องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 235

หนานกงเย่ถีบหมอโจวออกไปและเดินเข้าไปจับมือที่เย็นชาของฉีเฟยอวิ๋น "อวิ๋นอวิ๋น ข้ากลับมาช้าไปหรือ?"

"ไม่เพคะ ท่านอ๋องกลับมาทันเวลาพอดีเพคะ" ฉีเฟยอวิ๋นฝืนยิ้ม "ท่านอ๋อง..."

"ข้าอยู่ที่นี่แล้ว"

"เจ็บเหลือเกินเพคะ!"

ดวงตาของหนานกงเย่แดงก่ำ "ข้ารู้"

หนานกงเย่มีสีหน้าซีดเซียว "ส่งคนมานี่!"

"ข้าน้อยมาแล้วขอรับ" คุกเข่าอยู่ที่ประตูทันที

"จับตัวขอทานทุกคนในเมืองหลวงและนอกเมืองหลวงมาให้หมด หากพระชายาเป็นอะไรไป ข้าจะไม่ปล่อยไว้สักคน"

ฉีเฟยอวิ๋นดึงมือของหนานกงเย่ไว้ "ท่านอ๋อง หม่อมฉันเหนื่อยแล้ว หม่อมฉันต้องการนอน ท่านห้ามฆ่าใครโดยพลการ หม่อมฉันต้องการให้ท่านอยู่กับหม่อมฉันเพคะ"

หนานกงเย่เหลือบมองไปที่ประตู "ถอยไปก่อน"

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองไปที่หมอโจว "หมอโจว เจ้าไม่ต้องกังวล ออกไปก่อนเถอะ"

หมอโจวไม่กล้าขยับ หนานกงเย่กล่าว "ไปเถอะ"

หมอโจวเช็ดเหงื่อก่อนที่จะออกจากประตูไป

เมื่อประตูถูกปิดลง ริมฝีปากของฉีเฟยอวิ๋นขาวซีด "ท่านอ๋อง หม่อมฉันรู้สึกหนาว ท่านขึ้นมากอดหน่อยได้ไหมเพคะ"

หนานกงเย่รีบขึ้นเตียงไปกอดฉีเฟยอวิ๋นไว้ หนานกงเย่เห็นคราบเลือดที่อยู่บนเตียงราวกับถูกมีดทิ่มแทงร่างกาย

"อวิ๋น อวิ๋น" หนานกงเย่โอบกอดฉีเฟยอวิ๋นไว้ด้วยสองแขนและห่มผ้าห่มไว้

ฉีเฟยอวิ๋นสูดลมหายใจเข้า "ท่านอ๋อง เป็นเฉินอวิ๋นเอ๋อร์เพคะ"

หนานกงเย่กระชับแขนและหายใจเข้าลึกๆ

เสียงของฉีเฟยอวิ๋นเริ่มอ่อนลง และไม่มีเสียงในที่สุด

หนานกงเย่เหลือบมองไปที่ประตูและกอดฉีเฟยอวิ๋นไว้จนเธอไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

หนานกงเย่ทดสอบดูลมหายใจของเธอ ถึงแม้ลมหายใจจะอ่อนลง แต่อย่างน้อยก็ยังหายใจ

หนานกงเย่ปล่อยมือออกและอยู่เฝ้าฉีเฟยอวิ๋นตลอดเวลา

ระบบร่างกายของฉีเฟยอวิ๋นนั้นมีความพิเศษ จากเริ่มต้นค่อยๆ เย็น จนสุดท้ายก็กลับมาอบอุ่นขึ้นอีกครั้ง หนานกงเย่เหมือนกับประสบกับหายนะโดยมีคนมาแล่เนื้อของเขาทีละชิ้นๆ

ฉีเฟยอวิ๋นหลับไปสามชั่วยามจึงตื่นขึ้นมา กลิ่นคาวเลือดในห้องยังคงคละคลุ้งไม่จางหาย และความโกรธที่ครอบงำหนานกงเย่อยู่ก็เพิ่มขึ้น

ฉีเฟยอวิ๋นขยับตัว หนานกงเย่รีบเข้าไปดูเธอ

เมื่อลืมตาขึ้น ฉีเฟยอวิ๋นมองไปรอบๆ ห้องและยื่นมือออกไปกุมหน้าท้อง เด็กหายไปแล้ว!

