องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 104

หนานกงเย่กลับจวนยามค่ำ ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้ไปรับประทานอาหารร่วมด้วย

"พระชายาล่ะ?" ไม่เห็นนางแล้ว หนานกงเย่รู้สึกราวกับขาดอะไรไป

พ่อบ้านลังเลชั่วครู่ ก่อนจะกล่าวว่า "วันนี้ยุ่งอยู่แต่ที่ลานหลังจวน ไม่ได้ออกมาเลยพ่ะย่ะค่ะ ตอนนี้ยังอยู่ในเรือนพ่ะย่ะค่ะ"

"ใช่หรือ?" หนานกงเย่วางตะเกียบลง เตรียมลุกขึ้นยืน

"ท่านอ๋อง บ่าวไปดูพ่ะย่ะค่ะ"

"ไม่ต้องแล้ว" หนานกงเย่ออกจากห้องรับประทานอาหารไปหาฉีเฟยอวิ๋นอย่างไม่ชักช้า เมื่อถึงสวนดอกกล้วยไม้พลันมองเข้าไปภายในเรือนแล้วพบมีไฟจากตะเกียงสอดส่อง แสดงว่านางอยู่ในนั้น

เคาะประตูพร้อมกับกล่าวว่า "อยู่ไหม?"

"อยู่เพคะ" ฉีเฟยอวิ๋นยุ่งกับการทำยาสมุนไพรอยู่

หลังหนานกงเย่ผลักประตูเข้าไปแล้วหันกายไปล็อคประตู

ฉีเฟยอวิ๋นล้างมือ นางทำเสร็จแล้วจึงไปหาหนานกงเย่

"กลับมาแล้วหรือเพคะ?" หลังจากที่ทั้งคู่ร่วมหลับนอนกันแล้ว ความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ดีขึ้น ยามที่อยู่กันแค่สองคน ฉีเฟยอวิ๋นจะเรียกคำว่า ท่านอ๋องหรือไม่ก็แล้วแต่นางสะดวกเลย

หนานกงเย่เรียกนางว่า อวิ๋นอวิ๋น

"ไยเจ้าไม่ไปกินข้าว?" หนานกงเย่เข้าโอบกอดฉีเฟยอวิ๋น จากนั้นก็ผลักไปยังเตียง

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้ห้ามปราม เพราะห้ามก็ห้ามไม่อยู่ ร่างกายโน้มตัวลงเตียงด้านหลัง หนานกงเย่ปลดอาภรณ์บนกายออก

สองมือของฉีเฟยอวิ๋นคล้องคอหนานกงเย่ไว้ เพ่งมองเขา "มีเรื่องหนึ่ง ท่านรับปากข้าได้ไหม?"

"เรื่องแต่งตั้งสนมหรือ?" ไม่รู้ว่าสมองกำลังครุ่นคิดสิ่งใดอยู่ ถึงแม้การแต่งสนมเข้าจวนคือสิ่งที่ผู้เป็นอ๋องพึ่งปฏิบัติ ทว่าเขาอยากได้สนมเสียที่ไหนล่ะ

"ไม่ใช่เพคะ" ฉีเฟยอวิ๋นตอบอย่างหนักแน่น

หนานกงเย่เลิกคิ้ว ปลงแล้วหรือ?

"แล้วเรื่องอันใดล่ะ?"

"เรื่องของอาซิวเพคะ"

หนานกงเย่ชะงักชั่วอึดใจ ทว่าไม่นานก็อุ้มนางเข้าด้านในเตียง ต่อด้วยปล่อยมุ้งลงทำการใหญ่เสียก่อน

หลังเผด็จศึกอย่างหนักหน่วง ฉีเฟยอวิ๋นนอนบนเตียงอย่างเหนื่อยล้า พลางใช้มือลูบบนกายหนานกงเย่เป็นรูปวงกลมซ้ำๆ อันที่จริงนางรู้สึกหิวนิดๆแล้ว เพียงแต่ไม่กล้าสู้รบกับสงครามที่ไม่มั่นใจว่าจะได้รับชัยชนะหรือเปล่า

หากเวลานี้ไม่คว้าโอกาสไว้ให้เหมาะสม เกรงว่าจะขอความเมตตาแทนอาซิวไม่ได้

หนานกงเย่บีบมือเล็กของฉีเฟยอวิ๋นเบาๆ ในใจรู้สึกแรงปรารถนายังลุกโชติช่วง ทว่าร่างกายของนางอ่อนแอนัก หากเอาอีกสักยก เกรงว่านางคงรับไม่ไหว

ได้แต่ข่มกลั้นอารมณ์ไว้

"ข้าหิวแล้ว" ฉีเฟยอวิ่นพึมพำ หนานกงเย่หัวเราะ หลุบตามองสาวน้อยผู้จิ้มลิ้มในอ้อมกอด

"หิวแล้วยังไม่ลงไปทานอีก?" เวลาเขายิ้มคล้ายกับความสดใสในวสันตฤดู ฉีเฟยอวิ๋นมองแล้วรู้สึกความปวดเมื่อยบนกายทุเลาลงไม่น้อย

อดจินตนาการไม่ได้ นอกจากซูมู่หรงแล้ว เขาก็คือบุรุษที่หล่อเหลาที่สุดสินะ

ไม่รู้ว่าหากพวกเขายืนเปรียบเทียบกันแล้วผลจะเป็นเช่นไร?

