องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 167

ฉีเฟยอวิ๋นยิ่งพูดก็ยิ่งเกิดอารมณ์ องค์หญิงใหญ่เงยหน้าขึ้นมามองแววตาที่เปลี่ยนไปของนาง

“อย่ามาหลอกลวงข้า เจ้าเป็นคนมีความสามารถ ข้าไม่ได้เห็นเจ้าเจ้าเล่ห์และไร้เหตุผลเช่นนี้มาหลายปีแล้ว เข้าไปกันเถอะ” องค์หญิงใหญ่ผลักเว่ยหลินชวนไปข้าง ๆ และเดินไปหาฉีเฟยอวิ๋น

“เพคะ เสด็จอาใหญ่เพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามเข้าไป

เว่ยหลินชวนรู้สึกจิตใจห่อเหี่ยว ทำไมเมื่อมาที่นี่จึงเริ่มเป็นศัตรูกับข้า？เมื่อครู่ยังมีแนวโน้มว่าจะระดมกำลังทหารอยู่เลย แต่ในตอนนี้กลับเริ่มกบฏแล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นเดินตามเข้ามา องค์หญิงใหญ่ถามว่า：“ท่านพ่อของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง？”

ฉีเฟยอวิ๋นตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง และมองไปที่องค์หญิงใหญ่ด้วยความประหลาดใจ：“ท่านสบายดีเพคะ เสด็จอาใหญ่ พระองค์ทรงรู้จักท่านพ่อของหม่อมฉันด้วยหรือเพคะ？”

“ใช่” องค์หญิงใหญ่น่าจะอายุประมาณหกสิบปี เพียงแต่ดูอ่อนกว่าวัย เหมือนหญิงที่อายุห้าสิบปี แต่อายุจริงจากการสังเกตด้วยสายตาของฉีเฟยอวิ๋นนั้น น่าจะเกือบหกสิบปีแล้ว และดูโตกว่าจักรพรรดิอวี้ตี้องค์ปัจจุบัน แต่จากการสังเกตด้วยสายตาของฉีเฟยอวิ๋นนั้นไม่ได้โตกว่ากันมากนัก

ฉีเฟยอวิ๋นค้นหาในความทรงจำของนางอยู่สักพัก แต่นางไม่มีความทรงจำเกี่ยวกับองค์หญิงใหญ่เลย

“ตอนนี้ท่านพ่อของข้าสบายมาก เมื่อบ้านเมืองและประชาชนต้าเหลียงอยู่เย็นเป็นสุข บรรดาแม่ทัพก็ไม่ต้องทำงานหนักมาก นอกจากไปออกกำลังในห้องฝึกซ้อมทุกวัน เดินไปเดินมาในค่ายทหาร และตรวจสอบการฝึกทหาร อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรแล้วเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นรายงานอย่างคล่องแคล่ว

องค์หญิงใหญ่ถามว่า：“แล้วท่านพ่อของเจ้ายังอยู่คนเดียวหรือ ？”

“……” ฉีเฟยอวิ๋นพอที่จะเข้าใจแล้ว มีเรื่องราวอยู่ในนี้

ไม่น่าแปลกใจที่พ่อของนางเข้าใจอุปนิสัยขององค์หญิงใหญ่มากขนาดนี้ รอกลับไปที่จวนก่อนแล้วนางจะลองถามดู

“เหตุใดเจ้าถึงไม่พูด？ท่านพ่อของเจ้ามีฮูหยินแล้วหรือ？” องค์หญิงใหญ่ยังคงถามต่อ

ฉีเฟยอวิ๋นตอบตามความจริง：“ท่านพ่อของหม่อมฉันอยู่คนเดียวมาโดยตลอดเพคะ เป็นเพราะหม่อมฉันท่านพ่อจึงไม่ได้แต่งงานใหม่ ก่อนหน้านี้ฝ่าบาทเคยตรัสถึงเรื่องนี้กับหม่อมฉันเพคะ ทรงตรัสถามว่าหม่อมฉันต้องการให้ท่านพ่อแต่งงานใหม่หรือไม่ หม่อมฉันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แม้จะคิดว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สมควรทำ

ท่านพ่อดูแลหม่อมฉันมานานหลายปีแล้ว และกลัวว่าหม่อมฉันจะรู้สึกน้อยใจ ท่านพ่อจึงไม่ยอมแต่งงานใหม่

