขึ้นว่า

“ข้าว่าเจ้าเป็นผู้คุมอยู่ดีๆ เหตุใดจู่ๆ ถึงได้ตามคนไปชายแดนทางตอนเหนืออะไรนั่นเล่า หากเจ้าหายไป เจ้าจะให้ข้าทำอย่างไร?”

นางพูดพลางน้อยใจจนน้ำตาเอ่อขึ้นมาคลอเบ้า

หลิวซานนวดกระดูกไหปลาร้าที่ผุดผ่องและงดงามดั่งหยกของนาง เขายิ้มแล้วเอ่ยขึ้นว่า “เจ้าวางใจเถิด พี่จุ่นเป็นคนมีความสามารถ ตามเขา ข้าน่ะก็จะพลอยมีอนาคตที่ดีไปด้วย ไม่มีทางเกิดเรื่องอันใดหรอก”