องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 13

ฉีเฟยอวิ๋นกลอกตามองบน นี่จะให้เธอพินาศไปพร้อมกับเขารึไง?

เธอกำลังจะจัดการหนานกงเย่ให้สลบ แต่จู่ๆ หนานกงเย่ก็คลายมือออกแล้วหมดสติไปเสียก่อน

หัวหน้าผู้ดูแลตกใจรีบวิ่งเข้ามาตะโกนเรียกเสียงดัง : "ท่านอ๋องเย่"

"พวกเจ้าออกไปก่อน ทางนี้เดี๋ยวข้าจะจัดการเอง รับประกันว่าเขาไม่เป็นอะไรแน่"

ฉีเฟยอวิ๋นพูดจบก็ถอดเสื้อของหนานกงเย่ออก บนร่างกายมีรอยดาบฟันอยู่สามแผล แม้ว่าจะอันตรายร้ายแรงถึงชีวิต แต่ความบาดแผลที่สาหัสนี้ไม่ได้ถึงขั้นเอาชีวิตของหนานกงเย่

หัวหน้าผู้ดูแลยังยืนอยู่ตรงนั้นไม่ไปไหน ฉีเฟยอวิ๋นจึงพูดขึ้นว่า : "ถ้าเจ้าไม่ไป ข้าก็จะไม่รักษา"

หัวหน้าผู้ดูแลลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาจึงออกคำสั่งเรียกให้ผู้คนที่อยู่ในห้องออกไปก่อน แต่ตัวเองกลับแอบดูอยู่หลังประตู เผื่อว่าเกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินอะไรขึ้นมา

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบมีดออกมา กรีดลงที่ข้อมือ ใช้เลือดที่ข้อมือให้หนานกงเย่ดื่ม เมื่อให้หนานกงเย่ดื่มเสร็จแล้ว จากนั้นก็เริ่มทำความสะอาดบาดแผลบนลำตัวของเขา

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกโชคดีที่ตัวเองถูกทำร้ายในพระราชวังรอบก่อน เพราะหลังจากนั้นเธอพกยาสมานแผลไว้ติดตัวตลอด อีกทั้งยังมีตัวยาต้านการอักเสบที่เธอพัฒนาขึ้นมาใหม่ ยาพวกนี้เพียงพอที่จะช่วยชีวิตของหนานกงเย่แล้ว บวกกับเลือดวิเศษของเธออีก

เลือดของเธอถือได้ว่าเป็นยาวิเศษ ไม่เพียงแต่จะถอนพิษได้ ยังสามารถใช้เป็นยาบำรุงฟื้นฟูกำลังได้อีกด้วย ใช้เวลาเพียงสั้นๆ ก็จะสามารถฟื้นฟูให้ร่างกายที่อ่อนล้าบาดเจ็บให้กลับมาแข็งแรงกระฉับกระเฉงได้ในทันที

เมื่อจัดการบาดแผลเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นเองก็หมดแรงพอดี เธอจึงนั่งลงข้างๆ เพื่อพักผ่อน

เมื่ออาอวี่พาหมอเข้ามาถึงอย่างเร่งรีบ แต่หนานกงเย่กลับไม่ได้เป็นอะไรแล้ว

"ท่าน......"

อาอวี่เดินเข้าประตูมาก็เห็นฉีเฟยอวิ๋น มองปราดเดียวก็รู้เลยทันทีว่าเป็นฉีเฟยอวิ๋น จึงจ้องนางด้วยสายตาพิฆาต แต่ถูกหัวหน้าผู้ดูแลห้ามไว้

"เหลวไหล ท่านอ๋องเย่โชคดีที่ได้คนผู้นี้ช่วยไว้ต่างหาก" หัวหน้าผู้ดูแลที่ดูไม่ออกว่าเป็นฉีเฟยอวิ๋น

อาอวี่ตอบกลับด้วยเสียงเย็นยะเยือก : "นางคือฉีเฟยอวิ๋น"