จนกระทั่งหม่อมฉันออกเรือน ท่านพ่อก็ควรจะมีใครสักคนมาดูแล

แต่เมื่อคิดว่าต่อไปท่านพ่อจะต้องปฏิบัติต่อผู้อื่นเป็นอย่างดี เวลาที่กลับไปบ้านหม่อมฉันไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญหน้าอย่างไร หม่อมฉันรู้สึกไม่สบายใจ จึงหาข้ออ้างที่จะบอกปัดออกไปเพคะ”

“ฝ่าบาททรงใส่พระทัยจริง ๆ เรื่องของตนเองยังจัดการไม่ได้แล้วยังจะมาจัดการเรื่องของผู้อื่น” หลังจากที่พูดจบ องค์หญิงใหญ่ก็เข้าไปข้างใน ฉีเฟยอวิ่นรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย ดูเหมือนว่าระหว่างท่านพ่อของนางกับองค์หญิงใหญ่จะมีเรื่องราวบางอย่าง

ยิ่งไปกว่านั้นคือองค์หญิงใหญ่มีอุปนิสัยที่ไม่เกรงกลัวฟ้าดิน แม้แต่ฝ่าบาทก็ไม่อยู่ในสายตา แล้วจะต้องสนใจใคร？

ว่ากันตามข้อเท็จจริงแล้วองค์จักรพรรดินั้นมีอำนาจสูงสุด แต่ทำไมกลับรู้สึกว่าจักรพรรดิองค์ปัจจุบันนั้นเป็นไก่อ่อน ？

นอกจากจัดการกับทั้งสองตำหนักแล้ว ดูเหมือนว่าทุกคนล้วนแต่เก่งกาจกว่าเขา

แม้ว่าจะไม่ใช่องค์จักรพรรดิที่เป็นหุ่นเชิด แต่เมื่อเทียบกับผู้หญิงเหล่านี้แล้ว จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงอ่อนแอกว่ามาก

หลังจากเข้าไปในห้องโถงด้านหน้า องค์หญิงใหญ่ก็นั่งลงและมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“เจ้าตรวจสอบคดีแล้วเป็นอย่างไรบ้าง ？”

“ทูลเสด็จอาใหญ่ หม่อมฉันสืบทราบแล้วว่าพระชายารองอวิ๋นถูกใส่ร้ายเพคะ”

“อ้อ เช่นนั้นก็ลองเล่ามาสิ เป็นข้าที่ผิดหรือเป็นเจ้าที่ผิด หากเป็นข้าที่ผิดก็พูดลำบาก แต่หากเป็นเจ้าที่ผิด วันนี้ข้าคงต้องทำให้เจ้าโกรธเคืองแล้ว”

“เพคะ……” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกหมดหนทาง ขู่เข็ญใครกัน？

แม้ว่าจะไม่พอใจองค์หญิงใหญ่ แต่เมื่อคำนึงถึงสถานการณ์โดยรวมแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็เล่าเรื่องที่นางสืบทราบมาอีกรอบ และเพื่อที่จะระวังองค์หญิงใหญ่ นางจึงไม่ได้นำคำให้การออกมา

องค์หญิงใหญ่ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง：“เช่นนั้นก็หมายความว่าข้าถูกหลอก และนั่นก็เป็นกลลวงของพระชายาตวนงั้นหรือ ？”

“เสด็จอาใหญ่เพคะ เรื่องของพระชายาตวนยังไม่ได้ตรวจสอบอย่างชัดเจน ขึ้นอยู่กับว่าชุนหงจะพูดอย่างไร เพียงแต่หม่อมฉันคิดว่าเรื่องนี้ดูเหมือนจะไม่ใช่การกระทำของพระชายาตวน พระชายารองอวิ๋นเป็นพระชายาตวนที่ต้อนรับขับสู้ จะเห็นได้ว่าพระชายารองอวิ๋นและพระชายาตวนพอใจเป็นอย่างมาก แล้วจะเป็นพระชายาตวนได้อย่างไรเพคะ ？” ฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากล่วงเกินผู้อื่น และทำให้องค์หญิงใหญ่พูดออกมาเองจะดีกว่า

“ความคิดของเจ้าช่างดีกว่าพ่อของเจ้ามาก ข้าบอกว่าเป็นนางก็เป็นนางสิ นางทำให้ราชวงศ์ต้องอับอายขายหน้า

ข้าไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่านางมีดีตรงไหน เหยี่ยนเอ๋อร์ถึงหลงใหลนางมากจน……นารีเป็นเหตุ”

“……” ฉีเฟยอวิ๋นทำอะไม่ถูก ตรงไปตรงมามากจริง ๆ

องค์หญิงใหญ่มองไปที่ข้าง ๆ：“เจ้าชื่ออะไร ？”

