องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 207

ไม่ค่อยแตกต่างจากที่ฉีเฟยอวิ๋นคิดมากนัก แต่เดิมฉีเฟยอวิ๋นคิดว่าผู้คนในตำหนักเฟิ่งอี๋ไม่ดีกับนาง แต่สิ่งที่หนานกงเย่ทำเป็นการกำเริบเสิบสานเช่นนั้น เป็นเพราะผู้คนในตำหนักเฟิ่งอี๋ขี้ขลาด และเก็บซ่อนเรื่องบางอย่างไว้

เดิมทีฉีเฟยอวิ๋นวางแผนว่าจะไปเยี่ยมฮองเฮาและคารวะนาง แต่เมื่อถามป้าซีก็พบว่าฮองเฮาอยู่ที่ศาลบรรพชนและยังไม่ได้กลับมา

เมื่อนึกถึงสถานที่ที่ไร้ความปรานีเช่นนั้น ฮองเฮาก็คงจะแก่ตายอยู่ที่ศาลบรรพชน ฉีเฟยอวิ๋นไม่แปลกใจเลย

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นกลับไปที่ตำหนักเฟิ่งอี๋ นางก็ตรงกลับไปพักผ่อนไปที่ตำหนักด้านข้าง หลังจากเข้าไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ตรวจสอบบนเตียงแล้วโรยผงกำมะถันแดง จากนั้นก็นอนลงบนที่นอน

แต่เมื่อหลับฉีเฟยอวิ๋นก็หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะฝัน ในความฝันแรกนางฝันเห็นหนานกงเย่นอนอยู่ในคุกคนเดียว โดยไม่ได้สวมใส่เสื้อผ้าและไม่มีข้าวกิน

ฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ต้องเป็นหนานกงเย่ที่คิดถึงนางอยู่แน่ ๆ นางถึงฝัน

ฉีเฟยอวิ๋นเป็นหมอ และเคยศึกษาเกี่ยวกับจิตใต้สำนึกของมนุษย์อย่างลึกซึ้ง นางศึกษาหัวข้อนี้ในชาติก่อน ในนั้นมีการทดลองที่พิสูจน์ว่าจิตใต้สำนึกของมนุษย์สามารถสื่อสารกับญาติ เพื่อน คนรัก และลูกได้

ตัวอย่างเช่น เมื่อนางงกำลังคิดถึงใครสักคน คนคนนั้นก็จะฝันถึงนาง

บางคนแม้กระทั่งในช่วงเวลาแห่งความตาย คนที่เกี่ยวข้องกับเลือดของนางบางคนก็จะฝันถึงอย่างไม่มีเหตุผล

ในแง่ของวิทยาศาสตร์ทุกคนเท่าเทียมกัน แต่ในหัวข้อศึกษาพวกเขา มีอาจารย์ท่านหนึ่งเคยกล่าวไว้ว่าสิ่งที่พวกเขากำลังศึกษาอยู่ไม่ใช่ความแตกต่างของเทววิทยา

นั่นเป็นความแตกต่างหรือไม่ ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่แน่ใจ แต่การฝันถึงหนานกงเย่อธิบายได้ว่าเป็นสถานการณ์หนึ่งที่หนากงเย่คิดถึงนาง

ฉีเฟยอวิ๋นนอนไม่หลับ นางลุกขึ้นนั่งอยู่สักพัก แล้วนอนหลับไปอีกครั้ง

คราวนี้ไม่คิดว่าซูมู่หรงก็จะมา

“หัวหน้า？”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้ว่านางจิตใจไม่สงบหรือไม่ นางถึงได้ฝันว่าซูมู่หรงมาถึงที่นี่ และกลายเป็นหนึ่งในพระโอรสของบ้านเมืองนี้ เขาสวมเสื้อคลุมสีดำขอบทอง และยืนมองนางอยู่ตรงหน้า

นางกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แล้วอีกฝ่ายก็หายไป

หลังจากที่ตื่นขึ้นมาแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็นอนไม่หลับอีก หลังจากที่นั่งมานาน ฉีเฟยอวิ๋นก็ขยับตัวเล็กน้อย และรู้สึกเย็นว่าฝ่ามือของนางเย็น ราวกับว่านางได้สัมผัสอะไรบางอย่าง

