องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 254

รอยยิ้มของซูมู่หรงยังคงตราตรึงใจเป็นอย่างมาก ฉีเฟยอวิ๋นคิดถ้าในตอนนั้นเธอไม่กลัวซูมู่หรงมากเกินไป ไม่แน่เธออาจจะได้คบกับซูมู่หรงไปแล้วก็ได้

เธอไม่สามารถให้คะแนนรูปลักษณ์ของเธอได้

“ตามวันเวลาที่ระบุ คืนนี้พวกเราควรจะปฏิบัติภารกิจ และต้องไปเอาข้อมูลที่เป็นข้อมูลของพวกเราที่ถูกคนขโมยไป พวกเราจะไม่ไปไม่ได้ เพราะมันเป็นความลับสุดยอด ดังนั้นพวกเราจึงต้องเอากลับคืนมา

ทุกคนไปปฏิบัติภารกิจ เสี่ยวไห่ได้รับโทรศัพท์จากพ่อของเขาระหว่างทางกลับว่าแม่ของเขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุทางรถยนต์”

ซูมู่หรงมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“คุณจะบ้าไปแล้วเหรอ？”

“เชื่อไหมว่าเดี๋ยวเย็นนี้คุณก็จะได้รู้” ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับไปมองที่หน้าต่างและเวลาก็ผ่านไป

ในช่วงเย็น ซูมู่หรงได้รับโทรศัพท์

ภารกิจเป็นไปตามที่ฉีเฟยอวิ๋นพูด พวกเขาออกไปปฏิบัติภารกิจ และทิ้งซูมู่หรงไว้คนเดียว

ในเวลาแปดโมงระหว่างทางกลับ เสี่ยวไห่ได้รับโทรศัพท์ว่าแม่ของเขาเสียชีวิต

ฉีเฟยอวิ๋นกลับไปนั่งลงข้าง ๆ ซูมู่หรง ซูมู่หรงไม่พูดอะไรสักคำ ใบหน้าของเขาเขียวปั้ด

ทั้งสองคนนั่งอยู่อย่างนี้เป็นเวลาสองชั่วโมง แล้วซูมู่หรงก็ถามว่า：“อีกสิบปีหลังจากนี้ คุณจะเป็นภรรยาของผมไหม？”

ฉีเฟยอวิ๋นส่ายหัว：“ไม่ อีกสิบปีคุณก็ออกไปปฏิบัติภารกิจ และฉันก็ทำการทดลองอยู่ในห้องปฏิบัติการ ฉันกำลังศึกษาเรื่องอุบัติเหตุของการเสียชีวิต แล้วข้ามภพไปอยู่ในสมัยโบราณ”

“จะกลับไปอีกแล้วเหรอ？และกลับไปเมื่อสิบปีที่แล้ว？” ซูมู่หรงเริ่มที่จะยอมรับเรื่องนี้แล้ว

ฉีเฟยอวิ๋นพยักหน้า：“อืม”

ซูมู่หรงหัวเราะ：“เขาช่างน่าหัาเราะจริง ๆ ！”

ในขณะที่พูดเขาก็หัวเราะ ใบหน้าของซูมู่หรงดูดุร้าย：“คุณบอกผมว่าคุณตายแล้ว ตายหลังจากสิบปีต่อจากนี้ คุณคิดจะทำอะไร？คุณอยากจะให้ผมเป็นบ้าหรือไง？”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่พูดอะไรและหยิบมีดออกมา เธอกรีดข้อมือของตัวเองแล้วเอาเลือดให้ซูมู่หรงดื่ม

ซูมู่หรงคิดว่าฉีเฟยอวิ๋นบ้าไปแล้ว จึงผลักเธอออกไป ฉีเฟยอวิ๋นพูดว่า：“ฉันต้องการจะพิสูจน์ว่าฉันไม่เหมือนเดิมแล้ว”

