องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 166

อวิ๋นหลัวฉวนมองออกไปข้างนอกก่อนจะลากโซ่กลับไปข้างๆ ฉีเฟยอวิ๋น นางนั่งลงและเริ่มร้องไห้เพราะรู้สึกเสียใจกับการตายของตงเอ๋อร์และร้องไห้อยู่อย่างนั้นพักใหญ่

ฉีเฟยอวิ๋นอยู่เป็นเพื่อนจนกระทั่งอวิ๋นหลัวฉวนหยุดร้อง จากนั้นจึงได้ยินอวิ๋นหลัวฉวนพูดขึ้นมาว่า “ข้าฝัน ในฝันนั้นท่านอ๋องตวนมาปรากฏตัวในห้องของข้า แล้วก็เข้ามาหาข้า บอกว่าเขาชอบข้า

ตอนแรกข้าไม่ชอบให้เขาเข้ามาใกล้ แต่ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ในฝันนั้นข้าจึงปฏิบัติต่อเขาผิดไปจากเดิม และข้าก็ค่อนข้างชอบ

เขากับข้าเริ่มรักกัน และข้าก็ค่อนข้างเอาแต่ใจ...”

อวิ๋นหลัวฉวนเขินอายจนหน้าแดง ฉีเฟยอวิ๋นฟังแล้วเข้าใจความหมายที่แฝงอยู่ทันที

“ท่านจะบอกว่า วันนั้นท่านหลับไป จากนั้นก็มีใครคนหนึ่งเข้ามาในห้องและทำเรื่องอย่างนั้นกับท่าน ท่านคิดว่าคนคนนั้นคือท่านอ๋องตวนและไม่ได้ปฏิเสธเขา? จนเมื่อตื่นขึ้นมาท่านจึงรู้เรื่องของไฉฝู ก็เลยคิดว่าตนเองทำเรื่องที่ผิดศีลธรรมลงไป”

ฉีเฟยอวิ๋นแจกแจงต้นสายปลายเหตุ อวิ๋นหลัวฉวนพยักหน้า

ฉีเฟยอวิ๋นหัวเราะอย่างโกรธเคือง “สิ่งที่ท่านทำในความฝันนำมาใช้เป็นหลักฐานไม่ได้ เรื่องแค่นี้ท่านน่าจะรู้”

“แต่ในฝันนั้นข้าเห็นชัดเจน และมันก็เหมือนจริงมาก ถ้าข้าหลับไปจริงๆ และที่ข้าฝันถึงไม่ใช่ท่านอ๋องตวน ไม่ได้หมายความว่านั่นคือไฉฝูหรอกหรือ ข้าเพียงแค่จำคนผิด แต่ข้าก็ยังคงทำเรื่องแบบนั้นต่อไป”

อวิ๋นหลัวฉวนยิ่งพูดก็ยิ่งน้อยใจ ท้ายที่สุดก็ร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่

“เขียนทุกสิ่งที่ท่านพูดลงไป เรื่องอื่นข้าจะจัดการให้เอง” ฉีเฟยอวิ๋นส่งกระดาษกับพู่กันให้อวิ๋นหลัวฉวน อวิ๋นหลัวฉวนร้องไห้ไปเขียนคำให้การไปจนเสร็จ

ฉีเฟยอวิ๋นเพ่งมอง แต่ละคำแต่ละประโยคนั้นเต็มไปด้วยความตั้งใจและไร้ซึ่งการเสแสร้ง

แม้แต่เรื่องความฝันนางยังพูด

แม่นางผู้นี้ช่างโง่เขลาจนน่าสงสาร ต้องรู้ว่าเมื่อเปิดเผยคำให้การนี้ไปแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเลยว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นไปบ้าง คำพูดของคนนั้นน่ากลัว และอนาคตของเด็กสาวผู้นี้จะต้องพังทลายเป็นแน่

แม้ว่ากฎหมายของที่นี่จะไม่ได้แย่กับผู้หญิงไปเสียทั้งหมด แต่ถ้าพูดกันตรงๆ ผู้หญิงที่นี่ก็ไม่ได้ดีไปกว่าหมูหมากาไก่สักเท่าใดนัก

ถ้าหากทำพลาดขึ้นมา จะมีคนมากมายที่เกลียดคุณ

จุดจบจะลงเอยอย่างเลวร้าย

การที่อวิ๋นหลัวฉวนมีความฝันเช่นนี้ความจริงไม่ใช่เรื่องผิดอะไรเลย แต่การพูดออกไปอาจเป็นผลร้ายถึงชีวิต

ฉีเฟยอวิ๋นรับคำให้การนั้นและลุกเดินออกมา

อวิ๋นหลัวฉวนนั่งมองฉีเฟยอวิ๋นจากข้างใน พูดไปร้องไห้ไปว่า “แล้วตงเอ๋อร์ล่ะ”

“วางใจเถิด เรื่องตงเอ๋อร์ข้าบอกให้อาอวี่คอยดูแล้ว ท่านวางใจได้” ฉีเฟยอวิ๋นบรรลุเป้าหมายแล้วและโบกมือเตรียมจะออกไป

“อา?”

