องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 318

ฮูหยินชราอายุประมาณเจ็ดแปดสิบ หน้าตาดูสะอาดสะอ้าน นัยน์ตาล้ำลึก ดูจากรูปร่างของนางแล้ว นางเป็นคนผอมบาง ดังนั้นนางน่าจะเป็นสตรีที่มาจากตระกูลศักดิ์

เมื่อเห็นว่าคนแปลกหน้า นางก็ไม่รู้สึกหวาดกลัวเลยแม้แต่น้อย ฉีเฟยอวิ๋นสามารถดูออกได้ไม่ยากว่าฮูหยินชราคนนั้นไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไป

ฉีเฟยอวิ๋นยื่นมือออกไปจับข้อมือของฮูหยินชรา ข้อมือของฮูหยินชรานั้นผอมแห้ง แต่ผิวหนังกลับละเอียดเกลี้ยงเกลา นางเพียงแค่มองมาที่ฉีเฟยอวิ๋นแล้วกะพริบตา

จากนั้นก็ถามฉีเฟยอวิ๋นว่า：“เจ้าเป็นหมอที่แม่นมสวีเชิญมาหรือ？”

ฉีเฟยอวิ๋นกล่าวว่า：“ข้าเป็นหมอ แต่แม่นมของท่านไม่ได้เชิญข้ามา ข้าเพียงแค่ผ่านมาและตามมาดู”

ในขณะที่พูด ฉีเฟยอวิ๋นก็ปล่อยมือ นางลุกขึ้นและเปิดผ้าห่มออก และถกขากางเกงของฮูหยินชรา จากนั้นก็เห็นขาที่ขาวผ่องและอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ อายุขนาดนี้แล้ว แต่ขาทั้งสองข้างยังคงดีมากขนาดนี้ คิดไม่ถึงเลยจริง ๆ ！

ฉีเฟยอวิ๋นบีบและปล่อยขากางเกงลง จากนั้นก็ห่มผ้าไว้

ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า：“จู่ ๆ ข้าของท่านก็เป็นเช่นนี้ หรือพูดได้ว่าขาของท่านเป็นเช่นนี้อยู่ก่อนแล้ว？”

ฮูหยินชรายิ้มอย่างเฉยเมย：“ก็ไม่นับว่านานเกินไป สามปีแล้วล่ะ”

“อ้อ แล้วเช่นนั้นเป็นเพราะเหตุใดหรือ？” ฉีเฟยอวิ๋นยิ้มอย่างราบเรียบ แล้วห่มผ้าห่มให้ฮูหยินชรา

ฮูหยินชราเป็นห่วงแม่นมสวี และอดไม่ได้ที่จะมองไปที่แม่นมสวี

ฉีเฟยอวิ๋นรู้ว่านางกังวลเรื่องอะไร จึงกล่าวว่า：“นางไม่เป็นอะไร เมื่อครู่นางกำลังจะฆ่าตัวตายที่หน้าประตู แต่ข้าช่วยนางไว้”

“เฮ้อ……เป็นข้าที่ทำให้แม่นมสวีต้องลำบาก！”

ฮูหยินชราพูดอย่างอ่อนโยน ฉีเฟยอวิ๋นรู้สึกชื่นชม ไม่ง่ายเลยที่จะมีความเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ในสถานภาพเช่นนี้

“ไม่ใช่ว่าขาของท่านไม่ดี และไม่ใช่เพราะท่านล้ม จากที่ข้าดูเป็นเพราะมีคนทำให้ขาของท่านต้องเป็นเช่นนี้”

ฉีเฟยองิ๋นใช้สมาธิตรวจดูร่างกายของฮูหยินชรา และพบว่าร่างของฮูหยินชรานั้นเป็นปกติดี เพียงแต่มีเข็มเงินสองเล่มปักอยู่ที่หมอนรองข้อเข่าของนาง

หมอนรองข้อเข่าเป็นกระดูกที่อยู่ตรงกลางข้อต่อของกระดูกสะบ้า

มีการปักเข็มเงินเข้าไปที่จุดนี้ จึงทำให้ไม่สามารถเดินได้และร่างกายท่อนล่างเป็นอัมพาต

แต่ที่เจ็บปวดกว่านั้นคือปวดหมอนรองข้อเข่าจนยากที่จะทนไหว นอกจากเสียว่าจะไม่ขยับมัน มิเช่นนั้นมันจะเจ็บมากจนเจียดจะขาดใจ

ฮูหยินชรานอนอยู่อย่างนี้ และคงจะไม่อยากเจ็บปวดอีกต่อไป

ตอนที่ปักเข็มเงินเข้าไปที่หมอนรองข้อเข่า นางก็คงจะเจ็บปวดจนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่

ตอนที่ฉีเฟยอวิ๋นให้สมาธิ นางก็ตกใจมาก ฮูหยินชราดูสงบนิ่งราวกับว่านางกำลังนอนอยู่อย่างเสวยสุข และดูเหมือนว่าขาของนางจะไม่ได้เจ็บปวดใด ๆ

ฮูหยินชรายังคงยิ้มให้ฉีเฟยอวิ๋นอย่างใจเย็น：“พวกเรานายบ่าวมาจากต่างเมือง พวกเรามาหาคน แต่หาไม่พบ และในตอนนี้พวกเราก็ทำได้แค่รอความตายอยู่ที่นี่

ตอนที่มาพวกเรานำเครื่องประดับมาด้วย แต่ในตอนนี้มาสุดทางแล้ว และเหลือเพียงแค่ไม่กี่ชิ้นเท่านั้น

หมดหนทางแล้วจริง ๆ ！

เมื่อมาถึงที่แห่งนี้ พวกเราได้พบผู้สูงศักดิ์ท่านหนึ่ง เป็นสวรรค์ที่ทรงเมตตา！”

“ท่านพูดถูก หากท่านต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม ข้าคงต้องทำอะไรสักอย่าง”

“ไม่รีบร้อน”

ฮูหยินชรามั่นคงมาก ฉีเฟยอวิ๋นลุกขึ้นไปดูแม่นมสวี และเมื่อไปถึงตรงหน้าแม่นมสวีก็ฝังเข็มให้นาง

แม่นมสวีกระแอมและลืมตาขึ้น

เมื่อเห็นฉีเฟยอวิ๋น แม่นมสวีก็ร้องไห้ไม่หยุด และได้ยินเสียงของฮูหยินชราดังมาจากในห้อง：“หยุดร้องไห้ได้แล้ว ยังไม่รีบขอบคุณผู้มีพระคุณอีก？”

ฮูหยินชราไม่ได้ตะโกน แต่กล่าวด้วยนำเสียงที่ไม่ได้ดังมากนัก

แต่เมื่อแม่นมสวีได้ยินฮูหยินชรากล่าวเช่นนั้น นางก็รีบลุกขึ้นและวิ่งเข้าไป นางวิ่งไปพลางเช็ดน้ำตาไปพลาง