องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 243

ครั้นอวิ๋นหลัวฉวนกลับมาถึงหน้าประตูจวนอ๋องฝนก็เริ่มเทลงมาแล้ว แม้ว่าฝนจะไม่หนักมากนัก แต่ไม่นานมันก็หนักขึ้น

อวิ๋นหลัวฉวนเคาะประตู เตรียมจะเข้าไป

แต่ภายในกลับไม่มีผู้ใดสนใจนาง ได้ยินแต่ตงเอ๋อร์กำลังทะเลาะกับคนของจวนอ๋องตวนภายใน

“ตงเอ๋อร์ เปิดประตูให้ข้าเดี๋ยวนี้”

อวิ๋นหลัวฉวนเคืองโกรธมาก คนเหล่านี้ชักจะเหิมเกริมเกินไปแล้ว นางไม่มีความรู้เหมือนกับพวกเขา พวกเขากลับสร้างความลำบากใจให้นางซ้ำแล้วซ้ำเล่า บัดนี้ฝนตกหนักถึงเพียงนี้ พวกเขายังจะให้นางตากฝนอยู่ด้านนอกเช่นนั้นหรือ?

ยิ่งคิดอวิ๋นหลัวฉวนก็ยิ่งไม่พอใจ ออกแรงถีบประตูด้วยเท้าข้างหนึ่ง

ตงเอ๋อร์รีบพุ่งตัวออกไป หลังจากที่ล้มคนเหล่านั้นได้แล้ว แต่ในขณะที่ตงเอ๋อร์กำลังจะเปิดประตูนั้น จู่ ๆ ก็มีคนสวมชุดดำผู้หนึ่งปรากฏตัวออกมาในจวนอ๋องตวน และถือโอกาสตอนที่ยังไม่ทันตั้งตัว ทุบตงเอ๋อร์จนสลบ

ในจวนจึงเงียบลงอย่างรวดเร็ว

สาวใช้ที่กำลังยืนกางร่มกระดาษน้ำมันให้แก่จวินฉูฉู่ ยืนมองอยู่หน้าประตูภายในจวน ตงเอ๋อร์ถูกลากตัวไป นางจึงได้หมุนตัวกลับเข้าไป

อวิ๋นหลัวฉวนไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นจึงยังคงใช้เท้าเตะประตูอีกสองครั้ง ครั้นไม่มีใครสนใจนางก็เข้าไปไม่ได้ ทำได้แค่ยืนรออยู่ด้านนอก

หลังจากรออยู่สองชั่วยาม ท้องฟ้าด้านนอกได้มืดลง ฝนก็ยังตกหนัก อากาศเริ่มหนาว

จึงคิดหาสถานที่หลบฝนสักแห่ง อวิ๋นหลัวฉวนเดินตรงเข้าไปยังโรงเตี๊ยม นางคิดว่าคงไม่มีที่ใดขับไล่นางออกมา

หลังจากเข้าไปอวิ๋นหลัวฉวนวางเงินแตกเล็กน้อย เรียกให้คนเตรียมอาหารและเหล้า ทันทีที่นั่งลง ก็เห็นอ๋องตวนนั่งเหม่อมองออกไปข้างนอกอยู่ในมุมตรงข้ามกับโรงเตี๊ยม

ครั้นเห็นอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะของท่านอ๋องตวน เพื่อประหยัดเงิน อวิ๋นหลัวฉวนจึงถือเงินแตก ๆ ของนางไปหาท่านอ๋องตวน

อวิ๋นหลัวฉวนนั่งลง ท่านอ๋องตวนจึงหันกลับมามอง ครั้นเห็นอวิ๋นหลัวฉวนก็ผงะไปเล็กน้อย เวลาผ่านไปจึงได้สติกลับมา

“มาหาข้ารึ?”

