องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 19

ฉีเฟยอวิ๋นออกมาจากตำหนักเฟิ่งอี๋ และเจอกับแม่ทัพฉี ทั้งสองพ่อลูกจึงจากไปพร้อมกัน

เมื่อมาถึงจวนของท่านแม่ทัพ ฉีเฟยอวิ๋นก็เอาขนมที่แอบซ่อนไว้ออกมาทำการศึกษาค้นคว้า

ระหว่างที่ศึกษาค้นคว้า นางก็โยนขนมชิ้นหนึ่งไปให้แมวที่ลานบ้านกิน

เดิมทีแมวตัวนั้นเป็นสัด หลายวันมานี้ฉีเฟยอวิ๋นเห็นแมวตัวนั้นวิ่งทั้งวัน และดูสบายขึ้นมากเมื่อกลับมา มันนอนเลียขนของตัวเองอยู่ที่มุม ถ้าไม่ให้มันออกไป มันก็จะร้องหาคู่ ราวกับหวังว่าแมวข้างนอกจะเข้ามา

หลังจากที่แมวกินขนมแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็เปิดประตู แมวตัวนั้นไม่อยากออกไปข้างนอก มันนอนอยู่บนพื้นและไม่เป็นสัดอีก

ฉีเฟยอวิ๋นหัวเราะเหอะเหอะ

ยาของฮองเฮาสามารถยับยั้งการเป็นสัดได้

หลังจากสกัดออกมาแล้ว ที่แท้ก็เป็นส่วนผสมของยาคุมกำเนิดบางชนิด และยาคุมกำเนิดชนิดนี้ก็มีสารพิษ หากกินในช่วงเวลาสั้น ๆ จะมองไม่เห็นสิ่งใด แต่หากกินเป็นเวลานานก็จะยับยั้งการการสร้างสเปิร์มและการตกไข่ ตาย……

นางมีความคิดที่แน่วแน่ว่าเหตุผลที่จักรพรรดิอวี้ตี้มีบุตรยาก อาจเป็นเพราะฮองเฮา

ทำไมฮองเฮาถึงต้องทำเช่นนี้？

ฉีเฟยอวิ๋นไม่เข้าใจเลย พวกเขาเป็นสามีภรรยากัน ถ้าหากให้กำเนิดบุตร ตำแหน่งก็ยิ่งมั่นคง

จุดประสงค์ที่ทำเช่นนี้คืออะไร？

ครอบครองความโปรดปรานของจักรพรรดิอวี้ตี้？

ไม่ต้องพัวพันกับเรื่องนี้อีกต่อไป เพียงแค่ต้องทนทุกข์จากการล้างพิษให้จักรพรรดิอวี้ตี้ ถ้าฮองเฮายังคงวางยาพิษอย่างต่อเนื่อง ความรู้สึกของฮองเฮาที่มีต่อจักรพรรดิอวี้ตี้ก็ดูเหมือนจะไม่เสแสร้ง และนางก็ไม่สามารถเตือนได้

พอมีเรื่องแบบนี้เข้ามา อาจจะหัวขาดได้……

นางต้องหาทางศึกษายาแก้พิษที่สามารถรวมเอายาพิษเข้าไว้ด้วยกัน จึงจะทำให้จักรพรรดิอวี้ตี้ดีขึ้นได้

มิเช่นนั้นหากดำเนินต่อไปเป็นเวลานาน กลับเป็นนางที่จะต้องตกที่นั่งลำบากที่สุด

หลังจากพักผ่อนมาทั้งวัน ฉีเฟยอวิ๋นก็เตรียมยาใหม่เสร็จเรียบร้อย และกำลังจะเข้าไปในวัง

นางยังไม่ทันจะได้เข้าไป นางก็ถูกอาอวี่ที่มาหานางขวางไว้

“ทำไมเจ้ามาอีกแล้ว？ในเวลานี้ท่านอ๋องของเจ้าไม่เป็นอะไรแล้วไม่ใช่หรือ？” ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นร้อนใจมาก สองสามวันนี้นางสามารถไปรอบ ๆ ได้ และสามารถหายาสมุนไพรที่หายากได้ แต่หนานกงเย่กลับก่อกวนซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“อาการบาดเจ็บของท่านอ๋องแย่ลง พระชายาได้โปรดกลับไปกับข้าเถิด” อาอวี่ดูเป็นกังวล

ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจมาก：“อาการบาดเจ็บของท่านอ๋องต้องใกล้จะหายดีแล้วสิ มีเกิดอะไรขึ้นอีกหรือไม่？”

“แย่ลงมาก แย่ลงมากกว่าเดิมอีกพะยะค่ะ” อาอวี่ดูเป็นกังวล

ฉีเฟยอวิ๋นดูตื่นตระหนก และถูกดึงเข้าไปพัวพันกับความรู้สึกนั้นอีกแล้ว นางหันหลังกลับไปหยิบกล่องยา นางรีบออกจากจวนของท่านแม่ทัพไปที่ไปที่จวนของท่านอ๋องเย่

ระหว่างทางอาอวี่บอกว่าครั้งนี้ไม่ใช่การกำเริบ แต่อยู่ดี ๆ ก็แย่ลง

“อาการเป็นยังไง？” ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปด้วยถามไปตามด้วย เพื่อเป็นการประหยัดเวลา

“เลือดออกไปทั้งตัว และบาดแผลก็เปิดออกด้วย” อาอวี่ตอบตามความจริง

ฉีเฟยอวิ๋นยิ่งประหลาดใจมากขึ้นไปอีก：“ไม่น่าจะเป็นเช่นนั้นได้”

หลังลงจากรถม้าแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็เดินตรงไปที่ตำหนักของอ๋องเย่

ทันทีที่เข้าประตูไป นางก็ได้กลิ่นหอมแปลก ๆ และหลังจากหยุดชะงัก ฉีเฟยอวิ๋นก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นและรีบสั่งว่า：“ย้ายท่านอ๋องไปที่ห้องอื่นเดี๋ยวนี้ อยู่ที่นี่ไม่ได้แล้ว”

พ่อบ้านอดไม่ได้ที่จะพูดว่ารีบทำตามที่ฉีเฟยอวิ๋นสั่งเดี๋ยวนี้ และคนอื่น ๆ ก็จัดเตรียมในทันที ไม่นานหนานกงเย่ก็ถูกย้ายไปที่ห้องที่ฉีเฟยอวิ๋นเคยพักอยู่

ในเวลานี้หนานกงเย่ก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นและมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น

ทั้งสองสบตากันและไม่มีใครพูดอะไร ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงในทันที และไม่สนใจว่าใครจะอยู่ที่นี่ นางกรีดข้อมือของตัวเอง แล้วเอามืออีกข้างหนึ่งจับคางของหนานกงเย่ และให้เลือดที่ข้อมือไหลลงไปในปากของหนานกงเย่

คนรอบข้างต่างพากันตกใจ ไม่คิดว่าฉีเฟยอวิ๋นจะเอาเลือดของตัวเองให้หนานกงเย่กิน

ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่าหากไม่มีคำอธิบายใด ๆ ก็คงไม่ได้อย่างแน่นอน

“ข้าได้ทดลองพิษมาตั้งแต่เด็ก กินของมีพิษมานับไม่ถ้วน เลือดในร่างกายของข้าไม่มีสิ่งใดมากล้ำกรายได้ ท่านอ๋องของพวกเจ้าถูกพิษ ดังนั้นทำเช่นนี้จะรวดเร็วหน่อย”