องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 101

ฉีเฟยอวิ๋นอธิบายโดยไม่รู้ตัว：“ท่านอ๋อง เรื่องเช่นนี้ปฏิบัติมากเกินไปจะทำร้ายร่างกายนะเพคะ หม่อมฉันไม่ดูตาม้าตาเรือ เป็นหม่อมฉันที่……”

ปากเล็ก ๆ ของนางพูดเจื้อยแจ้วจนเขาทนไม่ไหว จึงถือโอกาสจะปิดกั้นเสีย

พูดจาไร้สาระมากความเช่นนั้นก็เพราะต้องการให้เขาออกไป

เขารู้สึกว่านางได้ผลประโยชน์แล้วจะไม่รับผิดชอบผลที่ตามมา และต้องการจากไป

ดีเช่นนั้นที่ไหนกัน

ฉีเฟยอวิ๋นเพิ่งจะเข้าใจว่าติดค้างแล้วก็ย่อมต้องคืน

แต่ก่อนที่ฉีเฟยอวิ๋นจะถูกโยนออกไป นางยอมตายดีกว่ายอมก้มหัวให้ และไม่ยอมที่จะเข้าใกล้

“ข้าไม่อยากใช้กำลัง”

หนานกงเย่ทำหน้าบึ้งตึง เรื่องนี้ไม่ทำไม่ได้

ฉีเฟยอวิ๋นกอดผ้าห่ม：“มีเรื่องหนึ่งที่จำเป็นต้องพูดเพคะ”

“พูดไปพลางทำไปพลาง” หนานกงเย่กอดฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว

“เช่นนั้นก็ว่ามา”

“วันนั้นที่ท่านกับจวินฉูฉู่อยู่ที่ตำหนักข้างในวัง ตอนที่หม่อมฉันเข้าไปทรงกำลังทำอะไรกันอยู่เพคะ ？” เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกไม่สบายใจ หากไม่ได้มีอะไรกันก็แล้วไป แต่ในตอนนี้ต้องถามเรื่องนี้ให้ชัดเจน นางกลุ้มใจทุกครั้งที่นึกขึ้นได้

หนานกงเย่นึกขี้นได้และไม่อยากปิดบัง：“วันนั้นพระชายาตวนมาเยี่ยมข้า นางบอกว่ามีเรื่องที่อยากจะคุยกันตามลำพัง และข้าก็อยากฟังว่านางอยากจะพูดอะไร จึงตอบตกลง”

“หือ ？” ฉีเฟยอวิ๋นไม่เชื่อ

หนานกงเย่ไม่สบอารมณ์：“วันนั้นร่างกายของข้าเป็นเช่นนั้น มีอะไรน่าสงสัยกัน ？

“อย่างไรก็ตาม เสื้อผ้าของนางขาดรุ่งริ่ง และร่างกายของท่านก็เปลือยเปล่า หากท่านบอกว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพียงแค่พูดคุยกัน แค่พูดคุยกันท่านต้องถอดเสื้อผ้า และเสื้อผ้าของนางต้องขาดรุ่งริ่งด้วยหรือ

พวกท่านเป็นน้องสามีกับพี่สะใภ้ ไม่กลัวว่าหากเรื่องแพร่กระจายออกไปจะทำให้ราชวงศ์ต้องเสื่อมเสียและถูกครหาให้อับอายหรือ ？” ฉีเฟยอวิ๋นยิ่งคิดก็ยิ่งโกรธ

“ข้าประพฤติตนเหมาะสม เรื่องวันนั้นข้าสามารถสาบานได้ หากสิ่งที่ข้ากล่าวในวันนั้นไม่เป็นความจริง ข้ายอมให้ม้าห้าตัวแยกข้าออกเป็นชิ้น ๆ อย่างทุกข์ทรมาน บ้านเมืองและตระกูลพังพินาศย่อยยับ”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกดีขึ้น：“ท่านไม่ได้ทำเรื่องไม่ดีจริง ๆ หรือ ？”

“จริง ๆ ” หนานกงเย่ยกผ้าห่มขึ้นและแทรกตัวเข้าไปข้างใน ฉีเฟยอวิ๋นไม่ปฏิเสธ และทั้งสองก็แนบชิดอิงแอบกัน

แต่ไม่มีใครรีบร้อน ฉีเฟยอวิ๋นยังคงมีบางอย่างจะพูด

“หากมีอะไรก็ถามให้ชัดเจนในวันนี้ เพราะวันหน้าข้าอาจจะไม่พูด” หนานกงเย่ก็ตั้งใจที่จะชี้แจงเรื่องนี้ให้ชัดเจน เก็บไว้ก็จะเป็นมูลเหตุแห่งความหายนะ

“แล้วพวกท่านถอดเสื้อผ้ากันทำไม ？” ฉีเฟยอวิ๋นแปลกใจ

“เจ้า！ข้าไม่ได้สวมเสื้อผ้าแต่แรกแล้ว หรือว่าข้าไม่เคยเปลือยเปล่า ？” ฉีเฟยอวิ๋นคิดอย่างรอบคอบ มันก็เป็นเช่นจริง ๆ เวลาที่นางอยู่เขาก็ไม่ได้ถอดเสื้อผ้ามากเกินไป

“ส่วนพระชายาตวน วันนั้นนางบอกกับข้าว่าที่นางอภิเษกสมรสกับอ๋องตวน เป็นเพราะถูกราชครูจวินบีบบังคับ เธอยังบอกด้วยว่านางทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ ข้าไม่ตอบสนอง นางจึงเปิดเสื้อผ้าแล้วหันหลังให้ข้าดู ที่หลังของนางมีร่องรอยของการถูกตี”

ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจ：“เช่นนั้นก็แสดงว่าจวินฉูฉู่ยังมีใจให้ท่าน ไม่ช้าก็เร็วคงต้อง……”

“ไร้สาระ นางเป็นพระชายาตวน และเป็นพี่สะใภ้รองของข้า กฎหมายไม่ปรานีใคร ต่อให้ข้าเลอะเลือนก็จะไม่ทำเรื่องเหมือนเช่นบรรพบุรุษอย่างแน่นอน”

นางเป็นพระชายาตวน ข้าเป็นอ๋องเย่ มีความเกี่ยวพันกันเพียงแค่น้องสามีกับพี่สะใภ้เท่านั้น ไม่มีทางเป็นอื่นไปได้” สีหน้าของหนานกงเย่ดูแน่วแน่ ฉีเฟยอวิ๋นประหลาดใจ

“เช่นนั้นก็หมายความว่าท่านไม่ได้คิดอะไรกับนางมานานแล้ว ？”

“คิดอะไรหรือ ？”