องค์หญิงใหญ่ดูสบาย ๆ มาก และถามอย่างตรงไปตรงมา ฉีเฟยอวิ๋นรีบบอกชื่อของนาง：“ฉีเฟยอวิ๋นเพคะ”

“อืม เป็นชื่อที่ดี ปณิธานอันยิ่งใหญ่ สมกับเป็นบุตรสาวของพ่อเจ้า แต่ถึงอย่างก็ไม่ใช่บุตรสาวของบ้านข้า และไม่สามารถเรียกเจ้าว่าหลิงอวิ๋นได้ เช่นนั้นข้าจะเรียกอวิ๋นอวิ๋น”

“เพคะ”

องค์หญิงใหญ่ลุกขึ้นยืน：“เจ้าไม่ถวายน้ำชาให้ข้า เข้าไม่พอใจข้าหรือ？”

“มิกล้าเพคะ เพียงแต่เวลาที่หม่อมฉันอยู่ในจวน ไม่มีใครเชื่อฟังหม่อมฉันเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกน้อยใจ และสีหน้าขององค์หญิงใหญ่ก็ทรุดลง

“เกิดอะไรขึ้น？หรือว่าหลายวันมานี้เย่เอ๋อร์ไปชอบพอบุตรสาวบ้านอื่น ？” องค์หญิงใหญ่ไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด

ฉีเฟยอวิ๋นรีบส่ายหัวในทันที：“ไม่ใช่เพคะ เพียงแต่หม่อมฉันป็นหญิง และทำได้เพียงแค่นั้น แต่มันก็ไม่ใช่ความผิดของผู้อื่นเพคะ”

องค์หญิงใหญ่ไม่สามารถทนต่อความไร้เหตุผลได้：“เมื่อครู่ยังบอกว่าให้ข้าเป็นผู้ตัดสินใจ เหตุใดเพียงชั่วครู่ก็ลืมเสียแล้ว ？”

“ทูลเสด็จอาใหญ่ อันที่จริงอยู่ในจวนอ๋องเย่ ทุกคนก็ปฏิบัติต่อหม่อมฉันเป็นอย่างดีเพคะ เพียงแต่หม่อมฉันถกเถียงกับท่านอ๋องเย่ และในตอนนี้ท้องของหม่อมฉันก็ยังไม่มีการเคลื่อนไหวใด ดังนั้นการพูดและทำสิ่งต่าง ๆ ในจวนจึงไม่เป็นผลมากนักเพคะ” ฉีเฟยอวิ๋นพูดไร้สาระ และไม่ได้มุ่งเป้าไปที่ใคร นางเพียงแค่ต้องการดูเชิงขององค์หญิงใหญ่

“เรื่องมีบุตรไม่ช้าก็เร็ว ช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร หนุ่มสาวไม่ควรต้องคิดเรื่องการสืบทอดสกุล ความสัมพันธ์ระหว่างพวกเจ้าควรจะค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไป หรือว่าเจ้าไม่มีบุตรแล้วเจ้าจะถูกลดขั้นเป็นสามัญชนงั้นหรือ ？” องค์หญิงใหญ่กล่าวอย่างไม่พอใจ

ฉีเฟยอวิ๋นรีบกล่าวว่า：“แต่จวนอ๋องตวนกับจวนอ๋องเย่แต่งงานกันพร้อม ๆ กัน แต่เนื่องจากพระชายาตวนมดลูกเย็น และจวนอ๋องตวนต้องการจะมีผู้สืบสกุล ดังนั้นจึงแต่งงานกับพระชายารอง

และท้องของหม่อมฉันก็ไม่เป็นใจ ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ในตอนนี้หม่อมฉันกินไม่ได้นอนไม่หลับ เพราะกลัวว่าท่านอ๋องเย่จะไปสู่ขอพระชายารองเพคะ หม่อมฉัน……”

ฉีเฟยอวิ๋นดูไม่สบายใจ นางถอนหายใจพร้อมกับก้มหน้าลง

“การไม่มีบุตร เจ้าไม่หาข้อบกพร่องในตัวเขา แต่หาข้อบกพร่องในตัวเจ้าเอง หากเจ้าสามารถมีบุตรได้เอง แล้วจะมีเขาไปทำไม？” องค์หญิงใหญ่ไม่เข้าข้างฝ่ายใด ทรงสง่าผ่าเผยเป็นอย่างยิ่ง ฉีเฟยอวิ๋นเกือบจะกระโดดปรบมือ