องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 239

จวินฉูฉู่ไม่คิดว่าคนที่มาต้อนรับนางจะเป็นหนานกงเย่

นางไม่ได้พบหนานกงเย่มาหลายวันแล้ว หนานกงเย่ดูกระปรี้กระเปร่าและมีชีวิตชีวามากขึ้น

จวินฉูฉู่จิตใจฟุ้งซ่านอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เดินเข้าไปหาหนานกงเย่

“ท่านพี่เย่” จวินฉูฉู่อดไม่ได้ที่จะเรียก

หนานกงเย่เหลือบมองจวินฉูฉู่อย่างไม่พอใจ：“พระชายาตวน โปรดระวังคำพูดด้วย”

จวินฉูฉู่รู้สึกขบขันและถอนสายบัว：“ท่านอ๋องเย่”

หนานกงเย่ไม่ได้เชิญให้จวินฉูฉู่นั่งลง และยืนเอามือไพล่หลังอยู่ในห้องโถง เขามองไปที่ จวินฉูฉู่และถามว่า：“พ่อบ้านบอกว่าพระชายาตวนมาที่นี่ เพื่อจะมารับพระชายารองอวิ๋น？”

“เพคะ หม่อมฉันมารับพระชายารองอวิ๋น ไม่ทราบว่าพระชายารองอวิ๋นอยู่ที่ใดเพคะ？” เมื่ออยู่ต่อหน้าหนานกงเย่ จวินฉูฉู่ก็ไม่ยอมรับว่านางเป็นพระชายาตวน เพียงแค่จะเตือนให้หนานกงเย่รู้ว่าพวกเขาเคยดีต่อกัน

นี่คือสิ่งที่หนานกงเย่ไม่ชอบ

“พระชายารองอวิ๋นไม่ได้อยู่ในจวน นางออกไปตั้งแต่เช้าแล้ว ข้าจะให้คนไปตาม พระชายาตวนรออยู่อยู่ที่นี่เถอะ”

หลังจากที่พูดจบแล้ว หนานกงเย่ก็กำลังจะจากไป เขารู้สึกอึดอัดที่จะต้องอยู่กับจวินฉูฉู่

จวินฉูฉู่ก้าวไปข้างหน้าและยืนอยู่ตรงหน้าหนานกงเย่ นางเงยหน้าขึ้นมองหนานกงเย่ด้วยความเกลียดชังและสงสาร

“ท่านกลัวอะไร？นางงั้นหรือ？” จวินฉูฉู่ไม่เต็มใจจริง ๆ และพยายามที่จะพัวพันกับหนานกงเย่

เดิมทีพวกเขาควรจะได้คู่กัน

หนานกงเย่กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา：“หลบไป”

เขาไม่อยากจะพูดอะไรเลยจริง ๆ

จวินฉูฉู่กอดเอวของหนานกงเย่และเข้าไปใกล้：“ไม่หลบ หากมีความสามารถก็โบยหม่อมฉันให้ตายไปเลย จะได้ไม่ต้องเจอหน้ากันอีก”

หนานกงเย่ตกใจจนตัวแข็งทื่อ และต้องการจะผลักนางออกไป แต่นางกอดไว้แน่นและไม่ยอมปล่อย

ไม่เพียงแค่นั้น นางยังจะเงยหน้าขึ้นมาจูบหนานกงเย่

อาอวี่เห็นว่าสถานการณ์ไม่ค่อยดี จึงรีบวิ่งไปตามฉีเฟยอวิ๋น

ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นเพิ่งจะนอนลง นางอยากกินของเปรี้ยวและไม่รู้สึกขยะแขยง

เนื้อสัตว์นางก็สามารถกินได้ ไม่เหมือนกับคนท้องตนอื่น ๆ นางกินไม่เลือก แต่กลับไม่คลื่นไส้เลย

นางอยากกินของเปรี้ยว โดยเฉพาะบ๊วยเปรี้ยว

เมื่อนางหลับตาลงและกำลังจะพักผ่อน

อาอวี่ก็รีบร้อนมาถึงประตู：“พระชายาพ่ะย่ะค่ะ”

ฉีเฟยอวิ๋นลืมตาขึ้นและมองไปที่ประตู เมื่อได้ยินเสียงอาอวี่วิ่งหอบมา นางก็คิดว่ามีเรื่องคอขาดบาดตาย

“มีอะไรหรือ？”

“พระชายาตวนลงมือกับท่านอ๋องแล้วพ่ะย่ะค่ะ” อาอวี่กล่าว

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นนั่ง นางหยิบเสื้อคลุมมาสวมแล้วออกไป

อาอวี่ลุกลี้ลุกลนอยู่ด้านนอกประตู เมื่อฉีเฟยอวิ๋นออกมาแล้วก็เดินไป

หงเถาและลี่ว์หลิ่วเหลือบมองอาอวี่ ช่วงนี้อาอวี่ไม่รู้เรื่องรู้ราวมากขึ้นเรื่อย ๆ พระชายาอยู่ระหว่างอยู่ไฟ จะบ้าไปแล้วหรืออย่างไร？

หาก：“ไม่ดีขึ้น จะโทษใคร？

ลี่ว์หลิ่วรีบเข้าไปขวาง：“พระชายาเพคะ พระวรกายของพระองค์ยังไม่ดีขึ้น บ่าวจะไปดูเองเพคะ หากมีอะไรเกิดขึ้นจริง ๆ บ่าวจะช่วยทุบตีนางเองเพคะ”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่เชื่อ แม้ว่าลี่ว์หลิ่วจะกล้าหาญเพียงใด แต่นางก็ไม่กล้าที่จะลงมือกับพระชายาตวน

ฉีเฟยอวิ๋นเดินอย่างรวดเร็ว และคนของจวนอ๋องตวนก็เห็นคนสวมชุดแดงเดินออกมาจากสวนดอกกล้วยไม้อย่างเร่งรีบ จนอาอวี่เดินตามหลังมาไม่ทัน

หงเถาและลี่ว์หลิ่ววิ่งตามไป

ฉีเฟยอวิ๋นเดินผ่านใต้ต้นไม้ใหญ่ไปแล้ว และหันหลังกลับไปที่ใต้ต้นไม้ใหญ่ นางหยิบไม้กวาดใต้ต้นไม้ออกมา

“เอาไปด้วย” นางโยนไม้กวาดให้ลี่ว์หลิ่ว และเดินไปที่ห้องโถงด้านหน้า

เมื่อเดินไปถึงหน้าประตูแล้ว นางก็เอาเท้าเตะประตูแล้วเปิดเข้าไป