องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 289

ฉีเฟยอวิ๋นต้องการที่จะเข้าไปห้าม แต่ในวินาทีต่อมาไป๋ซู่ซู่ก็ขมวดคิ้ว และหันกลับมากล่าวว่า：“นี่เป็นพิษชนิดหนึ่งจากทางตะวันตก ว่ากันว่าเป็นหญ้าที่มีพิษชนิดหนึ่งที่เติบโตอยู่ในภูเขาลึก ไม่ง่ายเลยที่จะสกัดออกมา เพราะมันมีพิษ ตั้งแต่เหง้าจนถึงใบของหญ้าชนิดนี้ล้วนแต่มีพิษ เวลาใช้จึงต้องระมัดระวังเป็นอย่างมาก

แต่หญ้าชนิดนี้มีความพิเศษมากอย่างหนึ่ง ไร้สีไร้กลิ่น และเติบโตในที่ที่หนาวเย็น ดังนั้นมันจึงมีชื่อที่พิเศษว่า หญ้าหนาวเย็น”

ฉีเฟยอวิ๋นไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับหญ้าชนิดนี้มาก่อน ดังนั้นนางจึงส่ายหัว：“ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”

ไป๋ซู่ซู่วางปิ่นปักผมลงแล้วหยิบพู่กัน นางมองไปที่ฉีเฟยอวิ๋น：“หยิบสมุดมา ข้าจะเขียนให้เจ้า หากเจ้าจำได้ทั้งหมดมันก็เป็นของเจ้า”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกถึงบรรยากาศเดิม ๆ แม้ว่าจะรู้จักกันโดยบังเอิญ แต่ก็รู้สึกสนิทเหมือนรู้จักกันมานานแล้ว

แต่เมื่อได้ยินที่ไป๋ซู่ซู่พูดในวันนี้ นางก็รู้ว่าไป๋ซู่ซู่มีความสิ้นหวังในใจ

บางทีพิษของนางอาจจะสามารถรักษาให้หายได้ เพียงแต่นางไม่อยากที่จะรักษา

และไม่เต็มใจ แล้วเหตุใดถึงไม่อธิบาย？

ฉีเฟยอวิ๋นไม่รอช้า นางหันกลับไปหยิบสมุดที่สะอาด พวกนางเป็นหมอ เมื่อไม่คำนึงถึงยุคสมัย มักจะมีนิสัยหนึ่งที่เหมือนกันคือชอบจดบันทึกลงในสมุด

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบสมุดให้ไป๋ซู่ซู่ และกล่าวว่า：“ข้าเข้าใจสิ่งที่เจ้าเขียน ท่านพ่อของข้าเป็นแม่ทัพ ตอนเด็ก ๆ ไม่มีแม่คอยเลี้ยงดู ไม่ คนรับใช้ในจวนก็ไม่ละเอียดอ่อน จึงรู้หนังสือไม่มากนัก ข้ารู้กฎระเบียบบางอย่าง และบางอย่างก็ไม่รู้”

ไป๋ซู่ซู่รู้สึกขบขัน นางเหลือบมองฉีเฟยอวิ๋นและยิ้มโดยไม่พูดอะไร หลังจากที่เปิดสมุด ด้านหน้าสุดเขียนคำสองสามคำ：ตำราพิษประหลาด

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกว่าเหมาะสม พิษที่นางไม่เข้าใจก็คือพิษประหลาด

ไม่นานไป๋ซู่ซู่ก็เขียนพิษชนิดหนึ่งขึ้นมาและวาดลักษณะของหญ้าพิษชนิดนั้น หลังจากที่วาดเสร็จแล้ว ไป๋ซู่ซู่ก็มอบมันให้ฉีเฟยอวิ๋น ฉีเฟยอวิ๋นรับมาและใจลอยไปชั่วขณะหนึ่ง

“สมุนไพรที่อยู่ด้านล่างรวมทั้งพิษเหล่านี้ เป็นยาถอนพิษหรือ？”

ไป๋ซู่ซู่พยักหน้า：“ตราบใดที่เป็นพิษ เพียงแค่พูดก็น่าฟัง แต่ที่ไม่น่าฟังคือพิษถอนพิษ เจ้าเป็นหมอย่อมรู้ดีว่าการถอนพิษนั้นสามารถทำร้ายคนได้ด้วย แต่จะทำร้ายอะไรนั้น แน่นอนว่าต้องเป็นร่างกาย

