องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 227

จวินเซียวเซียวมองดูองค์จักรพรรดิอวี้ตี้ทรงจากไปจึงได้ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ซู่จิ่นรีบออกมาจากฝั่งหนึ่งแล้วนำเสื้อคลุมมาสวมให้จวินเซียวเซียว

“นายท่าน?” ซู่จิ่นเป็นกังวลอยู่บ้าง

"พักผ่อนเถอะ"

จวินเซียวเซียวไม่อยากทำสิ่งใดเลยและไม่อยากจะคิดด้วย

หันหลังแล้วจวินเซียวเซียวก็กลับไปยังห้องนอน เห็นเสื้อผ้ากองหนึ่งที่โยนไว้บนพื้น จวินเซียวเซียวหยิบขึ้นมาทีละตัว เก็บเอาไว้แล้วจัดผ้าห่มให้เรียบร้อยจากนั้นก็นอนลงบนเตียง

ซู่จิ่นปิดผ้าม่านลงแล้วมองดูจวินเซียวเซียวก่อนจะจากไป

องค์จักรพรรดิอวี้ตี้เสด็จมาถึงตำหนักเฟิ่งอี๋ฮองเฮาเพิ่งตื่น เมื่อทอดพระเนตรเห็นจักรพรรดิอวี้ตี้ก็ทรงกันแสงขึ้นมา

จักรพรรดิอวี้ตี้ให้คนไปแจ้งในทันที พระองค์และฮองเฮาจะเสด็จไปเยี่ยมอาการป่วยที่จวนเสนาบดี

ป้าซีเดินไปก่อนและพาคนไปตรียมการที่จวนเสนาบดี

เฉินอวิ๋นชูเสด็จออกจากวังพร้อมกับจักรพรรดิอวี้ตี้

ฉีเฟยอวิ๋นได้ยินเรื่องของจวนเสนาบดีตั้งแต่เช้า ไม่ใช่ว่านางได้ยินจากคนนอกแต่นางได้ยินอวิ๋นหลัวฉวนกล่าว

อ๋องตวนไม่เป็นไรแล้วเลยกลับมายังจวนอ๋องตวน อวิ๋นหลัวฉวนจึงมาที่นางนี่

ฉีเฟยอวิ๋นตื่นขึ้นมาในตอนเช้าถึงได้รู้ว่าอวิ๋นหลัวฉวนไม่ได้กลับไป แล้วพาตงเอ๋อร์มายังจวนอ๋องเย่และพักอยู่ที่จู๋อวิ๋นไจ

ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้ว่าจะกล่าวเช่นไร จู๋อวิ๋นไจได้มอบให้อวิ๋นจิ่นแล้วแต่ว่าอวิ๋นหลัวฉวนยังไม่รู้เรื่องนี้ นางถือว่าจู๋อวิ๋นไจเป็นลานหลังจวนของเรือนท่านแม่ของนางแล้วและยังอาศัยอยู่ในห้องของนายท่านตามเดิม

นางเป็นพระชายารองอ๋องตวน หลานสาวของฉีกั๋วกงอวิ๋นจวิ้นจู่

ไม่ดีเลยที่จะบอกให้นางไปอาศัยอยู่ยังห้องด้านข้าง

ตอนอาหารเช้าก็ได้ยินอวิ๋นหลัวฉวนและฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่าที่จวนเสนาบดีเกิดเรื่อง สองวันมานี้ทั้งเมืองหลวงก็ได้พูดกันไปทั่วว่าฮูหยินเสนาบดีเกรงว่าจะไม่ไหวซะแล้ว

เมื่อเช้านี้ได้ยินว่าฝ่าบาทได้เสด็จออกจากวังเพื่อไปพบหน้าฮูหยินเสนาบดีเป็นครั้งสุดท้าย

ฉีเฟยอวิ๋นถึงคิดขึ้นได้ว่าฝ่าบาทน่าสงสารกว่าฮองเฮา อย่างน้อยฮองเฮาก็ออกเรือนตอนครึ่งทางเพื่ออภิเษกสมรสเข้าไปในวัง โลกภายนอกนั้นก็ยังเคยพบเจอ แต่ฝ่าบาททรงใช้ชีวิตอยู่ในวังตั้งแต่ทรงพระเยาว์ช่างน่าเวทนานัก!

