องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 32

เมื่อนึกถึงเรื่องในวังวันนั้นที่ฉีเฟยอวิ๋นถูกหนานกงเยี่ยนกับหนานกงเย่ทำร้าย แม่ทัพฉีไม่ได้ระบายความโกรธออกมาในคราวเดียว แต่ถ้าบุตรสาวสามารถต่อสู้ได้ก็จะไม่ถูกรังแก

เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ แม่ทัพฉีก็กล่าวว่า：“ได้ แต่มันยากมาก！”

“ท่านพ่อ ข้าทำได้”

พ่อลูกมองหน้ากัน แม่ทัพฉีกล่าวว่า：“ถ้าอย่างนั้นก็ฝึกดาบ แม้ว่าพ่อจะมีชื่อเสียงเรื่องหอก แต่พ่อก็มีดาบไร้ใจ เจ้าสามารถเรียนได้”

“ดาบไร้ใจ？” ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจ ชื่อนี้ดีและไม่เคยได้ยินมาก่อน ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมก็ไม่มีเลยสักนิด

แม่ทัพฉีหันหลังเดินไปด้านข้างและหยิบดาบลงมา

“อวิ๋นอวิ๋น เจ้าถอยออกไปก่อน”

ฉีเฟยอวิ๋นถอยออกไปด้านข้าง และแม่ทัพฉีก็เริ่มรำดาบ

หลังจากดูไปสักพัก ฉีเฟยอวิ๋นไม่เพียงแต่แปลกใจ วิชาดาบนี้มองแวบแรกไม่ใช่ดาบของผู้ชาย แม้ว่าแม่ทัพฉีจะสามารถทำได้ดี แต่ก็ดูออกว่าการโยกย้ายเอวนั้นยอดเยี่ยมมาก ดังนั้นจึงเป็นดาบของผู้หญิง

“อวิ๋นอวิ๋น เจ้าเห็นชัดเจนแล้วหรือยัง？” แม่ทัพฉีรำอยู่ท่อนหนึ่ง และรำท่อนนั้นซ้ำไปซ้ำมา หากเป็นเจ้าของร่างเดิมอาจเห็นไม่ชัด แต่ฉีเฟยอวิ๋นแตกต่างออกไป

ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้าและก้าวไปข้างหน้า：“ท่านพ่อ ข้าขอลองหน่อย”

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบดาบจากในมือของแม่ทัพฉี ในเวลานี้ร่างกายของนางยังไม่ค่อยสะดวก แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาที่จะเรียนรู้ หลังจากก้าวเดินไปสองสามจุด ฉีเฟยอวิ๋นก็หยุดและหายใจหอบ

สีหน้าของนแม่ทัพเปลี่ยนไปเล็กน้อย ด้านหนึ่งเขาก็กังวลเกี่ยวกับร่างของบุตรสาว และอีกด้านหนึ่งก็รู้สึกประหลาดใจ

เขายืนอยู่ตรงนั้นราวกับเห็นคนอื่น และนานกว่าที่จะได้สติกลับมา

“อวิ๋นอวิ๋น เจ้าไม่เป็นไรใช่ไหม？” แม่ทัพฉีรีบเดินเข้าไปหาฉีเฟยอวิ๋นและถามอย่างกังวล

ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว：“แค่เหนื่อยนิดหน่อย ท่านพ่อ ข้าอยากเรียน”

แม่ทัพฉีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง：“จะเรียนก็ได้ แต่เจ้าต้องรับปากพ่อก่อนว่าหากไม่จำเป็น เจ้าจะไม่ให้คนอื่นรู้ว่าเจ้าฝึกดาบไร้ใจ วิชาดาบนี้มีไว้เพื่อช่วยชีวิตเท่านั้น”

แน่นอนว่าฉีเฟยอวิ๋นเข้าใจความหมายของแม่ทัพฉี แต่นางก็แสร้งทำเป็นไม่เข้าใจและถามว่า：“ท่านพ่อ ทำไมหรือ？”

“แค่เชื่อฟังที่พ่อบอกก็พอ พ่อไม่มีทางทำร้ายเจ้า！”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้ดีว่าวิชาดาบนี้ต้องเกี่ยวข้องกับคนสำคัญและเรื่องสำคัญ และเมื่อรวมกับเรื่องในส่วนลึกความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม เธอก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้น

“ท่านพ่อ ท่านวางใจได้ ลูกรู้”

“อืม”

พ่อลูกฝึกซ้อมและออกมาจากห้องตอนฟ้ามืดแล้ว หลังจากกินข้าวเสร็จ พ่อลูกต่างก็แยกย้ายกันไป

จวนอ๋องตวน

“ไอ้โง่ ใครบอกให้เจ้าส่งสายลับออกไปโดยพลการ”

เสียงดุด่าดังลั่น ตามด้วยฝ่ามือที่ตบลงไปของจวินฉูฉู่ คนที่อยู่ตรงข้ามไม่กล้าที่จะเงยหน้า และก้มหน้าโดยไม่กล้าพูดอะไร

เถารั่วตัวสั่นไปทั้งตัวด้วยความสำนึกผิด

“รู้อยู่ว่าฉีจือซานไม่ใช่คนที่ธรรมดา สายลับแค่ไม่กี่คนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา เจ้ายังจะส่งสายลับไปที่จวนของท่านแม่ทัพ เจ้าคิดว่าข้าว่างนักหรือไง？” จวินฉูฉู่โกรธจนสีหน้าเปลี่ยน

“เถารั่วไม่กล้าเพคะ”

สาวใช้คนสนิทของจวินฉูฉู่รีบคุกเข่าลงอย่างรวดเร็ว จวินฉูฉู่กล่าวอย่างเย็นชาว่า：“ไม่กล้า ยังมีสิ่งใดที่เจ้าไม่กล้าอีกหรือ？”

จวินฉูฉู่ส่งสายตาพิฆาต：“เลี้ยงเจ้าไปก็ไม่มีประโยชน์ ทหาร เอาตัวไป”

“ได้โปรดไว้ชีวิต พระชายาได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ！”

เถารั่วร้องขอความเมตตา แต่จวินฉูฉู่ไม่แม้แต่จะชายตามอง คนที่ติดจามเธอมานานกว่าสิบปีถูกลากออกไป

ในห้องเงียบสงบลง มีคนเข้ามาจากด้านนอก จวินฉูฉู่พูดโดยไม่หันกลับมามอง：“หาทางตามหาศพของสายลับ และรีบจัดการโดยเร็วที่สุด โชคดีที่มันถูกฆ่าตาย มิเช่นนั้นก็คงจะสืบสาวมาถึงพวกเรา ไม่ว่าใครก็จะลำบาก”

“พ่ะย่ะค่ะ” ชายชุดดำถอยออกไป

จวินฉูฉู่กำหมัดแน่น ฉีเฟยอวิ๋นเจ้าจะชีวิตอยู่ได้อีกไม่กี่วัน

หลังจากพักผ่อนมาทั้งวัน ฉีเฟยอวิ๋นก็เข้าไปในวังเพื่อตรวจอาการให้จักรพรรดิอวี้ตี้ ทันทีที่เข้าไปในวัง นางก็เห็นทังเหอยืนอยู่ที่ประตูในวัง ฉีเฟยอวิ๋นไม่สนใจและเดินตรงเข้าไป

ทังเหอรู้ว่าไม่สามารถเข้าใกล้ได้ เขาจึงทำได้เพียงมองดูฉีเฟยอวิ๋นเดินไปที่พระที่นั่งบำรุงฤทัย