แต่เนื่องจากเจ้าสามารถมีชีวิตอยู่ได้ มันจึงเป็นเรื่องน่าประหลาดใจ”

“ยังมีสิ่งที่น่าประหลาดใจอีกมากมาย ข้าจะถอนพิษให้เจ้า”

“ไม่ต้องกังวลเรื่องพิษของข้า หากเจ้าสามารถถอนพิษได้ก็ถือว่าเจ้ายอดเยี่ยมมาก พิษจากดอกไม้และพืชแปลก ๆ เหล่านี้ล้วนแต่มีเงื่อนไข

โดยทั่วไปแล้ว หากเจ้ารู้ขั้นตอนการปรุงยาพิษ เช่นนั้นเจ้าก็จะสามารถทำตามขั้นตอนการปรุงยาพิษตัวอื่นได้ หลังจากนั้นก็นำมันมาถอนพิษ

แต่ในตอนนี้เป็นไปไม่ได้เลยที่เจ้าจะรู้ บางทีคนที่ปรุงยาพิษอาจจะค่อยเป็นค่อยไป

ดังนั้นข้าจึงอยากให้เจ้าทำ เราจะปรุงพิษเหล่านี้เข้าด้วยกันได้อย่างไร แม้ว่าจะไม่มีลำดับขั้นตอนก็สามารถที่จะถอนพิษได้”

หลังจากที่ไป๋ซู่ซู่กล่าว ฉีเฟยอวิ๋นก็เห็นได้อย่างชัดเจนว่าวิชาแพทย์ของนางช่างน่าทึ่งจริง ๆ

“ข้าจะลองดู”

ฉีเฟยอวิ๋นหยิบสมุดบันทึกและดูพิษชนิดต่าง ๆ โชคดีที่มีอยู่ในสมุดบันทึกทั้งหมด จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็เริ่มศึกษา

ไป๋ซู่ซู่เฝ้ามองดูนาง ฉีเฟยอวิ๋นใช้เวลาทั้งวันโดยไม่พัก จนในที่สุดก็พบเงื่อนไข และเงื่อนนี้ก็ถูกฉีเฟยอวิ๋นเขียนลงในตำราพิษประหลาด และเขียนถัดไปจากไป๋ซู่ซู่

“ยินดีด้วย เจ้าทำสำเร็จแล้ว”

ไป๋ซู่ซู่ยิ้ม ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“ให้ข้าช่วยเจ้านะ”

ไป๋ซู่ซู่ส่ายหัว：“ยังไม่ถึงเวลา วันหลังข้าจะเอาพิษชนิดต่าง ๆ มาให้เจ้า เจ้าลองดูจนกว่าเจ้าจะสามารถถอนพิษชนิดนี้ได้ แล้วข้าจะยอมให้เจ้าถอนพิษให้ข้า”

ฉีเฟยอวิ๋นผิดหวังมาก อันที่จริงนี่ก็ไม่ใช่ความผิดหวัง นางรู้ว่าไป๋ซู่ซู่ไม่อยากจะมีชีวิตอยู่

หลังจากพักผ่อนแล้ว ฉีเฟยอวิ๋นแลไป๋ซู่ซู่ก็ออกมาจากนั้นก็เดินเข้าไปที่ลานบ้าน ไป๋ซู่ซู่แหงนหน้าขึ้นมองพระจันทร์ นางกล่าวว่า：“ตอนเด็ก ๆ ข้าชอบพพระจันทร์ เพราะว่ามันอยู่สูงมากและไม่ได้ร้อนอบอ้าวอย่างเช่นพระอาทิตย์ ดังนั้นข้าจึงหลับตาลงเบา ๆ และพูดว่ารอให้วันหน้าข้ามีความสามารถ ข้าจะขึ้นไปบนพระจันทร์ และพานางไปอยู่ด้วยกันที่นั่น แต่น่าเสียดายที่ข้าผิดคำพูด”

“ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ที่เจ้าจะขึ้นไปบนนั้น ถ้าอยู่ในโลกของพวกเรา คนอื่นอาจจะขึ้นไปไม่ได้ แต่ข้าทำได้ ข้าทำให้ตนเองมีโอกาสนี้