องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 253

เธอมองสิ่งของที่อยู่ในห้องทดลอง ฉีเฟยอวิ๋นหยิบสมุดเล่มหนึ่งขึ้นมาดู เธอย้อนเวลากลับมาเมื่อสิบปีก่อน ตอนนั้นเธอเพิ่งเข้าร่วมภารกิจได้ไม่นาน

เสียงฝีเท้าดังขึ้นจากด้านหลัง ฉีเฟยอวิ๋นหมุนตัวกลับไปดูด้านหลัง ซูมู่หรงใช้ไม้เท้ายันเดินเข้ามา

“หัวหน้า”

ซูมู่หรงจ้องเขม็งไปทางใบหน้าของฉีเฟยอวิ๋นครู่หนึ่ง ก่อนจะมองไปบนร่างกายของเธอ

เธอไม่ได้ใส่ชุดฝึก ปกติเธอจะใส่ชุดฝึกตลอด วันนี้เกลับใส่แค่ชุดสบาย ๆ ซึ่งเขาชอบมาก

ซูมู่หรงไม่ได้ตอบ แต่เดินมาตรงหน้าของฉีเฟยอวิ๋น และบีบเข้าหาฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นถูกบีบเข้าหากำแพง และกล่าวด้วยสีหน้าประหลาดใจว่า : “หัวหน้า จะทำอะไร?”

“คุณเริ่มก่อน คงโทษผมไม่ได้? คุณรู้ ในหมู่เรามีผู้หญิงคนเดียว ไม่เพียงพอต่อฝูงหมาป่า ถึงแม้ผมจะเป็นหัวหน้า แต่จะให้ผมมีความสุขคนเดียวได้ยังไง แต่ถ้าคุณเริ่มก่อน งั้นก็คงโทษผมไม่ได้”

มุมปากของซูมู่หรงกระตุกขึ้น ใบหน้าหล่อเหลาเผยรอยยิ้มชั่วร้าย ฉีเฟยอวิ๋นหยุดชะงักงัน เนิ่นนานถึงจะได้สติกลับมา

ซูมู่หรงคลี่ยิ้มกว้างอย่างพอใจ ก่อนจะก้มหน้าลงจูบริมฝีปากของฉีเฟยอวิ๋น

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกเหมือนฟ้าผ่ากลางศีรษะ ภาพเบื้องหน้าปรากฏเป็นใบหน้าที่เตรียมจะฆ่าคนได้ทุกเมื่อของหนานกงเย่ จึงรีบผลักซูมู่หรงออกไปทันที

ซูมู่หรงหายใจอย่างหนักหน่วง : “ผมคิดไว้แล้วว่าต้องทำแบบนี้ ถ้ารู้ว่าคุณยินยอม ผมก็คงไม่ต้องรอมาถึงตอนนี้”

ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหน้า : “คุณเข้าใจผิดแล้ว”

“เข้าใจผิด? คุณอย่าบอกผมนะว่าที่คุณไม่ยอม เป็นเพราะคุณจะลองใจผม คุณต้องรับผิดชอบนะ”

ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้ามองซูมู่หรง มีผู้ชายแปลก ๆ แบบนี้ไม่ใช่เรื่องดีเลยแฮะ ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้หรือในอดีต ต่างก็ไร้ยางอายทั้งสิ้น!

ฉีเฟยอวิ๋นไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไร เธอทำได้แค่เดินไปด้านข้าง : “หัวหน้า คุณนั่งลงก่อน ฉันมีเรื่องจะพูดกับคุณ”

ฉีเฟยอวิ๋นกลับเป็นฝ่ายนั่งลงก่อน ส่วนซูมู่หรง กลับไม่ยอมนั่ง ฉีเฟยอวิ๋นเองก็หมดปัญญา

ซูมู่หรงหมุนตัว ใช้ไม้ค้ำเดินไปยังฝั่งตรงข้ามกับฉีเฟยอวิ๋น ก่อนจะนั่งลงพลางยิ้ม ใบหน้าของเข้าแต้มไปด้วยความสุข

ฉีเฟยอวิ๋นขมวดคิ้วด้วยใบหน้าเศร้าหมอง เธอกลับมารนหาที่ตายใช่ไหม?

