องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 105

ฉีเฟยอวิ๋นเองก็หมดหนทางเช่นกัน การกำจัดคนพวกนี้ในวันนี้ หากนางไม่เห็นคงไม่เป็นไร แต่ทว่านางเห็นเข้าแล้ว เช่นนี้นางจะอยู่ในจวนท่านอ๋องต่อไปได้อย่างไรกัน

ก่อนหน้าก็เป็นแผนการอันไร้ยางอายของเจ้าของร่างเดิม ตอนหลังก็เป็นวิธีการอันไม่ยำเกรงกลัวของหนานกงเย่ หนทางถอยกลับของนางถูกดักไว้หมดทุกทาง แล้วนางจะทำอย่างไรได้?

“ท่านอ๋องเพคะ หากหม่อมฉันก็ถูกใส่ความจนตายเช่นกัน ท่านอ๋องจะไม่ล้างแค้นให้หม่อมฉันเลยหรือเพคะ?” ฉีเฟยอวิ๋นยิ่งพูดยิ่งทำคนฉุนเฉียวนัก ทำเอาหนานกงเย่ต้องกุมขมับเลยทีเดียว

วันนี้เขาต้องการกำจัดอาซิวจริง แต่มิได้อยากให้นางรู้ ถึงได้สั่งให้คนไปดูว่านางหลับหรือยัง นางหลับแล้ว เขาถึงได้ลงมือทำเรื่องนี้ได้

มิเช่นนั้น เรื่องภายในจวนจะให้เขาจัดการบนท้องถนนงั้นรึ?

นางเป็นถึงพระชายา จะให้ส่งกลับไปยังจวนแม่ทัพงั้นรึ?

ย่อมเป็นไปไม่ได้ เพราะเช่นนี้จึงทำได้เพียงรอให้นางนอนหลับไปก่อน

แต่พ่อบ้านไร้ประโยชน์นั่นกลับไปหาเข้าจนได้

หนานกงเย่เคาะกระบาลพร้อมกับกล่าวว่า : “ข้าต้องถูกเจ้าทำฉุนเฉียวจนตายเสียในสักวันจริงๆ”

“ท่านอ๋อง หนนี้หนเดียวเพคะ ได้โปรดให้โอกาสอาซิวแก้ตัวด้วยนะเพคะ หากยังทำอีกท่านค่อยลงมืออีกครั้งก็ยังมิสายเพคะ ถือว่าท่านอ๋องตบรางวัลให้หม่อมฉันแล้วกันนะเพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นพูดไปพลางจะคุกเข่าลง แต่หนานกงเย่คว้านางไว้ : “อย่ามาใช้วิธีนี้กับข้า เจ้าจะคุกเข่าต่อข้าจริงๆงั้นหรือ?”

“……ท่านอ๋อง หากข้าคุกเข่าต่อท่าน ท่านจะไม่เอาความงั้นรึ?”

ฉีเฟยอวิ๋นจ้องไปยังดวงตาของหนานกงเย่ จากการอยู่ร่วมกันของพวกเขาหลายวัน ฉีเฟยอวิ๋นเองก็เริ่มรู้สึกถึงอารมณ์ของชายผู้นี้แล้วเช่นกัน ก่อนหน้านี้เขาเกลียดชังเจ้าของร่างเดิมจริง แต่บัดนี้ เขาก็ดีต่อนางไม่น้อย นุ่งดีกินดี น้ำเสียงก็อ่อนโยน ไม่ว่าเรื่องอะไร เขาก็ตามใจนางเสมอ

เรื่องวันนี้เป็นเรื่องใหญ่นัก แต่ทว่า หากนางวุ่นวายขึ้นมาจริงๆ ไม่แน่อาจจะหลอกต่อไปได้

จ้องมองกันครู่หนึ่ง หนานกงเย่ก็ลุกขึ้นเตะเก้าอี้ จากนั้นก็เดินจากไปอย่างไม่ลังเล

ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมองตามแผ่นหลังของหนานกงเย่ที่เดินจากไป รีบเดินไปไวเช่นนั้น เกรงว่าจะมีผู้ใดมาเห็นใบหน้าอันหมดหนทางหรืออย่างไรกัน?

เหตุใดจึงต้องทำตัวโหดเหี้ยมราวกับหมาป่า ทั้งๆที่ตนไม่ได้เป็นเช่นนั้นกัน?

