องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 223

เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเดินถือโคมไฟไปถึงหน้าประตูของหนานกงเฮ่าฉือในเวลากลางคืน ฉีเฟยอวิ๋นปรากฏตัวขึ้นและหนานกงเฮ่าฉือก็ทราบแล้ว

ทุกคนถูกทุบตียกเว้นเขาเพียงคนเดียว คนที่ถูกทุบตีหากไม่หมดสติไปก็จะบาดเจ็บคร่ำครวญ ใครก็ไม่มีกะจิตกะใจจะไปถามว่าใครมา

หนานกงเฮ่าฉือนอนไม่หลับจึงมีความสนอกสนใจเรื่องภายนอก

เมื่อหนานกงเฮ่าฉือมองเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกตกใจอยู่ครู่หนึ่งและรีบเดินไปอยู่ตรงหน้าของฉีเฟยอวิ๋น มองไปที่ลำคอของฉีเฟยอวิ๋นและกล่าวว่า "ทำไมเจ้าถึงมีสิ่งนี้?"

"ข้าแลกกับคนอื่น โดยให้สีทองกับเขาไป"

"พูดจาไร้สาระ!" หนานกงเฮ่าฉือโกรธจัดแต่ฉีเฟยอวิ๋นกลับยืนนิ่งเฉยไม่ขยับไปมา

หนานกงเฮ่าฉือถาม "เจ้าทำอะไรน้องชายของข้า?"

ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหน้า "น้องชายของท่านยังสบายดีอยู่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ข้าเพียงแค่ต้องการบอกท่านว่าอย่าถูกคนอื่นหลอก หากท่านจะตาย น้องชายของท่านก็ไม่สามารถมีชีวิตได้

หากพวกเขาต้องการให้น้องชายของท่านยังมีชีวิตอยู่ ก็คงไม่นำน้องชายของท่านไปข่มขู่คนอื่นหรอก"

"เจ้าก็ไม่ใช่คนดีอะไร เขายังเป็นเด็ก พวกเจ้าต่างก็ทำร้ายเขา"

หนานกงเฮ่าฉือหันหลังกลับ "ข้าจะรับผิดชอบทั้งหมดหากเจ้าทำร้ายน้องชายของข้า ต่อให้ข้าตายไปเป็นผีก็จะไม่ปล่อยเจ้าไป"

เดิมทีฉีเฟยอวิ๋นยังต้องการพูดอะไรอีก แต่ดูท่าทางของหนานกงเฮ่าฉือแล้ว ดูเหมือนจะไม่อยากประนีประนอม

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ได้ใช้เวลานานและออกจากห้องขังกลับออกไป

เมื่อเข้าประตูมา หนานกงเย่ได้หลับไปแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นคิดว่าเขาคงเหนื่อย

เมื่อขึ้นเตียงมา ฉีเฟยอวิ๋นก็นั่งลงสักครู่หนึ่ง หนานกงเย่ลืมตาขึ้นและขยับเข้ามาใกล้ "ไม่สำเร็จหรือ?"

ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า "ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ทำเพื่อน้องชายของเขา และเขาก็ไม่ตกลง"

"เช่นนั้นก็ปล่อยเขาไป แต่เรื่องนี้หากไม่ดึงพี่น้องร่วมสายเลือดไปด้วยก็คงไม่ใช่ เขาเป็นคนไม่มีตำแหน่งยศถาใดๆ ไม่สามารถรับผิดชอบเรื่องนี้ได้ หากพรุ่งนี้เขาออกมาก็คงต้องบอกว่าเป็นคนอื่น"

"ในเมื่อรู้ว่าเป็นเช่นนี้ เช่นนั้นทำไมยังต้องการให้หม่อมฉันไปอีกหรือเพคะ?"

หนานกงเย่ล้มตัวลงนอน "นี่เป็นอีกหนึ่งโอกาส ข้าเพียงแค่ต้องการให้โอกาสเขามีชีวิต แต่เขาไม่ยอมและตัดสินใจที่จะตาย ข้าก็จะไม่มีความเมตตาให้แล้ว"

"......"