ความสุขก็ไม่มี ฉีเฟยอวิ๋นจึงได้แต่ทอดถอนใจ

“หัวหน้าจริง ๆ แล้วฉันเป็นคนที่มาจากในอนาคต...”

ฉีเฟยอวิ๋นเล่าให้ซูมู่หรงฟัง ซูมู่หรงจับจ้องไปยังเธอตลอดรอเธอพูดจบ เมื่อฉีเฟยอวิ๋นพูดจบก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“คุณเชื่อไหม?”

ซูมู่หรงส่ายหน้า ฉีเฟยอวิ๋นก้มหน้าลง เธอรู้ว่าต้องเป็นแบบนี้

“ตอนนี้คุณเป็นของผม จะหาเหตุผลอะไรมาอ้างก็ไม่มีประโยชน์ ถ้าคุณเสียใจ คุณก็ไม่ควรมายั่วยุผม”

ซูมู่หรงคลี่ยิ้มอย่างสดใส ฉีเฟยอวิ๋นพูดอะไรไม่ได้

ซูมู่หรงลุกขึ้นและเดินเข้ามาใกล้ฉีเฟยอวิ๋น : “คืนนี้คุณไปที่พักของผม”

“หา?” ฉีเฟยอวิ๋นเงยหน้าขึ้น แต่ไม่ได้ตกใจมากนัก : “คุณพูดอะไรเนี่ย?”

“จะให้ผมพูดใช่ไหม ผมเองก็อายุมากแล้วไม่ใช่เด็ก ๆ การจะมีภรรยาไม่ใช่เรื่องง่าย คุณว่าผมจะทำอะไรละ?” ซูมู่หรงคลี่ยิ้ม พร้อมทั้งยื่นมือออกไปกุมมือของฉีเฟยอวิ๋น ซึ่งนั้นสร้างความตกใจให้ฉีเฟยอวิ๋นอย่างมาก เธอพยายามดึงมือกลับ แต่ซูมู่หรงกลับกดมือของเธอไว้

ฉีเฟยอวิ๋นตกใจไม่น้อย : “เร็วเกินไปมั้งคะ?”

“ไม่เร็วหรอก ผมคิดเรื่องคุณมาแล้ว” ซูมู่หรงดึงฉีเฟยอวิ๋นขึ้นมา ฉีเฟยอวิ๋นดึงมือออกแล้วหยิบไม้ค้ำให้ซูมู่หรงแทน

“หัวหน้า คุณต้องใช้สิ่งนี้ จะได้ไม่ล้มนะคะ”

ซูมู่หรงดึงฉีเฟยอวิ๋นเข้ามาในอ้อมกอด จากนั้นก็กดร่างลงบนร่างของฉีเฟยอวิ๋น ซูมู่หรงก้มลงกระซิบข้างหูของเธอว่า : “คุณคงไม่ได้รู้สึกเขินหรอกนะ?”

“หัวหน้า มันเร็วเกินไปค่ะ ฉันอยากให้มันค่อยเป็นค่อยไป” ฉีเฟยอวิ๋นแสดงสีหน้าอึดอัดใจ

“แต่ตัวเธอหอมมากเลยนะ เธอทาอะไร? ผมจะนอนละ!”

ฉีเฟยอวิ๋นกลืนน้ำลายอึกหนึ่งด้วยความลำบากใจ จนเกือบจะผลักซูมู่หรงและอัดเขาสักยก คุณมันไร้ยางอายจริง ๆ ชอบเธอมานานหลายปี แต่กลับบังคับเธอ ทำตัวเหมือนลิงฝึก ตอนนี้กำลังติดสัดอย่างนั้นแหละ?

อยากตายนักใช่ไหม?