องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 168

“เสด็จอาใหญ่มาแล้ว？” เมื่อเข้ามาแล้วหนานกงเย่ก็มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็มองไปที่ไปองค์หญิงใหญ่

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นและถอนสายบัว หนานกงเย่เดินไปข้าง ๆ นาง และคารวะองค์หญิงใหญ่

“เย่เอ๋อร์คารวะเสด็จอาใหญ่พ่ะย่ะค่ะ” หนานกงเย่คำนับ องค์หญิงใหญ่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วโบกมือ

“ลุกขึ้นเถิด”

หนานกงเย่ลุกขึ้น และมองดูอาหารที่อยู่บนโต๊ะด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก：“เสด็จอาใหญ่มา เหตุใดถึงทำของพวกนี้ ？นาน ๆ เสด็จอาใหญ่จะมาสักครั้ง ควรจะนำสิ่งที่ดีที่สุดในจวนออกมาให้เสด็จอาใหญ่สิ ข้าไม่อยู่ แม้แต่วิธีการต้อนรับก็ลืมไปแล้วหรือ？”

“ท่านอ๋องพ่ะย่ะค่ะ ในจวนไม่มีอย่างอื่นแล้ว นี่คือสิ่งที่เตรียมไว้ให้พระชายา และองค์หญิงใหญ่ก็เห็นแล้วพ่ะย่ะค่ะ” พ่อบ้านก้าวไปข้างหน้าและอธิบายอย่างไม่รู้สึกผิด

หนานกงเย่ไม่พอใจ：“เช่นนั้นก็ไม่กินสิ่งนี้ เอาไปเปลี่ยน”

“เอาล่ะ ไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำแล้ว พวกเจ้าสองสามีภรรยาช่างเข้ากันได้ดี วันนี้ข้าช่างมาถูกเวลาเสียจริง และได้รู้จักอุปนิสัยของพวกเจ้า”

ข้าจะให้พวกเจ้าได้เล่นสนุกกัน คิดจริง ๆ หรือว่าข้าจะถูกพวกเจ้าหลอก จั่วจงเจิ้ง……”

เมื่อองค์หญิงใหญ่พูดจบ จั่วจงเจิ้งก็เดินเข้ามาจากด้านนอก เขาเหลือบมองไปที่หนานกงเย่และฉีเฟยอวิ๋นอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนที่จะหันไปกราบทูลต่อองค์หญิงใหญ่

“เมื่อครู่บ่าวอยู่ที่ด้านนอก และเห็นคนในจวนไปบอกท่านอ๋องเย่ แล้วพูดอะไรบางอย่าง เมื่อท่านอ๋องเย่เข้ามาแล้ว บ่าวก็ไปดูที่อื่น ๆ น้ำซาวข้าวของพวกเขาล้วนดีกว่าอาหารที่นี่ ไม่ทราบว่าอาหารบนโต๊ะนี่นำมาจากที่ใดพ่ะย่ะค่ะ？”

หลังจากที่เว่ยหลินชวนพูดจบ องค์หญิงใหญ่ก็มองไปที่หนานกงเย่และฉีเฟยอวิ๋น：“ว่าอย่างไร？น่าเลื่อมใสหรือไม่ ？”

ฉีเฟยอวิ๋นปัดเสื้อผ้าและพบว่านางไม่สามารถปิดบังได้ นางจึงยอมรับอย่างตรงไปตรงมา：“แล้วอย่างไรเพคะ ？หม่อมฉันเพียงแค่ล้อเล่นกับเสด็จอาใหญ่เท่านั้น”

ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปนั่งลงด้วยสีหน้าที่ไม่เกรงกลัวต่อสิ่งใด

องค์หญิงใหญ่มองไปที่นาง：“บังอาจ！”

