องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 232

"ข้าผ่านข้อแรก นอกจากไม่ชื่นชอบผู้อื่น ท่านอ๋อง ข้อที่สองล่ะ?"

หนานกงเย่ชะงัก คาดไม่ถึงว่าจะให้เขาพูดข้อเรียกร้องที่สอง เช่นนั้นเขาก็ไม่เกรงใจแล้ว "ข้อที่สองคือห้ามปกปิดข้าทุกเรื่อง หากข้าไม่รู้ อวิ๋นอวิ๋นก็ต้องบอก"

"อืม ข้อนี้ได้เพคะ" ฉีเฟยอวิ๋นรับปาก ยกคิ้วถามว่า "แล้วข้อที่สามล่ะเพคะ?"

หนานกงเย่ลังเล "ไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นก็ห้ามจากไปโดยไม่บอกกล่าว"

ฉีเฟยอวิ๋นคลี่ยิ้ม "ข้าคิดว่าท่านอ๋องจะพูดว่า ห้ามไปจากข้าเสียอีก"

"ข้ากลัวการเข้าใจผิดที่สุด" หนานกงเย่เป็นผู้สูงศักดิ์ จำต้องประสบพบเจอเรื่องราวต่างๆแน่แท้

สังคมที่แก่งแย่งชิงดีชิงเด่นมีมากโข ทั้งยังมีผู้หมายปองพวกเขาหลายคน จำเป็นต้องป้องกันไว้ก่อน

ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้าหงึกๆ "ข้ารับปากท่านอ๋องเพคะ"

"อืม"

หนานกงเย่คิดจะเริ่มเสวยสุข ทว่าถูกฉีเฟยอวิ๋นทักท้วง "ท่านอ๋องเพคะ ท่านตั้งกฎเสร็จแล้ว ถึงตาหม่อมฉันแล้วเพคะ"

หนานกงเย่ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ จึงกล่าวว่า "อวิ๋นอวิ๋นพูดสิ มีแค่สามข้อนะ"

ฉีเฟยอวิ๋นยิ้มคิกคัก "ข้อแรก ห้ามมีพระชายารอง"

"ได้ ข้าไม่แต่ง"

"ข้อสอง ห้ามมีพระชายารอง"

ร่างกายหนานกงเย่แข็งค้าง มองนางด้วยสายตาจดจ่อ "ข้อสามล่ะ?"

"ห้ามมีพระชายารอง"

ฉีเฟยอวิ๋นเสนอข้อตกลงทั้งสามข้อเสร็จสรรพ หนานกงเย่เอ่ยว่า "ข้ารับปาก"

หนานกงเย่หยิกพวงแก้มฉีเฟยอวิ๋น "ข้ารับปากทั้งหมด ข้ารับปากว่านอกจากอวิ๋นอวิ๋น ข้าจะไม่แต่งงานกับใครอีก"

"ท่านอ๋องอย่าได้หลงลืมนะเพคะ"

หนานกงเย่โอบกอดฉีเฟยอวิ๋น "ข้าไม่ลืม"

"อืม"

กอดไปสักพัก ฉีเฟยอวิ๋นก็รู้สึกร้อน ผละออกจากอ้อมแขนหนานกงเย่ พลางกล่าวว่า "ท่านอ๋องไปอาบน้ำเถอะเพคะ"

"อืม"

หนานกงเย่ตามฉีเฟยอวิ๋นไปที่บ่อน้ำพุร้อน หลังจากถอดอาภรณ์เสร็จก็ไปหาฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นนอนคว่ำหน้าอยู่ตรงนั้น หนานกงเย่เดินไปด้านหลังนาง พร้อมกับถามว่า "วิธีสุขสมฉบับใหม่หรือ?"

ฉีเฟยอวิ๋นยิ้ม "สมองท่านอ๋องคิดเป็นแต่เรื่องพวกนี้หรือเพคะ?"

"หรืออวิ๋นอวิ๋นไม่อยาก?"

"อยากแต่ก็ไม่ใช่แบบนี้เพคะ"

ฉีเฟยอวิ๋นยื่นปลายเท้าไปยั่วเย้าเขา

หนานกงเย่กระตุกมุมปากขึ้น สายตาดุจวสันตฤดู โน้มกายเข้าไปทันที

หลังจากที่ทั้งสองออกจากบ่อน้ำพุร้อนก็เหน็ดเหนื่อยแล้ว จึงไม่ได้ออกไปไหนยามบ่าย พักผ่อนอยู่แต่ในจวน

เมื่อฟ้ามืดฉีเฟยอวิ๋นก็ถูกปลุกให้ตื่น

หงเถารายงานอยู่นอกประตูว่า "ท่านอ๋องเพคะ ท่านอ๋องตวนเสด็จมาเพคะ"

หนานกงเย่ถึงตื่นจากนิทรา ฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากออกไป ทว่าเมื่อตระหนักได้ว่า ท่านอ๋องตวนมาจวนอ๋องเย่กะทันหันเช่นนี้ คาดว่าต้องมีธุระแน่ จึงได้แต่ออกไปดู

เวลานี้ท่านอ๋องตวนอยู่หน้าประตูจู๋อวิ๋นไจ และทำท่าจะเดินเข้าไป

อวิ๋นหลัวฉวนกำลังอ่านตำราพิชัยสงครามอยู่ในเรือนจู่อวิ๋นไจ เมื่อเทียบกับเรื่องเย็บปักถักร้อยแล้ว อวิ๋นหลัวฉวนชอบทำเช่นนี้มากกว่า ตงเอ๋อร์ยืนเฝ้าอยู่ด้านข้าง นางเห็นท่านอ๋องตวนก็ทำตาขวางใส่อีกฝ่าย ไม่เคารพท่านอ๋องตวนเลยสักนิด

ไม่มีคนบอกอวิ๋นหลัวฉวน นางก็จดจ่อกับการอ่านตำราพิชัยสงครามต่อไป

เมื่อนึกอะไรขึ้นได้ อวิ๋นหลัวฉวนจึงกล่าวว่า "ตงเอ๋อร์ พรุ่งนี้จงชินอ๋องถูกปล่อยตัว ข้าอยากไปรับเขา เจ้าว่าดีหรือไม่?"

ตงเอ๋อร์เห็นท่านอ๋องตวนที่เดิมทียืนหน้านิ่งขรึม บัดนี้ฉายประกายความเย็นยะเยือกแวบผ่าน

ไม่รอให้ตงเอ๋อร์ตอบ อวิ๋นหลัวฉวนพลันพึมพำว่า "เป็นเพราะข้าที่ทำให้จงชินอ๋องเดือดร้อน เขาไม่ใช่คนเจ้าเล่ห์เพทุบาย หากไม่ใช่ข้า เขาคงไม่ต้องเข้าไปเกี่ยวข้อง ไม่รู้ว่าสภาพเขากลายเป็นเช่นไรแล้ว"

อวิ๋นหลัวฉวนหันไปมองตงเอ๋อร์ด้วยใบหน้าวิตกกังวล ไยสาวใช้คนนี้ไม่พูดจา?