สีหน้าของอวิ๋นหลัวฉวนว่างเปล่าและไม่ตอบสนองใดๆ นางไม่เข้าใจสิ่งที่ฉีเฟยอวิ๋นพูด ในหัวมีแต่คำที่บอกว่าตงเอ๋อร์ไม่เป็นไร

ฉีเฟยอวิ๋นหยุดชะงักอยู่ข้างนอกและเอ่ยว่า “ตงเอ๋อร์สบายดี ท่านวางใจได้ ข้าอยากจะให้ท่านร่วมมือกันและบอกความจริงเกี่ยวกับเรื่องนี้ ที่ต้องโกหกท่านก็เพื่อตงเอ๋อร์

ท่านต้องทนรับความไม่เป็นธรรมไปชั่วคราวก่อน แล้วท่านจะออกไป ข้าจะตรวจสอบ เพียงแต่มีปัญหาเรื่องเวลาเท่านั้น”

ฉีเฟยอวิ๋นเดินออกไปที่ประตูและมองเว่ยหลินชวนอย่างขมึงทึง เว่ยหลินชวนชี้หน้าด่าฉีเฟยอวิ๋น "แต่เดิมได้ยินมาว่าท่านแม่ทัพฉีจงรักภักดีและอุทิศตนต่อบ้านเมือง สาบานว่าจะถวายความจงรักภักดีแก่เมืองต้าเหลียง เป็นบุรุษผู้ยึดมั่นในคุณธรรม เหตุใดจึงให้กำเนิดคนอย่างท่านออกมา”

“การที่ท่านพ่อให้กำเนิดข้านั้นย่อมเป็นความโชคดีของข้า เรื่องนี้คงไม่ลำบากให้ท่านต้องพูดถึง จั่วจงเจิ้งควรจะรีบไปดูองค์หญิงใหญ่มิใช่หรือ”

“ฮึ รอให้องค์หญิงใหญ่ดีขึ้นก่อนเถิด ข้าจะดูว่าเจ้าจะทำอะไรได้” เว่ยหลินชวนชี้หน้าและผรุสวาทใส่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างโกรธเคือง

ฉีเฟยอวิ๋นหันหลังจากไปและพูดว่า “อาอวี่ อยู่ที่นี่คอยดูพระชายารองอวิ๋นไว้ สภาพแวดล้อมที่นี่เลวร้ายมาก จั่วจงเจิ้งผู้นี้ยักยอกหาผลประโยชน์ใส่ตัว ถ้าเขาฉวยโอกาสก่อเรื่องตอนที่คนอื่นเผอเรอ ข้าคงจนปัญญาที่จะไปกราบทูลพระพันปี”

“ขอรับ” อาอวี่รับคำและมองฉีเฟยอวิ๋นที่เดินกรีดกรายออกไปจากศาลพิเศษกลางด้วยความกังวล

ฉีเฟยอวิ๋นขึ้นไปบนรถม้าหลังจากออกไป จากนั้นคนคุมม้าจึงรีบพานางไปส่งที่จวนอ๋องตวน

ฉีเฟยอวิ๋นตรงไปหาท่านอ๋องตวนทันทีหลังจากลงมาจากรถม้า

เวลานั้นอ๋องตวนกำลังยืนชมดอกไม้อยู่ที่ลานด้านหน้า เมื่อเข้าไปแล้วเห็นท่านอ๋องตวน ฉีเฟยอวิ๋นจึงเอ่ยอย่างยั่วเย้า “ดูไม่ออกเลยนะเพคะว่าท่านอ๋องตวนจะมีอารมณ์สุนทรีย์เช่นนี้ จนถึงตอนนี้แล้ว ไฟที่หลังเรือนกำลังลุกโชน แต่ท่านยังคงชมดอกไม้ได้อย่างสบายใจ ช่างน่าเลื่อมใสเสียจริง

กลับกัน ถ้าเป็นท่านอ๋องเย่ หม่อมฉันคิดว่าเวลานี้เขาคงจะกระสับกระส่ายเหมือนมดบนกระทะร้อนๆ เป็นแน่”

“ปากของพระชายาเย่ช่างอาบไปด้วยยาพิษ ด่าคนได้โดยไม่มีคำหยาบเลยสักคำ” อ๋องตวนหันกลับมามองฉีเฟยอวิ๋นก่อนจะหันไปอีกทางซึ่งมีม้านั่งตั้งอยู่ เขาเดินไปและนั่งลงตรงนั้น