ซูมู่หรงมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น แล้วปล่อยให้เลือดไหลเข้าปากของเขา ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่ามากพอแล้ว เธอจึงเอาผ้ามาพันข้อมือไว้ จากนั้นก็ก้มลงไปมองขาของซูมู่หรง และถกขากางเกงของเขาขึ้น

แผลด้านในขากางเกงค่อย ๆ หายไป

ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้น：“คุณดูเอาเองเถอะ”

ฉีเฟยอวิ๋นหวังว่ามันจะเป็นแค่ความฝันจริง ๆ หลังจากที่เธอตื่นขึ้นมาแล้วก็จะกลับไปหาหนานกงเย่ ดังนั้นในตอนนี้เธอจึงยิ้มไม่ออก

ซูมู่หรงรู้สึกว่าร่างกายของเขาแข็งแรงขึ้น เขาก้มลงไปมองลงแผล และเห็นว่าแผลหายไปแล้ว และในที่สุดเขาก็เชื่อว่าฉีเฟยอวิ๋นได้เสียชีวิตจากการทดลองไปแล้วจริง ๆ

เขานั่งลงและมองดูขาที่หายเป็นปกติแล้ว เขาได้รับบาดเจ็บสาหัส เป็นเวลาหนึ่งเดือนแล้วก็ไม่หาย

ไม่อย่างงั้นเขาจะไปปฏิบัติภารกิจครั้งนี้ด้วย

ฉีเฟยอวิ๋นนั่งลงและไม่พูดอะไร ทั้งสองคนเงียบไม่พูดไม่จาท่ามกลางความมืดมิด

ในที่สุดซูมู่หรงก็พูดว่า：“เขาหน้าตาเป็นยังไง？”

“ก็ดีนะ อายุพอ ๆ กับคุณตอนนี้ เขาเป็นท่านอ๋อง และเป็นผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์” ฉีเฟยอวิ๋นหันกลับไปมองซูมู่หรงจากหน้าต่าง

ซูมู่หรงหัวเราะ：“เขาดีกับคุณไหม？”

ฉีเฟยอวิ๋นคิดอยู่นาน ดีหรือว่าไม่ดีกันนะ？

“พวกเขาก็ดี คุณปฏิบัติต่อฉันยังไง เขาก็ปฏิบัติต่อฉันอย่างนั้น”

สีหน้าของซูมู่หรงทรุดลง：“เขาทุบตีคุณเหรอ？”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่แปลกใจเลย ซูมู่หรงคิดถึงแต่เรื่องที่ตีเธอ เพราะในช่วงเวลานี้ซูมู่หรงคิดแต่จะตีฉีเฟยอวิ๋น และนั่นคือกิจวัตรประจำวันของเขา

ฉีเฟยอวิ๋นพูดว่า：“ตอนนี้ไม่ตีแล้ว และเขาก็ไม่ได้ทุบตีฉัน”

“หมายความว่าไง？” ซูมู่หรงดูตื่นเต้นมาก ฉีเฟยอวิ๋นไม่อยากโกหกเขา แต่ก็รู้สึกเสียใจที่พูดมากขนาดนี้

“เดิมทีเขาต้องการจะฆ่าฉัน แต่น่าเสียดายที่ฉันถูกคุณฝึกให้เอาตัวรอดอย่างแข็งแกร่ง และในที่สุดฉันก็เอาชนะเขาได้！”

ในขณะที่อธิบายเธอก็ยิ้ม แต่ซูมู่หรงยิ้มไม่ออก เขามองไปที่ฉีเฟยอวิ๋นอย่างโกรธเคือง！

หลังจากมองหน้ากันอยู่ครู่หนึ่ง ทั้งสองก็ไม่พูดอะไร ซูมู่หรงพูดว่า：“นอนเถอะ ขึ้นมาสิ”

“ฉันไม่ไปแล้ว คุณนอนเถอะ ฉันนอนข้าง ๆ ก็ได้” ฉีเฟยอวิ๋นไม่ไว้ใจซูมู่หรง