ฉีเฟยอวิ๋นนึกถึงงู นางก้าวถอยหลังไป แต่นางรู้สึกแข็งแกร่งและคุ้นเคย

ฉีเฟยอวิ๋นก้มลงมองไปที่สิ่งนั้น ที่แท้ก็เป็นปลอกหนังมีดทหทาร

ฉีเฟยอวิ๋นถอนหายใจ และแตะหน้าผากของตัวเองว่านางฝันอยู่หรือไม่？

นางออกแรงบีบมันอย่างแรง และเจ็บจนเกือบจะร้องไห้ออกมา

ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว เป็นไปไม่ได้ นี่คือมีดทหารของซูมู่หรง

ตอนที่พวกเขาเคลื่อนทัพอยู่ข้างนอก ทุกคนล้วนแต่มีมีดทหารอยู่ข้างกาย

แม้ว่ามีดทหารจะเหมือนกัน แต่ทุกคนก็ล้วนมีสัญลักษณ์ มีบางครั้งมีดทหารของซูมู่หรงจะถูกนำออกมาเปิดกระป๋อง ฉีเฟยอวิ๋นเห็นมันมานับครั้งไม่ถ้วน ดังนั้นเพียงแค่แวบแรกที่เห็น นางก็สามารถจำมันได้แล้ว

เมื่อเปิดปลอกหนังออก และดึงมีดทหารออกมา มีดนั้นคมและส่องประกายมาก

ด้านล่างของมีดทหาร มีรหัสประจำตัว 001

ฉีเฟยอวิ๋นลูบและมองดูรอบ ๆ ด้วยความประหลาดใจ

มีดของซูมู่หรงมาอยู่ในที่ที่นางหลับได้อย่างไร

ฉีเฟยอวิ๋นลุกออกจากเตียงและเดินไปรอบ ๆ ห้อง นางนึกถึงสิ่งที่ซูมู่หรงเคยพูดตอนที่นั่งอยู่ในป่า มีดอยู่คนอยู่ มีดหายคนดับสูญ

หรือว่าซูมู่หรงตายแล้วจริง ๆ ？

แต่ถ้าเขาตายแล้ว ทำไมมีดถึงมาอยู่ที่นี่？

ฉีเฟยอวิ๋นพยายามนึกถึงครั้งก่อนตอนที่ฝันถึงซูมู่หรง เขาสวนชุดกาวน์สีขาวและกำลังศึกษาบางอย่างอยู่ หรือว่าว่าเขาจะอยู่ที่นี่ด้วย？

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้สนใจมากนัก เป็นเรื่องดีที่มีดทหารอยู่ที่นี่ ถึงอย่างไรมีดที่คมเช่นนี้ก็ไม่ทำขึ้นได้

ฉีเฟยอวิ๋นเก็บมีดและกลับไปพักผ่อน

ในคืนนี้ฉีเฟยอวิ๋นฝันถึงหนานกงเย่หลายครั้ง และทุกครั้งก็เห็นภาพเขาอยู่ในคุก

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นง่วงนอนมาหจนลืมตาไม่ขึ้น ในระหว่างทางที่นางไปเยี่ยมอ๋องตวน นางจึงหยุดพิงกำแพงเพื่อพักผ่อนสักครู่

หากไม่ใช่เพราะมีคนในวังเดินผ่านไปมา ฉีเฟยอวิ๋นก็คงจะหลับไม่ตื่น

หลังจากที่ไปเยี่ยมอ๋องตวนแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็ออกมาจากตำหนักหวาหยาง และได้ยินเรื่องเกี่ยวกับการลงโทษหนานกงเย่

เสด็จลุงได้ตรวจสอบแล้วว่าเพื่อสืบสวนคดีนี้ หนานกงเย่ได้ใช้วิธีการทรมานเพื่อให้รับสารภาพออกมา แต่สุดท้ายกลับทำให้หรงชินอ๋องถูกทรมานจนสิ้นพระชนม์

แต่หลักฐานทั้งหมดชี้ไปที่หรงชินอ๋อง แม้ว่าหรงชินอ๋องจะสิ้นพระชนม์ไปแล้ว แต่ก็เป็นเรื่องยากที่หรงชินอ๋องจะวางแผนเรื่องก่อกบฏ

ฝ่าบาททรงมีพระบัญชาให้ตรวจสอบจวนอ๋องเจ็ดอย่างละเอียด เป็นเพราะหรงชินอ๋องมีส่วนเกี่ยวข้องกับการบอกที่พักในระหว่างการเดินทางของอ๋องตวน จึงปิดการไต่สวนคดี

แต่เป็นเพราะหรงชินอ๋องมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ จวนอ๋องเจ็ดจึงอยู่ระหว่างการพิจารณาคดี และทุกคนก็ถูกปล่อยออกมา