หนานกงเย่เลิกคิ้ว：“เสด็จอาใหญ่พ่ะย่ะค่ะ อวิ๋นอวิ๋นขี้กลัว อย่าทำให้นางตกใจเลยนะพ่ะย่ะค่ะ กลางคืนนางละเมอร้องไห้นํ้าตานองหน้า และเย่เอ๋อร์ก็ต้องคอยปลอบนาง”

“ฮึ เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้ นางขี้กลัวงั้นรึ หากนางขี้กลัวจริงนางคงไม่กล้าพูดจามั่วซั่วต่อหน้าข้า คนที่ขี้กลัวคือข้า ไม่เช่นนั้นคงไม่ถูกพระชายาของเจ้าทำให้ตกใจ！” องค์หญิงใหญ่เหลือบมองหนานกงเย่อย่างไม่สบอารมณ์

“เจ้านี่นะ……ลืมไปแล้วหรือว่าตอนที่เจ้ายังเด็ก ข้าเป็นคนที่คอยดูแลเจ้า เจ้าก่อเรื่องก็เป็นข้าที่คอยจัดการให้เจ้า แต่ตอนนี้กลับหลบเลี่ยงข้า ใช่หรือไม่？” องค์หญิงใหญ่ชี้ไปที่หนานกงเย่แล้วต่อว่า

ฉีเฟยอวิ๋นจ้องมอง หนานกงเย่กล่าวว่า：“ไม่ใช่ว่าเย่เอ๋อร์ไม่ไป แต่ที่นั่นเป็นศาลพิเศษกลาง หากไปบ่อย ๆ ผู้คนก็จะซุบซิบนินทา จึงไม่ได้ไปพ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้าจะบอกว่าเรื่องเช่นนี้ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ข้าไม่เชื่อเจ้าหรอก”

“เช่นนั้นก็ไม่พูดแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หนานกงเย่เดินไปนั่งลง เขาคีบขนมเปี๊ยะขึ้นมากินแล้วขมวดคิ้ว จากนั้นก็มองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างไม่พอใจ：“อันนี้ไม่อร่อย ต่อไปเจ้าอย่าไม่กินอีกเลย”

“ก็ไม่ได้กินไปมากนักเพคะ แค่ชิ้นเดียว” ฉีเฟยอวิ๋นดื่มซุปข้าวโพด

องค์หญิงใหญ่มองดูทั้งสองคนและกล่าวว่า：“ข้าไม่ต้องการจะยุ่งเรื่องของจวนอ๋องตวน แต่ต่อให้ข้ารู้แล้ว แต่ไม่มีหลักฐาน ข้าก็จะไม่ปล่อยคนไป ตามกฎของข้าจะถูกฟ้องในเจ็ด พวกเจ้ามีเวลาไม่มาก ไปตรวจสอบมาให้แน่ใจเถอะ

ส่วนเจ้า？”

องค์หญิงใหญ่มองไปที่หนานกงเย่：“เจ้าขาดแคลนเงินหรือ？”

“เสด็จอาใหญ่ แท้จริงแล้วตู้ฟางจุนต้องใช้เงินพ่ะย่ะค่ะ แต่เงินในท้องพระคลังมีจำกัด และจำเป็นต้องเก็บไว้ใช้ส่วนหนึ่ง แม้ว่าการเรียกเก็บส่วยปีนี้จะเร็วกว่ากำหนด แต่ก็ยังอีกนาน

และในช่วงหลายปีมานี้ ต้าเหลียงก็ยกเว้นการเก็บส่วยมาโดยตลอด ดังนั้นการระดมเงินในครั้งนี้จึงเป็นเรื่องยากพ่ะย่ะค่ะ”

“เช่นนั้นก็เริ่มจากในราชวงศ์เถอะ วัน ๆ ไม่ได้ทำอะไร กินดื่มและเล่นสนุกกว่าใคร ๆ ในสิ่งที่พวกเขาไม่ค่อยมีความจำเป็นก็ไม่ต้องใช้

