องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 155

"พระสนม เช่นนั้นเรื่องนี้......" แม่นมเว่ยประคองพระมเหสีหวาไปนั่ง พระมเหสีหวาโมโหจนปวดหัว และกดศีรษะอยู่ตลอดเวลา

"อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้า ข้าจะไปศาลบรรพชนเพื่อสวดสวดมนต์ภาวนาให้ทั้งสองตำหนัก" พระมเหสีหวาออกคำสั่งไป

แม่นมเว่ยรู้สึกแปลกใจอยู่ชั่วขณะหนึ่ง "พระสนม แล้วจวนท่านอ๋องตวนล่ะเพคะ?"

"ข้าไม่สนใจแล้ว ในเมื่อท่านอ๋องตวนก็เป็นน้องชายของจักรพรรดิ และเป็นราชวงศ์ของอาณาจักรต้าเหลียง เขาไม่ได้ทำอะไร แล้วใครจะกล้าทำอะไรเขา?

ส่วนจวินฉูฉู่ หากนางไม่รู้ว่าจะอยู่หรือตาย ข้าก็เข้าไปยุ่งเกี่ยวไม่ได้

หากนางทำให้จวนท่านอ๋องตวนต้องเดือดร้อนไปด้วย ข้าก็จะเผากระดูกของนางให้เป็นขี้เถ้าและไม่ปล่อยนางไป"

ดวงตาของพระมเหสีหวาดุร้าย แม่นมเว่ยก้าวถอยหลังออกไป "ข้าน้อยจะไปเตรียมอาบน้ำและแต่งกายให้เพคะ"

"เร็วเข้า"

พระมเหสีหวาออกเดินทางจากตำหนักหวาหยาง เมื่อเดินทางมาถึงภายนอกของศาลบรรพชนก็ได้ส่งคนมากราบทูล พระพันปีค่อยๆ ลืมตาขึ้นและหลับตาลง

"ให้นางเข้ามาเถอะ"

ไห่กงกงออกไปเชิญพระมเหสีหวาที่อยู่ข้างนอก และพระมเหสีหวาก็สวมชุดสีขาวนวลจันทร์ หลังจากอาบน้ำนางก็ปล่อยผมยาวไว้ด้านหลังและมัดด้วยผ้าคาดสีขาว

เมื่อเข้ามายังศาลบรรพชนก็เข้าไปทำการสักการะเครื่องหอมและจุดธูป หลังจากนั้นจึงคุกเข่าข้างหลังพระพันปี หลับตาลงและอธิฐานสวดมนต์ภาวนาให้ทั้งสองตำหนัก

หลังจากธูปหอมหนึ่งดอกหมดลง

"ท่านพี่ หม่อมฉันมีเรื่องอยากจะบอกเพคะ" หลังจากพระมเหสีหวาครุ่นคิดอยู่นาน ก็ยังคงมีความมั่นใจ

พระพันปีหลับตามือสิบนิ้วพนมลงตรงหน้า กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ "เป็นเรื่องของท่านอ๋องตวนและพระชายาตวนหรือ?"

พระมเหสีหวาตกใจและยิ้มออกมา ไม่สามารถปิดบังอะไรนางได้เลย

"ท่านพี่ทราบเรื่องนี้แล้ว หม่อมฉันก็หวังว่าเรื่องนี้หม่อมฉันจะคิดมากไปเอง แต่หม่อมฉันก็ในวังหลวงนี้มานานหลายปี และท่านอ๋องตวนก็อยู่ข้างนอกมานานมากแล้ว จะพูดไปแล้วเขาก็โตพอที่จะไม่เชื่อฟังท่านแม่แล้ว หม่อมฉันก็ไม่อาจเข้าใจได้เพคะ

ท่านพี่ได้โปรดอภัยให้หม่อมฉันด้วย หม่อมฉันยินดีรับผิดชอบความผิดทั้งหมดเพคะ"

พระมเหสีหวากล่าวด้วยความจริงใจ พระพันปีกล่าวอย่างเฉยเมย "เรื่องนี้ยังไม่มีข้อสรุปที่แน่นอน ไม่ต้องกังวลใจไปก่อน ถึงอย่างไรท่านอ๋องเย่ก็กำลังสอบสวนเรื่องนี้อย่างละเอียด ไม่ว่าอย่างไรเรื่องนี้ต้องมีการตัดสินถูกผิด