อวิ๋นหลัวฉวนทานเนื้อชิ้นหนึ่งแล้วกล่าวว่า: “ท่านพี่เสียนเฟย”

“อืม” ฉีเฟยอวิ๋นตอบอย่างไม่ได้ใส่ใจ

“ช่วงระยะเวลานี้ในจวนมีเงินใช่หรือไม่ อาหารก็เปลี่ยนไปด้วย” อวิ๋นหลัวฉวนเหลือบมองไปบนโต๊ะโดยไม่ตั้งใจ ทั้งปลาทั้งเนื้อทานไม่หมด

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า: "ใช่มั้ง"

พ่อบ้านอาวุโสจนปัญญา พระชายารองของจวนอ๋องตวนทั้งกินทั้งดื่มอยู่ในจวนอ๋องเย่ทั้งวัน อ๋องตวนคิดสิ่งใดอยู่ เมื่อก่อนไม่ถูกกันไม่รับไป ตอนนี้รอดตายจากภยันตรายก็เป็นพระชายารองอวิ๋นซึ่งดูแลอ๋องตวนจนดีขึ้น แต่ตอนนี้ปล่อยพระชายารองอวิ๋นให้อาศัยอยู่ที่จวนอ๋องเย่โดยไม่สนใจถาม คิดสิ่งใดอยู่

อวิ๋นหลัวฉวนทานข้าวแล้วก็กลับไปยังจู๋อวิ๋นไจ ฉีเฟยอวิ๋นมองย้อนกลับไปดูแว๊บหนึ่งโดยไม่รู้ว่าจะทำเช่นไร

“ท่านอ๋อง อ๋องตวนคงไม่ได้คิดที่จะไม่รับพระชายารองอวิ๋นกลับไปเลยทั้งชาติใช่หรือไม่?” ฉีเฟยอวิ๋นออกจากห้องอาหารไป กว่าจะได้สบายยังต้องเป็นกังวลกับเรื่องของพระชายารองจวนอ๋องตวน

หนานกงเย่อยู่เป็นเพื่อนนาง: "ข้าก็ไม่รู้เช่นกัน แต่หากพระชายาตวนพาพระชายารองอวิ๋นกลับไปตอนนี้ กลับไปก็เกรงว่าคงจะไม่สงบสุข

แม้ว่าพระชายารองอวิ๋นจะมีความกล้าหาญและกลวิธี แต่ก็ไม่สามารถรอดพ้นจากการคิดทำร้ายท่อยู่เบื้องหลัง เกรงว่ากลับไปก็ไม่สามารถอยู่เป็นสุขได้ "

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า: “อ๋องตวนใส่ใจต่อพระชายาตวนยิ่งนัก แต่น่าเสียดายที่ไม่ใช่แค่สองคน สตรีที่แต่งงานกับบุรุษที่ไม่ดีพอช้าหรือเร็วก็จะต้องทนทุกข์ทรมาน

สำหรับพระชายารองอวิ๋น ตอนนี้อ๋องตวนไม่รู้จักทะนุถนอมรักษา เกรงว่าถึงเวลาเขาอยากจะรักษาไว้ก็สายเกินไปแล้ว"

“อวิ๋นอวิ๋นไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องของผู้อื่น ในจวนก็ไม่ได้ขาดแคลนอาหารสำหรับหนึ่งปาก พระชายารองอวิ๋นไม่ต้องการจากไปก็ให้นางอยู่ที่นี่เถอะ”

"อืม"

ทั้งสองออกจากประตูไปแล้วบนถนนช่างดูหดหู่ เรื่องของจวนอ๋องใหญ่เป็นที่รู้กันของคนทั่วเมืองหลวง ผู้ใดก็ไม่กล้าออกมาแสดงความสุขีปรีดาในเวลานี้