องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 157

“เจ้าโง่ยิ่งกว่าเซียวเซียวเสียอีก ตั้งแต่เซียวเซียวเข้าไปในวัง ฝ่าบาททรงโปรดปรานนางอยู่เพียงแค่เดือนเดียว แต่นางกลับไม่เคยยกเรื่องนี้ขึ้นมาพูดเลย

เซียวเซียวกลายเป็นบุคคลสำคัญ แต่เจ้าจะกลายเป็นแค่หินที่ถูกเหยียบจนจมดิน

ในวังมีคนคอยสอดส่องอยู่มากมาย เซียวเซียววางตัวดีมาโดยตลอด แต่เจ้า... รู้จักแต่ก่อปัญหา!"

จวินฉูฉู่ชะงักงัน ราชครูจวินเอ่ยอย่างเย็นชาว่า “วันนี้กลับไปยังจวนอ๋องตวนของเจ้าก่อน กักบริเวณหนึ่งเดือน ถ้าเจ้าไปหาเรื่องใส่ตัวที่ไหนอีกก็อย่าได้คิดจะเป็นพระชายาตวนเลย”

“หลานขอบคุณท่านปู่ที่ไว้ชีวิต” จวินฉูฉู่หมอบลงกับพื้นและร้องไห้ออกมา

ราชครูจวินไม่ต้องการเห็นหน้าจวินฉูฉู่อีกต่อไป เขาโบกไม้โบกมือเรียกให้คนเข้ามาอุ้มนางออกไปและส่งนางกลับไปถึงประตูจวนอ๋องตวนภายในคืนเดียวกัน รถม้ารอพระชายาตวนที่หน้าประตู เมื่อผู้ส่งสารนำเรื่องมารายงาน ราชครูจวินจึงเดินจากไป

เวลานี้หนานกงเหยี่ยนกำลังมองดูอวิ๋นหลัวฉวนเขียนหนังสือ หนานกงเหยี่ยนไม่พอใจกับตัวอักษรที่นางเขียนเลย ช่วงไม่กี่วันมานี้เขาได้แต่ยุ่งอยู่กับเรื่องนี้

เมื่อคนใช้มารายงานว่าจวินฉูฉู่กลับมาที่จวน หนานกงเหยี่ยนจึงทิ้งอวิ๋นหลัวฉวนไว้และเดินจากไป

อวิ๋นหลัวฉวนผ่อนคลายลงและทิ้งพู่กันในมือ จากนั้นจึงตบหน้าอกของตนเบาๆ “ไปแล้วไปลับอย่ากลับมาอีกเลย ข้าจะได้ไม่ต้องถูกทรมานจนตาย”

สาวใช้หัวเราะพรืด “จวิ้นจู่ บ่าวคิดว่าท่านอ๋องชอบท่านมาก เหตุใดท่านจึงกลัวเขานักล่ะเจ้าคะ”

“เหลวไหล คนกลัวเมียที่ดูดีแค่ภายนอกแต่ข้างในกลวงอย่างเขาน่ะนะ แม้แต่ข้าเขายังทำอะไรไม่ได้ จะยังชอบอยู่อีกรึ? ใครชอบเขาบ้าง” อวิ๋นหลัวฉวนจะไม่มีวันชอบอ๋องตวนแน่นอน

สาวใช้ส่ายหน้า “จวิ้นจู่ ท่านจำไม่ได้แล้วหรือ เมื่อพระชายากลับมา วันดีๆ ของท่านคงจะสิ้นสุดลงทันที นางจะต้องสร้างปัญหาให้ท่านเป็นแน่”

“เรื่องของนางสิ ข้ากลัวนางหรือไง”

สาวใช้ไม่พูดอะไร กลัวไม่กลัวนางไม่รู้ แต่นางเป็นถึงพระชายา

นางจะข่มท่าน ส่วนท่านอ๋องกลัวเมียและจะฟังแต่นาง นั่นไม่ได้แปลว่าวันดีๆ จะสิ้นสุดลงหรอกหรือ

หนานกงเหยี่ยนอุ้มจวินฉูฉู่เข้ามาในห้อง หลังจากนางเอนหลังนอนโดยไม่พูดอะไร หนานกงเย่ก็เรียกหมอประจำจวนให้เข้ามา จวินฉูฉู่ร้องไห้อยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ยว่า “ท่านอ๋อง ไม่ใช่ฉูฉู่จริงๆ นะเจ้าคะ ฉูฉู่เพียงแค่ไปหาเซียวเซียวเท่านั้น”