วันหน้าหากพวกเขาตายไปแล้วต้องไปพบบรรพบุรุษ พวกเขาก็จะมีคำพูดไว้ประจบสอพลอ และถือได้ว่าพวกเขาไม่ได้เกิดมาในแผ่นดินต้าเหลียงอย่างเปล่าประโยชน์

ฉีเฟยอวิ๋นชอบองค์หญิงใหญ่มากขึ้นเรื่อย ๆ และชอบฟังในสิ่งที่นางกล่าว

คำต่อว่าเหล่านั้นช่างมีเหตุผลและชอบธรรม ！

องค์หญิงใหญ่ลุกขึ้นและเหลือบมองเว่ยหลินชวน：“เย็นนี้เจ้าไปติดประกาศบอกว่าตู้ฟางจุนขาดแคลนเงิน ข้าต้องการระดมเงิน และข้าจะบริจาคเงินห้าหมื่นตำลึง”

“เสด็จอาใหญ่……” หนานกงเย่ลุกขึ้น เขารู้สึกซาบซึ้งใจ

องค์หญิงใหญ่มองไปที่หนานกงเย่：“เจ้ารู้สึกกระดากใจหรือ แต่ข้าไม่กระดากใจ ใครไม่บริจาคเงิน ข้าจะให้ไปอยู่ที่ศาลพิเศษกลาง แต่ละคนคิดว่าใครบ้างที่สะอาด หากข้าไม่จัดการพวกเขาจะสะอาดได้อย่างไร？”

“แต่เบี้ยหวัดของเสด็จอาใหญ่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาไม่ได้มากนัก ในจวน.……”

“นั่นเป็นเรื่องของข้า เจ้าไปจัดการเรื่องของเจ้าอย่างสบายใจเถอะ เงินในคราวนี้ถือซะว่าเป็นเงินที่ข้าให้อวิ๋นอวิ๋นสำหรับการพบกันในครั้งแรก พวกเจ้าจวนอ๋องเย่อย่าได้นิ่งเฉย ข้าเริ่มให้ก่อนแล้ว ข้าบริจาคห้าหมื่นตำลึง พวกเจ้าจะบริจาคเท่าไหร่ ？”

หนานกงเย่เหลือบมองฉีเฟยอวิ๋น และฉีเฟยอวิ๋นก็กล่าวว่า：“เดิมทีจวนอ๋องเย่ไม่ขาดแคลนเงิน แต่หลังจากที่หม่อมฉันเข้ามาดูแลจวนอ๋องเย่ หม่อมฉันก็เพิ่มเงินเดือนให้กับคนรับใช้ ในตอนนี้ยังพอมีเงินอยู่บ้างเพคะ แต่ก็ไม่มาก พวกเราจวนอ๋องเย่จะบริจาคห้าหมื่นตำลึงก่อน หากยังไม่พอหม่อมฉันจะเตรียมเงินอีกห้าหมื่นตำลึงเพคะ”

หนานกงเย่เลิกคิ้ว：“จะนำเงินมากมายเช่นนั้นมาจากไหน？”

“หม่อมฉันคิดไว้แล้วเพคะ เงินเป็นสิ่งที่ดี แต่เบี้ยหวัดของท่านอ๋องไม่มากนัก ของบางอย่างที่ได้รับพระราชทานมาก็นำไปแลกเป็นเงินแล้ว แต่ก็ไม่สามารถนั่งกินนอนกินได้ ดังนั้นหม่อมจึงวางแผนที่จะตรวจสอบร้านค้าสองสามแห่งและทำการค้าเล็ก ๆ เพคะ

และหม่อมฉันคิดแล้วว่าจะทำการค้าอะไร ดังนั้นขอเวลาให้หม่อมฉันหน่อยนะเพคะ เงินห้าหมื่นตำลึงไม่ใช่ปัญหา” คำพูดของฉีเฟยอวิ๋นทำให้ผู้คนตกตะลึง