หากแม่และเด็กของทั้งสองตำหนักปลอดภัย จะต้องเป็นเพราะบรรพบุรุษของอาณาจักรต้าเหลียงได้ทรงปกป้องคุ้มครอง ส่วนเรื่องอื่นนั้นก็ปล่อยไป"

"เพคะ"

ไทเฮาและพระมเหสีทั้งสองตำหนักสวดมนต์ภาวนาให้พระสนมเอกเซียวและฮองเฮาอยู่ที่ศาลบรรพชน ส่วนสถานที่อื่นภายในวังหลวงถูกสั่งห้ามและไม่กล้าละเลยในคำสั่ง พวกนางคุกเข่าที่ประตูวังเพื่อสวดอ้อนวอนให้ทั้งสองตำหนัก เพื่อแสดงให้เห็นว่าเป็นการสวดมนต์ภาวนาให้ทั้งสองตำหนัก แต่อันที่จริงเพื่อปกป้องคุ้มครองชีวิตของพวกนางเอง

ฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นและเดินผ่านหน้าตำหนักอื่น หันไปเห็นผู้คนล้วนกำลังนั่งคุกเข่าสวดมนต์ภาวนา

ไม่นาน หนานกงเย่ก็เข้ามาตรวจค้นถึงจวนท่านอ๋องตวน

"ประกาศให้ท่านอ๋องตวน พระชายาตวนเข้าไปในวังหลวง" หนานกงเย่นั่งลงบนเก้าอี้ สีหน้าเย็นชา ฉีเฟยอวิ๋นมองแล้วยังรู้สึกหวาดกลัว

สองวันมานี้สืบค้นเรื่องนี้อย่างไม่ได้หลับไม่ได้นอนเลย

พระพันปี พระมเหสีหวา และจักรพรรดิต่างก็หายไป เหลือเพียงพวกเขาสองสามีภรรยา จู่ๆ ฉีเฟยอวิ๋นก็นึกขึ้นได้ เรื่องที่ทำให้ต้องผิดใจกับคนอื่นล้วนเป็นพวกเขาทั้งสองสามีภรรยา ส่วนเรื่องที่ไม่ต้องบาดหมางกับคนอื่น กลับมาไม่ถึงพวกเขา

หนานกงเยี่ยนและจวินฉูฉู่เดินทางด้วยรถม้ามาถึงภายนอกวังหลวง หนานกงเยี่ยนลงมาจากรถม้าทันที แต่จวินฉูฉู่กลับไม่ลงมาจากรถม้าเสียที นางนั่งอยู่บนรถม้าและฝ่ามือก็มีเหงื่อไหลออกมา

หนานกงเยี่ยนมองเข้าไปในรถม้า "ฉูฉู่"

จวินฉูฉู่ตกใจอยู่ชั่วขณะหนึ่งและมองไปที่หนานกงเยี่ยน เมื่อลุกขึ้นก็มองไปที่รถม้าและเดินลงโดยยื่นมือให้หนานกงเยี่ยน หลังจากนั้นจึงเดินเข้าไปในวัง

"ฉูฉู่ เจ้าเหงื่อออกหรือ?" หนานกงเยี่ยนเดินพลางขณะเช็ดเหงื่อในมือของนาง

จวินฉูฉู่กล่าว "อากาศร้อนและหม่อมฉันก็สวมหลายชุด เช่นนี้น่าจะสวมให้น้อยกว่านี้คงจะดีเพคะ"

"อืม"

หนานกงเยี่ยนเหลือบมองใบหน้าที่ค่อนข้างซีดเซียวของจวินฉูฉู่ และจับมือของจวินฉูฉู่ไว้แน่น และเดินไปที่โถงรับรองพระที่นั่งบำรุงฤทัย

เมื่อมาถึงโถงรับรองพระที่นั่งบำรุงฤทัย เมื่อเห็นหนานกงเย่หนานกงเยี่ยนจึงกล่าวว่า "มีอะไรก็พูดมาเลย ตอนนี้ภายนอกพูดกันต่างๆ นานา ผู้คนในจวนท่านอ๋องตวนต่างก็ไม่ปลอดภัย ไม่ต้องปิดบังอะไรแล้ว"