“ข้าเชื่อ” หนานกงเหยี่ยนเช็ดน้ำตาให้จวินฉูฉู่และรีบเข้าไปกอดนาง หลังจากนั้นหมอประจำจวนจึงเข้ามาและตรวจอาการให้จวินฉูฉู่ นั่นเองหนานกงเหยี่ยนจึงค่อยออกไป

จวินฉูฉู่ทั้งหิวทั้งเหนื่อย หลังจากกินข้าวกินยาเรียบร้อยจึงผล็อยหลับไปบนเตียง

หนานกงเหยี่ยนคอยเฝ้าอยู่ข้างเตียง

แต่พอนั่งไปครู่หนึ่งก็นึกบางอย่างขึ้นมาได้ “ไปดูพระชายารอง ให้นางคัดลอกตำราให้เสร็จ เมื่อกลับไปแล้วข้าจะไปตรวจดู ถ้าเขียนได้ไม่ดีข้าจะตีมือนาง”

“เพคะ” แม่นมในจวนรีบออกไปบอกกล่าวอวิ๋นหลัวฉวน

เมื่อนึกถึงใบหน้ากลมๆ เล็กๆ ของอวิ๋นหลัวฉวน หนานกงเหยี่ยนก็ยิ่งหงุดหงิด ไม้แก่ถึงอย่างไรก็ดัดยาก

ฉีเฟยอวิ๋นอยู่ที่วังมาสองสามวันและยังไม่พบหลักฐานในคดีของหนานกงเย่ เมื่อไปกราบทูลองค์จักรพรรดิ จักรพรรดิอวี้ตี้จึงไม่พอพระทัยมากและตัดเบี้ยหวัดของเขาครึ่งปี จากนั้นจึงรับสั่งให้ทั้งคู่ออกจากวัง

ฉีเฟยอวิ๋นหลับเป็นตายเมื่อออกมาจากวัง หลังจากหลับไปเต็มตื่นสามวันสามคืนนางจึงค่อยออกมาจากจวนท่านอ๋องเย่เพื่อไปเยี่ยมท่านแม่ทัพฉีอย่างสดชื่นแจ่มใส

แม่ทัพฉีได้รับข่าวล่วงหน้าและไปรออยู่ที่หน้าประตูตั้งแต่เช้า เขาดีใจมากเมื่อเห็นลูกสาวกลับมาหาและแทบจะรอพบฉีเฟยอวิ๋นไม่ไหว

“อวิ๋นอวิ๋น”

“ท่านพ่อ เข้าไปกันเถอะเจ้าค่ะ” ฉีเฟยอวิ๋นก้าวเข้าไปช่วยประคองท่านแม่ทัพฉี จากนั้นสองพ่อลูกจึงเดินเข้าไปพลางพูดคุยกัน

จิ้งจอกหางสั้นเกาะอยู่บนไหล่ของอาอวี่ หลังจากเข้าไปในจวนแม่ทัพ จิ้งจอกหางสั้นก็กระโดดลงไปแล้ววิ่งหายไปอย่างรวดเร็ว

ฉีเฟยอวิ๋นเลิกคิ้วมองจิ้งจอกหางสั้นที่วิ่งออกไปไกลลิบด้วยความละเหี่ยใจ หากมาเยี่ยมอีกสักสองสามครั้ง ปลาที่อยู่ในบ่อน้ำของจวนแม่ทัพคงจะหมดเป็นแน่

“ท่านพ่อ สั่งให้คนเตรียมปลาในบ่อน้ำให้มากขึ้นเถิดเจ้าค่ะ ทางที่ดีควรผสมพันธุ์ให้เร็ว จิ้งจอกหางสั้นมาบ่อยๆ จนปลาที่นี่มีไม่พอจะให้นางกิน” ฉีเฟยอวิ๋นสารภาพ

แม่ทัพฉีกล่าวว่า “ข้าสั่งให้คนเตรียมไว้แล้ว วางใจเถิด มีพอให้นางกินแน่”

“อื้ม”

สองพ่อลูกเข้าไปและพูดคุยกันอยู่ครู่หนึ่ง ฉีเฟยอวิ๋นและแม่ทัพฉีต้องการคนจำนวนหนึ่งเพื่อสร้างอะไรนิดหน่อย

แม่ทัพฉีเป็นผู้นำทัพไปออกรบ คลังอาวุธและโรงหล่อก็มีอยู่ครบแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นต้องการเข็มฉีดยาที่ทำจากเหล็ก แต่นางอยากลองใช้ทองแดง เหล็ก อะลูมิเนียม แต่เหล็กนั้นนางยังไม่เคยเห็น เพราะดูเหมือนว่าที่เมืองต้าเหลียงจะยังไม่เคยมีสิ่งนี้