ทว่าก็รู้สึกขำในใจ บุรุษทั้งสองคนนี้อยู่กับคนละภพคนชาติ จะเปรียบเทียบได้อย่างไร

"ไม่ใช่รอท่านอ๋องมาเชยชมก่อนหรอกหรือ?" ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้น ถึงแม้จะรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย ทว่าเพื่อกินข้าวลงท้อง นางก็ต้องสู้อยู่แล้ว

ดึงผ้านวมออกนิดหนึ่ง ฉีเฟยอวิ๋นตัดสินใจลองเป็นฝ่ายรุกเองบ้าง

หนานกงเย่หอบหายใจถี่กระชั้น "งั้นกินข้าวก่อนหรือไม่?"

"ไม่รีบ"

ไม่ว่าสตรีบนกายจะทำตามใจเช่นไร หนานกงเย่แค่หรี่ตาให้ความร่วมมือเท่านั้น

ฉีเฟยอวิ๋นเล่นไปได้สักพักก็ลุกขึ้นอย่างไม่ลังเลเลยสักนิด ทันใดนั้นหนานกงเย่ลืมตาขึ้น เห็นนางสวมอาภรณ์เสร็จเดินไปทางประตูเสียแล้ว

"เจ้า?" แล้วที่นางเย้ายวนเขาจนกลายเป็นเพลิงราคะบนร่างกายเขาล่ะ?

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวอย่างไม่เกรงอกเกรงใจ "ข้าหิวแล้วต้องไปกินข้าว ท่านอ๋องพิจารณาเรื่องอาซิวด้วยนะเพคะ?"

กล่าวจบ ฉีเฟยอวิ๋นก็เดินออกไป หนานกงเย่โกรธจนไม่มีความคิดอะไรแล้ว ในสมองตอนนี้อยากคิดบัญชีกับฉีเฟยอวิ๋นอย่างเดียว

หลังฉีเฟยอวิ๋นเดินพ้นประตูธรณีก็ไปยังห้องรับประทานอาหารทันที และมีหนานกงเย่ตามมาติดๆ

เขาเดินเข้าไปถลึงตาใส่ฉีเฟยอวิ๋นแวบหนึ่ง พลันสะบัดเสื้อนั่งมองฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นยกถ้วยทานข้าว

"อร่อยไหม?" หนานกงเย่ถามเย็นเยียบ

"อร่อยเพคะ ท่านอ๋องชิมดูเพคะ แตงอันนี้หอมอร่อยมากเพคะ" ฉีเฟยอวิ๋นป้อนแตงไปยังปากของหนานกงเย่ อารมณ์ฉุนเฉียวของหนานกงเย่ก่อนหน้าลดลงกว่าครึ่ง เขาอ้าปากกินแตงที่นางป้อนให้

ปกติกินแตงก็ไม่ได้รู้สึกวิเศษวิโสแต่อย่างใด ทว่าวันนี้กินแตงที่นางป้อนแล้วรู้สึกรสชาติไม่เหมือนกันเลย

"ท่านอ๋องทานข้าวเพคะ" ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวต่อ หนานกงเย่ยกถ้วยหยิบตะเกียบกินข้าวอย่างเชื่อฟัง

ทั้งสองนั่งรับประทานอาหารคนละฝั่ง ช่างเป็นทัศนียภาพที่งดงามละลานตายิ่ง นางอยากหัวเราะเสียงดังลั่นเหลือเกิน

ยังเป็นท่านอ๋องในอดีตหรือไม่ ยามนี้เชื่อฟังขนาดนี้เชียว

หลังทานข้าวเสร็จ ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปยังสวนดอกกล้วยไม้ เมื่อใคร่ครวญสักพัก นางตัดสินใจพูดเปิดอกคุยกับท่านอ๋องถึงเรื่องอาซิว

"ข้ายังมีธุระ กลับเถอะ" ไม่รอให้ฉีเฟยอวิ๋นเอ่ยปากพูด หนานกงเย่ก็หันกายเดินออกจากสวนดอกกล้วยไม้เสียแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นอึ้ง คิดจะหนีแล้วหรือ?

เห็นทีคงสะสางเรื่องอาซิวยาก นางอุตส่าห์ลงทุนลงแรง แต่หนานกงเย่ก็ไม่ติดกับ ยุ่งแล้วสิทีนี้

เดิมทีคิดจะรอหนานกงเย่กลับมา สุดท้ายที่อยู่ในสภาวะอิ่มหนำสำราญก็หลับใหลโดยไม่รู้ตัว

ทว่าฉีเฟยอวิ๋นนอนไม่นานก็มีคนปลุกให้ตื่น

"พระชายา พระชายาพ่ะย่ะค่ะ……" พ่อบ้านทุบประตูแรงๆ ประหนึ่งเกิดเรื่องเร่งด่วนสุดแสนขึ้น