แม้ว่าจะไม่ได้ชอบฉีเฟยอวิ๋น แต่เขาก็ไม่ได้เบื่อนาง

ถึงอย่างไรตอนนี้แม้แต่แมลงวันก็ไม่อยากจะบินเข้าไปในจวนท่านอ๋องตวน มีเพียงแค่นางเท่านั้นที่ยังมาหาอย่างไม่สนใจอะไร

ฉีเฟยอวิ๋นถอนสายบัว “คารวะท่านอ๋องตวน”

หนานกงเหยี่ยนรู้สึกขบขัน “นี่เป็นอีกด้านของท่าน เห็นท่านแสดงความเคารพเช่นนี้แล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าท่านกำลังคิดร้ายอะไรกับข้าอีกหรือไม่”

“ท่านอ๋องตวน ข้าไม่ชอบฟังอะไรเช่นนี้เลย เมื่อไหร่กันที่ข้าวางแผนคิดร้ายกับท่านอ๋องตวน”

หนานกงเหยี่ยนนิ่งคิดนิดหนึ่งและก็พบว่าเขาไม่มีหลักฐานที่เป็นชิ้นเป็นอันเลย

เมื่อเห็นว่าเขาไม่พูดอะไร ฉีเฟยอวิ๋นจึงถือวิสาสะนั่งลง

นางหยิบคำให้การของอวิ๋นหลัวฉวนที่เก็บไว้ในแขนเสื้อออกมาให้หนานกงเหยี่ยน “นี่คือคำให้การของอวิ๋นหลัวฉวน ท่านอ๋องตวนลองอ่านดูเถิด”

หนานกงเหยี่ยนรับคำให้การไปอ่านและชะงักไปนิดหนึ่ง

เขาหันไปมองฉีเฟยอวิ๋น “หมายความว่า วันนั้นไฉฝูแตะต้องพระชายารองอวิ๋นจริงๆ รึ”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกหดหู่ คนผู้นี้ก็ช่างทำให้กังวลเสียจริง

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบพู่กัน หมึกและกระดาษออกมา เพื่อจะได้สะดวกเรื่องคำให้การ นางจึงพกของเหล่านี้ติดตัวไว้ตลอด

แม้ว่าจะเป็นหมอ แต่ฉีเฟยอวิ๋นก็คิดว่านางอาจจะเปิดร้านขายของโชห่วยสักร้านและหาอะไรมาขาย เช่น หมึก พู่กัน กระดาษ ที่ฝนหมึก หรือกระเป๋าสะพายหลังก็ได้ทั้งนั้น

คนโบราณเมื่อออกไปไหนมาไหนมักจะถือกระดาษกับหมึกพู่กันด้วยมือ ถ้าทำกระเป๋าออกมาจะต้องขายดีแน่ๆ

เมื่อนำกระดาษออกมา ฉีเฟยอวิ๋นจึงพูดไปเขียนไป “ข้าจะพูดแค่ครั้งเดียว ถ้าท่านอ๋องตวนจำไม่ได้นั่นก็เป็นเรื่องของท่านอ๋อง”

หนานกงเหยี่ยนไม่พูดอะไร

ฉีเฟยอวิ๋นพูดต่อไปว่า “สมมุติว่าชุนหงวางยาพิษในบ่อน้ำและตงเอ๋อร์ตักน้ำกลับมาให้พระชายารองอวิ๋นดื่ม พิษที่อยู่ในน้ำไม่ใช่ยาพิษสำหรับใช้ปลิดชีพคน แต่แค่ทำให้ประสาทหลอน เสริมด้วยสรรพคุณในการปลุกอารมณ์ ยาชนิดนั้นหลังจากดื่มไปแล้วจะทำให้เพ้อฝันถึงบุรุษที่ชอบ

ในเวลานั้น พระชายารองอวิ๋นฝันว่าอยู่กับท่านอ๋องตวน ที่ด้านนอกมีเสียงตะโกนจับคนคบชู้ ไฉฝูถูกจัดการไว้ล่วงหน้าว่าให้วิ่งเข้ามา ปลดกางเกงออก หลังจากนั้นจึงวิ่งกลับออกไป

เมื่อพิจารณาตามผลของยา พระชายารองอวิ๋นจะได้ยินเสียงเอะอะแล้วตื่นขึ้นพอดี

เพราะเสียงตะโกนโวยวายจากด้านนอกและตงเอ๋อร์ถูกจับเอาไว้ พระชายารองอวิ๋นจึงวิ่งหนีไปอย่างสะลึมสะลือ

เมื่อถูกคนพบเห็นเข้า ทุกอย่างจึงประจวบเหมาะ”