ไม่สนใจว่าหนานกงเย่จะเดินไปไวเพียงไหน ฉีเฟยอวิ๋นก็รีบไปดูอาซิวทันที บนร่างของอาซิวเต็มไปด้วยแผลจากกริช หากไม่รีบจัดการให้ไวคงได้ตายสถานเดียวแน่

ฉีเฟยอวิ๋นก้มลงพยุงอาซิว แต่ทว่าอาซิวเกลียดชังนาง จึงได้ผลักนางออก : “ออกไป คนชั่ว!”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ทันตั้งตัว จึงล้มลงไปกับพื้น

อาอวี่อยากจะลุกขึ้นให้ไว แต่ทว่าแขนของเขาออกแรงได้ไม่มากนัก จึงทำได้เพียงกังวล : “พระชายา”

หงเถา ลี่ว์หลิ่วรีบเข้าไปพยุงฉีเฟยอวิ๋นขึ้นมาโดยไว ฉีเฟนอวิ๋นปัดมือ ไม่ได้ถือสาอะไร : “ลุกขึ้นเถอะ ผู้ใดที่ไม่มีเรื่องอันใดแล้ว ก็เชิญกลับได้เลย”

ไม่มีผู้ใดกล้าขัด ต่างพากันลุกขึ้นและแยกย้ายกันไปโดยไว

ทังเหอกับพ่อบ้านเดินมาดูฉีเฟยอวิ๋นพร้อมกัน สีหน้ารู้สึกผิดที่นำพระชายาเข้ามาเกี่ยวพันกับเรื่องนี้ด้วย

“ พระชายา อาซิว……” พ่อบ้านพูดไม่ออก ฉีเฟยอวิ๋นเองก็ไม่อยากฟังนัก เรื่องดำเนินมาถึงตอนนี้แล้วพูดไปก็เปล่าประโยชน์

“ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ ข้ารู้ว่าพวกเจ้าทำไปก็เพื่ออาซิว”

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่อาซิว อาซิวที่เลือดอาบเต็มตัวจ้องฉีเฟยอวิ๋นอย่างโกรธแค้น

ราวกับว่าเขาจะยอมทำทุกอย่าง เพียงแค่ฆ่าฉีเฟยอวิ๋นเสีย

“ข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดชังข้า อยากแก้แค้นข้า ก็จะให้โอกาสเจ้าได้แก้แค้น นี่เป็นยาห้ามและยาสมานแผล เจ้าอยากฆ่าข้าเมื่อใดก็ย่อมได้ แต่ข้าหวังว่าเจ้าจะมาอย่างเปิดเผย มิใช่มาอย่างลับๆล่อๆเช่นนี้

ข้าเสียใจนักที่ทำร้ายคนรักของเจ้า แต่ข้าจะไม่เบี่ยงความรับผิดชอบ เจ้ามาหาข้าเมื่อใดก็ย่อมได้ ข้าจะรอ หากข้ากลัวเจ้า ข้าก็ไม่แซ่อัน

อย่างไรก็ตาม หากเพียงความกล้าที่จะแก้แค้นข้าอย่างเปิดเผย เจ้ายังทำไม่ได้ล่ะก็ เจ้าเป็นชายแบบใดกัน?”

กล่าวสิ้น ฉีเฟยอวิ๋นก็เดินสะบัดออกไป

อาอวี่ยื่นมือเข้าไปพยุงอาซิว แต่ก็ถูกอาซิวผลักออก

“นางเป็นน้องสาวของเจ้านะ เหตุใดเจ้าถึงไม่แก้แค้นให้นางกัน?” อาซิวตะโกนอย่างโกรธ ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับไปมอง อาอวี่มองอาซิวอย่างเจ็บปวด

หงเถา ลี่ว์หลิ่วกลัวว่าจะเกิดเรื่อง จึงรีบพาฉีเฟยอวิ๋นออกจากลานหลังจวนไป

หลังจากออกจากลานหลังจวนไป ฉีเฟยอวิ๋นยังคงไม่วางใจนัก ยืนมองอยู่หน้าประตู

อาซิวไม่รับยาพวกนั้น คิดอยากจะลุกเดินจากไป แต่ขณะที่คิดอยากจะลุกเดินจากไปนั้น ก็เกิดอาการมึนหัวแล้วล้มเป็นลมลงไป เนื่องจากแผลบนตัว

ฉีเฟยอวิ๋นไม่รีบกลับสวนดอกกล้วยไม้ รีบวิ่งเข้าไปยังลานหลังจวน

อาอวี่เห็นฉีเฟยอวิ๋นก็รีบกล่าว : “พระชายา ช่วยอาซิวด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงและรีบดูอาการ อาซิวยังมีลมปราณอยู่

“ทังเหอ พ่อบ้าน ช่วยนำตัวอาซิวไปที่ห้องที”

ทังเหอและพ่อบ้านนำตัวอาซิวเข้าไปในห้อง ฉีเฟยอวิ๋นพับแขนเสื้อขึ้น และจัดการกับบาดแผลบนตัวอาซิวด้วยตัวเอง

“หงเถา เจ้ารีบไปหยิบกล่องยาที่ห้องข้าเร็ว ให้ไวนะ ข้าจะเย็บแผลให้เขา”

หงเถาไม่เข้าใจโดยทันที แต่ก็รีบวิ่งไปเช่นกัน

“ลี่ว์หลิ่ว น้ำ น้ำร้อน”

“เจ้าค่ะ”