ฉีเฟยอวิ๋นเริ่มรู้สึกเหนื่อยแล้ว หลังจากถอดเสื้อผ้าออกก็พักผ่อนลง

ความตายของคนใครก็ไม่สามารถควบคุมได้ หรงชินอ๋องก็ยังตายไปแล้ว

เช้าวันถัดไป ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นมาก็ได้ยินว่า หนานกงเฮ่าฉือให้การเป็นชินอ๋องอีกคนหนึ่ง

หนานกงเย่ยืนอยู่ที่ประตู หันหน้าไปทางวังหลวงโดยไม่พูดอะไรสักคำ

ฉีเฟยอวิ๋นมองไปที่เขา "ท่านอ๋องไม่ดีใจหรือเพคะ?"

"ไม่มีอะไรให้น่าดีใจหรือเสียใจ ครั้งนี้พวกเขาก็ได้รับบทเรียนแล้ว ตายไปแล้วหนึ่งคน ตกขั้นลงมาหนึ่งคน และอีกสองคนก็ถูกรับโทษ" หนานกงเย่ไม่มีความสุขตลอดทั้งวัน ฉีเฟยอวิ๋นไม่ใช่คนโง่เขลาอะไร

เมื่อเดินไปถึงข้างกายของหนานกงเย่ ฉีเฟยอวิ๋นจึงถามว่า "ให้การออกมาเป็นลูกชายคนโตของตระกูลท่านอ๋องคนโต ตอนนี้อายุสี่สิบกว่าแล้ว"

"แม้ว่าอวี้ชินอ๋องจะเป็นฐานะเป็นชินอ๋อง แต่เขาไม่นับว่าเป็นชินอ๋องโดยแท้จริง เดิมทีท่านแม่ของเขาเป็นนางกำนัลอยู่ในวังหลวง เป็นนางกำนัลที่โปรดปรานของเสด็จย่า หลังจากนั้นไม่รู้ว่าเป็นเช่นไรจึงตั้งครรภ์ขึ้น เมื่อสืบค้นจึงรู้ว่าเป็นท่านอ๋องคนโต เสด็จย่าโกรธจัดจึงแต่งตั้งให้เป็นพระชายา

แต่ท่านอ๋องคนโตไม่ใช่คนที่ซื่อสัตย์นัก หลังจากที่คลอดลูกออกมาไม่นานเด็กก็ตาย เสด็จย่าจึงไม่ได้พูดอะไรอีก เพราะถึงอย่างไรคนก็ตายไปแล้ว

อวี้ชินอ๋องยังคงดำรงตำแหน่งฐานันดร แต่กลับไม่ทำงานใดๆ ใช้ชีวิตอยู่แต่ในเรือนก็ไม่ใช่จะดีนัก

แต่วันนี้กลับให้การเป็นเขา

หรงชินอ๋องกำลังกำจัดผู้ที่ไม่ยินยอมที่จะร่วมมือ โดยไม่ฟังคำอธิบาย

เพื่อแย่งชิงบัลลังก์ จึงต้องทำอย่างโหดเหี้ยมเช่นนี้"

ฉีเฟยอวิ๋นจับมือของหนานกงเย่แน่น "พวกเขาไม่สามารถทำสำเร็จ"

หนานกงเย่จับมือของฉีเฟยอวิ๋นแน่น "ข้าไม่สามารถช่วยอะไรได้สำหรับความโง่เขลาของพวกเขาที่ใช้ชีวิตเข้าแลกกับสิ่งที่ไม่ใช่คุณค่าของพวกเขา ฐานะต่ำต้อยเป็นอะไรที่ติดตัวมาตั้งแต่กำเนิด ได้รับกลับมามันไม่ใช่เรื่องง่าย"

"......" ฉีเฟยอวิ๋นก็ไม่รู้่าจะพูดอะไรจึงได้แต่เงียบไว้

มีคนยอมรับแล้ว องค์หญิงใหญ่จึงปล่อยคนออกมา

ส่วนอีกสองคน องค์หญิงใหญ่ได้ติดผนึกแล้ว และถูกลงโทษโดยการส่งไปที่เขตชายแดน

ส่วนเรื่องความตายของหนานกงเย่ องค์หญิงใหญ่บอกเพียงว่าศพกระตุก หลังจากนั้นก็ไม่มีข้อมูลเพิ่มเติมอีก และก็บิดเบือนผ่านไป