จวินฉูฉู่มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นที่นั่งอยู่ข้างๆ สายตาของนางจ้องมองไปที่ชุดขนหงส์ของฉีเฟยอวิ๋น และใบหน้าของนางก็ซีดเซียว

จวินฉูฉู่ไม่เคยเห็นชุดขนหงส์ แต่ก็เคยได้ยินมาคนเคยพูดถึงอยู่บ้าง

นางไม่เข้าใจ ฉีเฟยอวิ๋นเป็นเพียงแค่คนธรรมดา ทำอย่างไรเธอจึงมีได้อย่างทุกวันนี้?

ยิ่งคิดภายในใจก็ยิ่งไม่อาจรับได้ เมื่อนึกถึงตอนแรกก่อนที่นางจะแต่งงานกับท่านอ๋องตวน ทำไมนางถึงเป็นฝ่ายถูกกระทำได้ขนาดนี้ ทั้งหมดนี้ คงไม่ใช่เป็นเพราะตัวของฉีเฟยอวิ๋นเอง แต่เป็นเพราะเธอดันโชคดี

รวมไปถึงนางแต่งงานกับหนานกงเยี่ยนที่ไม่เอาไหนเอาซะเลย จึงทำให้ต้องเป็นเช่นนี้

หากผลัดเปลี่ยนกัน จะเป็นเหตุการณ์ดังเช่นตอนนี้ได้อย่างไรกัน

จวินฉูฉู่มองหนานกงเย่ด้วยสายตาที่เจ็บปวด พวกเขาต่างหากที่เป็นคู่สร้างคู่สมจากสวรรค์

หากเป็นเขา ต่อให้นางไม่ได้เป็นฮองเฮาก็ไม่เป็นไร

เป็นพระชายาของท่านผู้สืบทอดราชการส่วนพระองค์ นางก็รู้สึกพึงพอใจมากแล้ว

หนานกงเย่ไม่ได้สนใจสายตาของจวินฉูฉู่ และมองข้ามไปยังท่านอ๋องตวน "ในเมื่อพี่รองทราบแล้ว เช่นนั้นก็พูดทั้งหมดออกมา เพื่อข้าจะได้ไม่ต้องบังคับท่าน"

"หึ!"

ท่านอ๋องตวนกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา "เจ้าค้นพบอะไรก็พูดออกมา"

"เมื่อวานท่านทั้งสองได้เข้าไปในวังหลวง มีเรื่องนี้เกิดขึ้นใช่หรือไม่?" หนานกงเย่ไม่ได้รู้สึกเกรงกลัว

"ใช่" ท่านอ๋องตวนตอบ

หนานกงเย่ซักถาม "เข้าวังมาก็ไม่ได้เข้าไปพบพระมเหสีหวา มีเรื่องนี้เกิดขึ้นใช่หรือไม่?"

"ใช่" ท่านอ๋องตวนยังคงตอบคำถาม

"พี่รองจะไม่ให้คำอธิบายกับข้าหน่อยหรือ?"

ท่านอ๋องตวนกล่าว "พระชายาได้ทำรังนกขึ้นที่จวน และเพราะนั่นเป็นวิธีใหม่ในการทำ ข้าเลยคิดว่าเป็นเรื่องดีหากนำมาส่งให้เสด็จแม่ลองทาน

หลังจากเข้าวังมาจึงนึกได้ว่าอาหารภายในวังได้รับการควบคุมตรวจค้นอย่างแน่นหนา จึงยกเลิกความคิดนี้ไป คิดว่าไม่อยากสร้างเรื่องอะไร เช่นนี้จึงไม่ได้ไปพบเสด็จแม่ และกลับจวนท่านอ๋อง เรื่องก็เป็นเช่นนี้เอง"

ในใจของท่านอ๋งตวนรู้ดี ฉูฉู่ไม่เคยเข้าครัวเพื่อจะทพอาหารอะไร แต่กลับเป็นเมื่อวานที่ลงมือเข้าครัว เขาก็พูดไปแล้ว ทำไมต้องส่งเข้ามาในวังหลวง