องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 224

ฉีเฟยอวิ๋นอธิบายอย่างชัดเจนว่าต้องใช้เวลาหนึ่งชั่วยามในการเขียนสิ่งที่ต้องทำและส่งให้อวิ๋นจิ่น แล้วนำเงินทั้งหมดไปมอบให้อวิ๋นจิ่น

“ตอนนี้มีแค่นี้ แต่เจ้าต้องหาทำกำไรให้ได้ ภายในหนึ่งเดือนนี้ เจ้าจัดการตามที่ข้าเขียนไว้ เจ้าต้องไตร่ตรองให้ดี ร้านค้านี้ให้เจ้าเป็นผู้ดูแล มีเรื่องอะไรก็มาหาข้า หากไม่พบก็ไปหาคุณชายทัง”

“อวิ๋นจิ่นเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”

เมื่ออวิ๋นจิ่นเก็บทุกอย่างให้เรียบร้อยแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นก็เตรียมจะจากไป

อวิ๋นจิ่นไปส่งฉีเฟยอวิ๋นออกไปครึ่งทาง：“นายท่าน ข้าต้องการให้คนสองคนมาคอยคุ้มกันข้า อีกอย่างข้าเห็นว่ามีเด็กอยู่ในสวนหลังจวน นายท่านช่วยเลือกให้ข้าได้หรือไม่เจ้าคะ？”

“ข้าจะให้อาอวี่เลือกคนสักสองสามมาคอยคุ้มกันเจ้า คนข้างนอกไม่อาจเชื่อถือได้ เมื่อเจ้าพบแล้วก็รีบสับเปลี่ยน ส่วนเด็กในจวนเจ้าก็เลือกเอาเถอะ ขอเพียงคนในจวนเห็นด้วย เจ้าก็นำตัวไปได้”

“เจ้าค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นยุ่งมาทั้งวัน และนางก็รู้สึกเหนื่อยล้า นางจึงรีบกลับไปพักผ่อนที่จวนอ๋องเย่

เสียงร้อนใจของอาอวี่ดังมาจากด้านนอกประตูกลางดึก：“ท่านอ๋อง เกิดเรื่องแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

หนานกงเย่ลุกขึ้นนั่งและลงจากเตียงไปสวมเสื้อผ้า ฉีเฟยอวิ๋นตกใจตื่นและลุกขึ้นนั่งมองดู หนานกงเย่：“ท่านอ๋อง มีอะไรหรือเพคะ？”

“ข้าจะไปดูหน่อย ไม่นานก็จะกลับมา”

หนานกงเย่เดินออกไป และฉีเฟยอวิ๋นก็นอนไม่หลับแล้ว นางจึงสวมเสื้อผ้าแล้วออกไป ลานบ้านเงียบสงบ และมีคนสองสามคนยืนอยู่ที่หน้าประตู

เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็รีบคุกเข่าลงในทันที

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกคุ้นเคยกับหนึ่งในนั้น：“เจ้าคือคนที่อยู่ในวังวันนั้น……”

“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้น้อยมาที่นี่” ฉีเฟยอวิ๋นยังพูดไม่ทันจบ คนที่อยู่ตรงหน้าก็พูดแทรกขึ้นมา

ฉีเฟยอวิ๋นจึงไม่พูดอะไรและถามว่า：“ท่านอ๋องไปทำอะไร？”

“ผู้น้อยก็ไม่ทราบพ่ะย่ะค่ะ

“เจ้าชื่ออะไร？”

“ปู้เหวินพ่ะย่ะค่ะ” ปู้เหวินตอบ

“พวกเจ้าไม่ฟัง ไม่ดู ไม่พูดใช่หรือไม่？”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่ถามอะไรอีก นางเดินออกไปข้างนอก และปู้เหวินก็เดินตามไป

ฉีเฟยอวิ๋นชินแล้ว อาอวี่ก็เป็นเช่นนี้ ครั้งก่อนที่ในวังเกิดเรื่องขึ้น หนานกงเย่ก็เป็นกังวลมาก และจัดกำลังคนไปหลายคน

หนานกงเย่กลับมาตอนรุ่งสาง บนร่างของเขาเปื้อนเลือด

ฉีเฟยอวิ๋นตกใจและรีบเดินไปดู：“ท่านเป็นอะไรหรือไม่？”

สีหน้าของหนานกงเย่ดูเคร่งขรึม：“อวี้ชินอ๋องสิ้นพระชนม์แล้ว”

“สิ้นพระชนม์แล้ว?”

ฉีเฟยอวิ๋นตกใจ：“ถูกพวกเขาฆ่าปิดปากงั้นหรือ？”

“อืม”

หนานกงเย่เข้าไปข้างในและเปลื้องผ้าออก หนานกงเย่นั่งอยู่ในสระกำมะถัน เขาหลับตาลงและผมสยาย ฉีเฟยอวิ๋นยืนมองเขาอยู่ข้าง ๆ

มีพลังงานบางอย่างออกมาจากร่างกายของเขา และเส้นเลือดบนร่างกายปูดขึ้นมาด้วยความโกรธ

หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเขา

ฉีเฟยอวิ๋นไม่กล้าเข้าไปใกล้มากนัก ความโกรธของเขาทำร้ายร่างกาย หากเกิดอะไรขึ้น

พวกเขาก็ไม่เป็นไร

น้ำเริ่มมากแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นนมองดูน้ำที่เดือดและไม่รู้ว่าควรจะพูดอย่างไร

ใช้เวลากว่าครึ่งชั่วยาม ก่อนที่น้ำจะค่อย ๆ สงบลง จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ถอดเสื้อผ้า แล้วลงไปหาหนานกงเย่ในน้ำ

นางลงไปอย่างนุ่มนวล และมือของหนานกงเย่ก็โอบรอบตัวนาง และจ้องมองแววตาที่งดงามคู่นั้น

ฉีเฟยอวิ๋นลูบใบหน้าอันหล่อเหลาของหนานกงเย่และจูบเบา ๆ ที่คิ้ว ปลายจมูก ริมฝีปาก……

หนานกงเย่มองฉีเฟยอวิ๋นที่กำลังจูบหน้าอกของเขาและกล่าวว่า：“ตอนที่ข้าไปถึง ครอบครัวของอวี้ชินอ๋องก็ถูกสังหารจนหมดสิ้นแล้ว ก่อนหน้านี้ข้าสั่งให้คนคอยคุ้มกันอวี้ชินอ๋องและหนานกงเฮ่าฉือตลอดทาง แต่ก็สายเกินไป ตายหนึ่งและบาดเจ็บหนึ่ง

อวี้ชินอ๋องถูกตัดหัว และหนานกงเฮ่าฉือแขนขาดไปข้างหนึ่ง”

ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้น นางน้ำตาคลอเบ้าและเศร้าใจ：“ท่านอ๋อง พวกเขาสามารถลงมือกับพี่น้องของตนเองได้ แล้วยังมีอะไรที่พวกเขาไม่สามารถทำได้อีก เครือญาติก็ไม่ยกเว้น และจะเป็นภัยในภายหน้า ！”

ไม่ใช่ว่าฉีเฟยอวิ๋นโหดเหี้ยม แต่เครือญาติข่มเหงกันมากเกินไป

ฆ่าล้างตระกูลในชั่วข้ามคืน พวกเขาเฆ่าพี่น้องแท้ ๆ จองตนเอง