ไว้หาพบแล้วจะสร้างก็ยังไม่สาย

แม่ทัพฉีตั้งใจพาฉีเฟยอวิ๋นไปที่โรงหล่อ ฉีเฟยอวิ๋นเลือกคนมาและหยิบภาพแบบร่างออกมาให้ดู มีสองสามคนที่เห็นภาพแล้วเข้าใจ

หลังจากเลือกคนได้แล้ว ฉีเฟยอวิ๋นจึงไปที่สวนหลังจวนแม่ทัพเพื่อมองหาที่เหมาะๆ เพราะวางแผนว่าจะหลอมเข็มฉีดยาที่จวนแม่ทัพแห่งนี้

ทว่าขณะที่กำลังวางแผนใช้สถานที่ หนานกงเย่ก็ตามมาถึง

ฉีเฟยอวิ๋นที่กำลังสั่งการถูกเขาขัดจังหวะ

“ออกเรือนแล้วแท้ๆ แต่เหตุใดจึงยังกลับมารบกวนพ่อตาที่นี่อีก ข้าสั่งให้คนขยายพื้นที่ที่ลานหลังจวนไว้แล้ว พระชายาใช้ที่นั่นสร้างสิ่งที่พระชายาต้องการได้ตามสบาย”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกห่อเหี่ยวเล็กน้อย เมื่อหันหน้ากลับไปก็พบว่าหนานกงเย่เดินมาอยู่ที่ด้านหลังแล้ว เขาใช้สองมือโอบเอวของนางไว้ ฉีเฟยอวิ๋นต้องปรับตัวตามสภาพแต่ก็ยังหน้าแดงเล็กน้อย

“ปล่อยหม่อมฉันเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นต้องการผละออกจากหนานกงเย่ แต่เขาไม่ยอม

“ข้ารีบมาจากตู้ฟางจุนเพื่อมาหาอวิ๋นอวิ๋น แค่กอดนิดหน่อยจะกลัวอะไร” หนานกงเย่ฉวยโอกาสจูบฉีเฟยอวิ๋นจนฉีเฟยอวิ๋นหน้าแดงไปถึงลำคอ

“หน้าไม่อาย!"

อาอวี่ถอยออกไปทันที ไม่มองพวกเขา

ช่างที่อยู่ฝั่งตรงข้ามก็ตกใจมากเช่นกัน นี่นะหรือคือขุนนางผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์

“อะแฮ่ม...” ท่านแม่ทัพฉีเดินผ่านประตูเข้ามาและกระแอมไอเมื่อทนมองไม่ได้ นั่นเองหนานกงเย่จึงยอมปล่อยมือ

“ท่านพ่อตา” หนานกงเย่ไพล่มือไว้ด้านหลังเหมือนคนซื่อๆ ที่ประพฤติตัวดี แต่เขาใช้มือข้างหนึ่งจับมือของฉีเฟยอวิ๋นไว้จนดูหวานเลี่ยน

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองอย่างเคืองๆ คนผู้นี้ช่างหน้าไม่อายจริงๆ

ทว่าแม่ทัพฉีกลับไม่ถือสา เป็นสามีภรรยากันทั้งยังหนุ่มสาวขนาดนี้ จะต้องกลัวอะไร

ฉีเฟยอวิ๋นยังคงเป็นเด็กเสมอในสายตาของแม่ทัพฉี

“ท่านพ่อ”

“อืม” แม่ทัพฉีเหลือบมองคนที่อยู่ด้านหลังนิดหนึ่งและหันกลับมามองหนานกงเย่ “ได้เวลากินข้าวแล้ว ไปกินข้าวกันก่อนเถอะ”

“ท่านพ่อตา ข้าอยากจะพานางกลับ การหล่อเข็มฉีดยาไม่ใช่เรื่องที่จะทำเสร็จได้ภายในชั่วข้ามคืน หากอวิ๋นอวิ๋นกลับมาที่จวนแม่ทัพบ่อยๆ ข้าคงไม่ไว้วางใจ จะมากับนางก็ไม่มีเวลา ถ้าไม่กลับก็กังวลว่านางจะโหมงานหนักเกินไป”

แม่ทัพฉีเลิกคิ้ว คนผู้นี่ช่างพูดเสียจริง

“พวกท่านสองสามีภรรยาลองปรึกษากันเถิด” แม่ทัพฉีคร้านที่จะสนใจพวกเขา

เมื่อออกไปยังห้องอาหาร ฉีเฟยอวิ๋นก็ถูกพาไปร่วมกินอาหารกับครอบครัว

หลังจากกลับไปในตอนค่ำ ฉีเฟยอวิ๋นก็ตระหนักถึงอะไรบางอย่าง... ดูเหมือนว่าระดูจะมาผิดปกติ