อวิ๋นหลัวฉวนรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย นางไม่ได้มาหาเขา

แต่ครั้นเห็นอาหารและเหล้าอันโอชะ อวิ๋นหลัวฉวนจึงไม่เกรงใจ

นางนั่งลงและสั่งให้เด็กในโรงเตี๊ยมเพิ่มถ้วยกับตะเกียบหนึ่งชุด อวิ๋นหลัวฉวนกินพลางดื่มเหล้าไปพลาง

ท่านอ๋องตวนแสดงสีหน้าไม่สบายใจนัก : “สตรีเฉกเช่นเจ้า เหตุใดถึงได้มากินเหล้ากินเนื้อด้านนอกเช่นนี้?”

อวิ๋นหลัวฉวนปรายตามอง ดวงตาคู่สวยมองไปยังท่านอ๋องตวนแวบหนึ่ง อยากจะกล่าวบางอย่างแต่ก็ต้องกลืนมันลงไปอีกครั้ง

นางไม่เคยมีความสุขเวลาอยู่ในจวนอ๋องตวนเลย ตั้งแต่เข้าจวนอ๋องนางก็ได้กินเนื้อกินเหล้าและอีกมากมาย ไม่เคยออกมากินข้างนอก นี่คงจะไม่ได้ละเมอกินหรอกกระมัง?

แต่นางไม่มีความรู้เหมือนเขา

อวิ๋นหลัวฉวนดื่มไปอีกสักพักก็เริ่มเมาเล็กน้อย

ท่านอ๋องตวนไม่สนใจ เขาเองก็ดื่มเหล้าเช่นกัน ครั้นดื่มมากขึ้นก็เริ่มเกิดความสับสน ฝนยังคงตกหนักอยู่ข้างนอกแต่ก็เลือกที่จะออกไป

อวิ๋นหลัวฉวนรู้สึกเหมือนมีคนพาตนไป ไม่รู้ว่าไปที่แห่งใด ทำได้แค่เดินตาม

ครั้นท่านอ๋องตวนมาถึงหน้าประตูอ๋องจวนก็เคาะประตู ประตูไม่ยอมเปิด และไม่มีผู้ใด

ทั้งสองคนยืนกอดกัน อวิ๋นหลัวฉวนเริ่มหนาวเล็กน้อย

ท่านอ๋องตวนรู้สึกว่ามีบางอย่างถูกันอยู่ในอ้อมกอด ถูจนร่างกายของเขาร้อนผ่าว

ยามค่ำคืนที่ฝนตกหนัก นอกประตูจวนอ๋องตวน ท่านอ๋องตวนเหมือนกับสัตว์ร้ายที่กำลังคลุ้มคลั่ง แม้ว่าอวิ๋นหลัวฉวนจะเมาจนดิ้นไปมา แต่นางกลับไม่รู้สถานการณ์ที่แน่ชัดราวกับอยู่ในความฝัน รู้แค่ว่ามันเจ็บตรงนี้ และหนาวเหน็บยิ่งกว่าเดิม!

ทั้งสองคนเริ่มกอดรัดกัน

กระทั่งฝนหยุดลง ท่านอ๋องตวนสร่างเมาไปกว่าครึ่งแล้ว ครั้นลืมตามาเห็นคนตรงหน้า ก็ผงะไปชั่วขณะ

และผลักหน้าคนตรงข้ามไปทางอื่น : “อวิ๋นหลัวฉวน?”

...

สถานที่ที่อวิ๋นหลัวฉวนตื่นขึ้นมาเห็นในตอนเช้าคือห้องหลังจวนอ๋องตวน

เนื้อตัวเปียกชุ่ม ไม่มีผู้ใดยู่ภายในห้อง แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ร่างกายถึงได้เจ็บปวดถึงเพียงนี้ โดยเฉพาะระหว่างขาทั้งสองข้าง

ทันทีที่ขยับนางจะรู้สึกเจ็บเจียนตาย และปวดเอวมาก

ครั้นลุกไม่ไหวจึงนอนกลับลงไป

ตกบ่ายอวิ๋นหลัวฉวนตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ครั้นเดินออกมาก็เห็นท่านอ๋องตวน จึงนึกถึงเรื่องที่ตนเองเมาเมื่อคืนได้ อวิ๋นหลัวฉวนเดินไปกล่าวขอบคุณท่านอ๋องตวน : “เมื่อคืนหม่อมฉันคงตะกละมากไป”