ฉีเฟยอวิ๋นดึงมือของเธอกลับและถูกจับมือโดยหนานกงเย่

เสียงของเขาแหบแห้งจนน่าตกใจ "เรายังอายุน้อย อนาคตจะมีอีกก็ได้"

ฉีเฟยอวิ๋นหันไปมองหนานกงเย่ที่กำลังพูดอยู่และอดไม่ได้ที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ แต่สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมา

เธอต้องการพูดว่า แต่นั่งก็ไม่ใช่คนเดิมคนนี้

หลังจากสูดจมูก ฉีเฟยอวิ๋นกอดหนานกงเย่ไว้ "ท่านอ๋อง"

หนานกงเย่รู้สึกเจ็บปวดเช่นเดียวกัน เขากอดฉีเฟยอวิ๋นไว้และลูบหลังเธอ "ข้าให้คำสัญญากับอวิ๋นอวิ๋น รอให้อวิ๋นอวิ๋นร่างกายดีขึ้น จะต้องให้ลูกกับอวิ๋นอวิ๋นหนึ่งคน"

"เพคะ" ฉีเฟยอวิ๋นอารมณ์ไม่ดี

ระมัดระวังมาตั้งนาน ไม่คิดเลยว่าเด็กจะมาจากไปแบบนี้

หลังจากกอดไม่นาน หนานกงเย่ก็ลงมาจากเตียงและอุ้มฉีเฟยอวิ๋นออกจากประตูไป ที่นี่ไม่ใช่ห้องของเขาและฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นถูกอุ้มออกไปโดยที่กระโปรงเต็มไปด้วยคราบเลือด

ผู้คนภายในเรือนต่างตกใจ และหลังจากนั้นจึงเข้าใจได้ว่าพระชายาแท้งบุตร

หงเถอและลี่ว์หลิ่วรีบคุกเข่าลง

อาอวี่เดินเข้าประตูมาจากข้างนอกและเห็นร่างกายช่วงล่างของฉีเฟยอวิ๋นเต็มไปด้วยเลือด และถูกอุ้มกลับมา

เมื่อเข้าประตูมา หนานกงเย่ทำการถอดชุดเสื้อผ้าของฉีเฟยอวิ๋นออกและอุ้มเธอไปอาบน้ำหินกำมะถันกันสองคน

ฉีเฟยอวิ๋นพิงอยู่ในนั้นและไม่ต้องการพูดอะไร

หนานกงเย่เช็ดเหงื่อให้เธอ "เหงื่อออกหรือ?"

"เพคะ" ฉีเฟยอวิ๋นไม่พูดอะไรต่อ

หนานกงเย่อาบน้ำให้เธอ จากนั้นจึงอุ้มฉีเฟยอวิ๋นออกไป

อากาศอบอุ่นแต่ภายในห้องกลับร้อนระอุ อย่าพูดว่าใส่เสื้อผ้า ต่อให้เปลือยเปล่าก็ไม่รู้สึกเย็น

ฉีเฟยอวิ๋นนอนลงและห่มผ้าห่มอย่างดี

หนานกงเย่นั่งลง "เป็นอย่างไรบ้าง? มีตรงไหนไม่สบายหรือ?"

ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหน้า "ตอนนี้รู้สึกไม่สบายทั้งร่างเลยเพคะ"

"ข้าจะให้หมอโจวเข้ามาตรวจดู แท้งบุตรทำให้ต้องระมัดระวังมากหน่อย ได้ยินมาว่าหากรักษาไม่ดี ต่อไปร่างกายจะอ่อนแอ"