หัวหน้าผู้ดูแลตื่นตระหนกตกใจ หันกลับไปมองฉีเฟยอวิ๋นอีกครั้ง เวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นพักผ่อนเพียงพอแล้ว เธอจึงลุกขึ้นหันไปมองหนานกงเย่ จับชีพจรของเขาอยู่ครู่หนึ่ง ชีพจรของเขาแรงขึ้นและคงที่ ฉีเฟยอวิ๋นจึงค่อยปล่อยมือของเขา

หนานกงเย่หันไปมองฉีเฟยอวิ๋นช้าๆ ด้วยสายตาที่คมกริบ ฉีเฟยอวิ๋นเองไม่ได้เกรงกลัวเลยแม้แต่นิด : "การมาที่นี่ของหม่อมฉันทุกอย่างคือความบังเอิญ ในเมื่อท่านไม่ได้เป็นอะไรแล้ว งั้นหม่อมฉันก็ขอตัวกลับก่อน"

ฉีเฟยอวิ๋นพูดจบก็หยิบยาจากชุดที่เธอใส่ แล้วยื่นให้หัวหน้าผู้ดูแล : "นี่เป็นยาที่ใช้ทารักษาบาดแผล ทาตอนเช้าแค่ครั้งเดียว สวนนี่เป็นยากิน อย่ากินเยอะเกินไปล่ะ กินเยอะจะตายเอาได้ กินเช้า กลางวัน เย็น อย่างละหนึ่งเม็ด หากมีอาการไข้ตัวร้อน ก็มาหาข้า งั้นข้าขอตัวไปก่อนล่ะ"

พูดจบฉีเฟยอวิ๋นก็เตรียมจะเดินออกไป อาอวี่จึงรีบวิ่งตามไป ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้สนใจ แต่พอเป็นหัวหน้าผู้ดูแลพูดขึ้น : "เจ้ากลับมาก่อน ท่านอ๋องเย่ยังไม่หายดีเลย"

อาอวี่จึงหมุนตัวกลับไป ฉีเฟยอวิ๋นจึงใช้โอกาสนี้รีบกลับไปยังจวนท่านนายพล

เมื่อกลับถึงแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็รีบตรงไปที่สวนหลังบ้าน เพื่อรีบปรุงยาลดไข้

กลางดึก มีคนมาที่นอกจวนท่านนายพล คนในจวนเปิดประตูออกไป ก็เห็นอาอวี่ยืนอยู่ด้านนอก : "พระชายาเย่ล่ะ?"

หัวหน้าผู้ดูแลสีหน้าเต็มไปด้วยความแปลกใจ : "ท่านหมายถึงคุณหนูของเราหรือ?"

"เร็วเข้า อาการของท่านอ๋องเย่ไม่สู้ดีนัก"

อาอวี่ไม่รอให้หัวหน้าผู้ดูแลได้ตอบอะไร ก็บุกเข้าไปทันที ฉีเฟยอวิ๋นเดินออกออกมาจากสวนหลังบ้าน ในมือถือกระเป๋าใบหนึ่ง มองไปที่อาอวี่พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ไปกันเถอะ"

อาอวี่ยืนอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงรีบหมุนตัวเดินออกไป

ฉีเฟยอวิ๋นสั่งอะไรบางอย่างกับหัวหน้าผู้ดูแลก่อนออกมา เมื่อออกมาแล้วก็มองหน้าอาอวี่อยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ปีนขึ้นควบหลังม้า

อาอวี่จึงถามขึ้นว่า : "เจ้าขี่ม้าเป็นหรือ?"

"พ่อของข้าเป็นพลทหาร ข้าจะขี่ม้าไม่เป็นได้อย่างไร?"

จริงอยู่ที่เจ้าของร่างเดิมขี่ม้าไม่เป็น แต่ฉีเฟยอวิ๋นไม่เหมือนกัน การควบม้าของเธอได้รับการฝึกฝนพิเศษอย่างมืออาชีพ

เมื่อขึ้นหลังม้าแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นถือบังเหียนม้าพร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ข้าไปก่อน เจ้าค่อยๆ ตามมาแล้วกัน"

ใช้มือตบหลังม้า ม้าเริ่มออกตัววิ่งพุ่งไปด้านหน้า อาอวี่อึ้งอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงรีบตามหลังไป