องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 290

ฉีเฟยอวิ๋นหายไปทั้งวัน และหนานกงเย่ก็ไม่ได้นอนทั้งวัน เขาแทบจะบ้าคลั่ง

แม้ว่าจะถูกกั้นด้วยกำแพง แต่สำหรับหนานกงเย่แล้วนั่นเป็นโลกทั้งใบ

เขาไม่เคยตระหนักเช่นนี้มาก่อน ช่างเป็นวันที่ยากลำบากเสียจริง

นึกถึงเรื่องที่น่าเศร้าในวัยเด็ก แต่การไม่ได้เห็นฉีเฟยอวิ๋นนั้นกลับกระวนกระวาย​ใจ​ยิ่งกว่า

เดิมทีเขาคิดว่าเพียงแค่ไม่กี่วันเท่านั้น คงจะไม่เป็นไร

แต่เขาทุกข์ทรมานอย่างบ้าคลั่งตั้งแต่เริ่มต้น

ยิ่งอยากเจอแต่ไม่กล้าไปรบกวนก็ยิ่งทรมานใจ

ตอนที่ฉีเฟยอวิ๋นผลักประตูเข้าไป หนานกงเย่ก็กำลังกลัดกลุ้มใจ เห็นได้ชัดว่าเขาง่วงแล้ว แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็นอนไม่หลับ

อาหารทั้งสามมื้อล้วนวางอยู่บนโต๊ะ แต่เขาไม่กินแม้แต่คำเดียว

เขาสวมชุดซับในสีขาวแล้วนอนอยู่บนเตียง สีหน้าของเขาดูไร้อารมณ์

เมื่อประตูดังขึ้น เขาก็เหลือบไปมอง แต่คิดว่าตนเองกำลังฝัน เขาจึงไม่ได้เคลื่อนไหวใด ๆ

ฉีเฟยอวิ๋นเหลือบมองเขาและมองไปที่อาหารที่อยู่บนโต๊ะ จากนั้นก็หันกลับไปปิดประตู แล้วเดินไปหาเขา

เมื่อเห็นนางเข้ามาใกล้มากขึ้น หนานกงเย่ก็รู้สึกแน่ใจ

ทันใดนั้นเขาก็ลุกขึ้นแล้วกระโดดลงจากเตียง ราวกับว่าไม่ได้เจอกันมาหลายปีแล้ว เขาเดินไปตรงหน้าฉีเฟยอวิ๋น และควบคุมอารมณ์ไม่ได้：“กลับมาแล้วหรือ？”

“แอ๊ะ……” ฉีเฟยอวิ๋นอดยิ้มไม่ได้ นางยกมือขึ้นแล้วลูบหัวของหนานกงเย่：“ปีศาจร้ายเข้าสิงแล้วหรือ？”

“อวิ๋นอวิ๋น ข้าจะไม่ไปจากเจ้าอีกแล้ว” หนานกงเย่รู้สึกกลัว คืนนี้หากไม่มีฉีเฟยอวิ๋นคงยากที่จะทนไหว และยากเสียยิ่งกว่าการแพ้ในสนามรบ

“……” ฉีเฟยอวิ๋นพูดไม่ออก นางเพียงแค่ไม่ได้มาเจอเขาทั้งวัน และปกติแล้วเขาก็เคยไม่ได้กลับมาตั้งสองสามวัน เหตุใดถึงทำราวกับว่าจะตายจากกัน？

หนานกงเย่จับใบหน้าของฉีเฟยอวิ๋น：“อวิ๋นอวิ๋น ข้าขาดเจ้าไม่ได้”

“……” ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกหดหู่ใจ จะบ้าไปแล้วหรือ？

ฉีเฟยอวิ๋นยกมือขึ้นและอยากจะตรวจดูให้แน่ใจว่าเขาไม่ได้ป่วย

แต่ยังไม่ทันได้แตะหน้าผากของหนานกงเย่ หนานกงเย่ก็อุ้มนางขึ้นมา

ฉีเฟยอวิ๋นตกใจ：“ท่านจะทำอะไร ข้าจะตรวจดูว่าท่านไม่สบายหรือไม่”

“ข้าไม่เพียงไม่สบาย แต่ยังไม่สบายหนักมากด้วย อีกอย่างโรคนี้ก็รักษาได้ยาก จะต้องให้อวิ๋นอวิ๋นรักษาไปตลอดชีวิต”

หนานกงเย่อุ้มฉีเฟยอวิ๋นด้วยความรู้สึกเสน่หา

ฉีเฟยอวิ๋นพูดไม่ออกอยู่ครู่หนึ่ง：“ท่านอ๋อง ท่านบ้าไปแล้วหรือ แค่ไม่ได้อยู่ด้วยกันเพียงคืนเดียว คงไม่จำเป็นต้องเป็นเช่นนี้？”

“จะไม่จำเป็นได้อย่างไร？”

หนานกงเย่อุ้มฉีเฟยอวิ๋นขึ้นไปบนเตียง ฉีเฟยอวิ๋นเตรียมที่จะลุกขึ้น แต่เขาก็ตามขึ้นมา ทั้งสองมองหน้ากัน

“ข้าเหนื่อยแล้ว และต้องการพักผ่อน”

ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกประหลาดใจ：“ใครห้ามไม่ให้ท่านอ๋องพักผ่อนกันล่ะเพคะ？”

“ไม่มีใครห้าม เป็นข้าที่ไม่มีอวิ๋นอวิ๋น แล้วกินไม่ได้นอนไม่หลับ ดังนั้นตั้งแต่วันนี้ข้าจะนอนกอดอวิ๋นอวิ๋นทุกวัน หากไม่ใช่เพราะข้ากลัวว่าจะสูญเสียชีวิต ข้าก็คงไม่รู้ว่าการสูญเสียเป็นอย่างไร”

ฉีเฟยอวิ๋นเขินอายจนทำอะไรไม่ถูก：“เพียงเพราะไม่ได้เจอกันแค่วันเดียว จะทำให้ท่านสูญเสียชีวิตเลยหรือ ท่านอ๋อง ท่านสามารถทำให้มันลึกลับกว่านี้ได้หรือไม่？”

“……ข่าจะสูญเสียชีวิตจริง ๆ นะ เจ็บป่วยเพราะความคิดถึง” หนานกงเย่ทั้งโกรธทั้งเกลียด เหตุใดนางถึงไม่เชื่อ？

ฉีเฟยอวิ๋นสามารถเข้าใจเรื่องเล็กน้อยเช่นนั้นของผู้ชายได้ ถึงอย่างไรเรื่องนั้นก็เกิดขึ้นบ่อยครั้งและไม่สามารถควบคุมได้

นางงครรภ์แล้ว แต่ก็ไม่เห็นว่าเขาจะสงบนิ่งเลย

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อรู้ว่านางแข็งแรงกว่าคนอื่น ๆ และฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็ว เมื่อยังไม่เกิดอะไรขึ้นกับลูก ความกล้าหาญของเขาก็ยิ่งเพิ่มมากขึ้นจนควบคุมไม่ได้

ดังนั้นในเวลานี้เขาจึงกลายเป็นเช่นนี้

ฉีเฟยอวิ๋นกอดหนานกงเย่：“เลิกก่อกวนได้แล้ว！”

“ข้าจริงจังนะ！”