องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ นิยาย บท 319

ฉีเฟยอวิ๋นคิดอยู่ครู่หนึ่ง: “กล่าวเช่นนี้ ในเมืองหลวงยังมีคนของตระกูลเฉินอยู่อีกหรือ?”

"มีสิ"

"โอ้ เหตุใดท่านถึงมายังเมืองหลวง" ฉีเฟยอวิ๋นถาม

หญิงชรากล่าวว่า: "ข้ามาที่เมืองหลวงเพราะข้าเป็นเช่นนี้ไม่เป็นไร แต่นายท่านถูกปรักปรำจนตาย ข้าจะองทุกข์ขอความเป็นธรรมให้นายท่าน"

ฉีเฟยอวิ๋นขมวดคิ้ว “มิน่าหล่ะ”

หญิงชราสองคนเริ่มพูดคุยกันและหลังจากรอเป็นเวลานานกว่าหนึ่งชั่วยามก็มีคนเข้ามาจากด้านนอกลานเรือน ฉีเฟยอวิ๋นมองไปทางหน้าประตู เพื่อเป็นการป้องกันไว้ก่อนในมือนางมีเข็มเงินอยู่สองสามเล่ม

ประตูเปิดออกแล้วมีคนผู้หนึ่งก้าวเข้าประตูมา ฉีเฟยอวิ๋นเกือบจะพุ่งเข็มเงินในมือออกไป สุดท้ายแล้วหนานกงเย่จึงกล่าวขึ้นว่า: "ข้าเอง"

ฉีเฟยอวิ๋นวางมือลงแล้วหนานกงก็เข้าประตูไปดูพอเห็นฉีเฟยอวิ๋นก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก สีหน้าอันเย็นชาจึงได้ค่อยๆคลายลง

“ข้ารู้อยู่แล้วว่าหากไม่กล่าวทักทายเสียก่อน เจ้าคงต้องลงมือกับข้าซะแล้ว”

หนานกงเย่แต่งกายด้วยชุดสีดำพร้อมทั้งแววตาอันคมลึก ขณะที่กล่าวเขาก็เดินไปยังตรงหน้าของฉีเฟยอวิ๋นแล้วและจับแขนของฉีเฟยอวิ๋นเอาไว้ หนานกงเย่กล่าวอย่างขุ่นเคืองว่า: "จะทำให้ข้าตกใจตายใช่หรือไม่?"

"ท่านอ๋อง"

ฉีเฟยอวิ๋นย่อกายถวายความเคารพ ใบหน้าหนานกงเย่นั้นบูดบึ้ง: "น้อยๆหน่อย!"

ฉีเฟยอวิ๋นขบขันจึงได้กล่าวว่า: "ท่านอ๋องลำบากแล้วเพคะ!"

"ฮึ่ม!"

หันหน้ากลับมาแล้วหนานกงเย่ก็มองหญิงชราที่อยู่บนเตียง เหลือบไปมองแว๊บหนึ่งและตกตะลึง: “ฮูหยินเฉินกั๋วกง?”

หญิงชรามองดูหนานกงเย่อย่างถี่ถ้วน: “อ๋องเย่ เจ้าเติบใหญ่แล้ว?”

“ฮูหยินใหญ่” หนานกงเย่ดึงฉีเฟยอวิ๋นเดินไปยังตรงหน้าของหญิงชราแล้วนั่งลงมองดูหญิงชรา

หญิงชรายิ้มแล้วกล่าวว่า: “หรือว่านางก็คือผู้ที่พยายามตามเจ้าอย่างไม่ลดละและไร้ยางอายยิ่งนักผู้นั้น แม้ว่าเจ้าจะแต่งงานกันแล้วก็จะบีบให้ตายผู้นั้นหรือ?”

รอยยิ้มบนใบหน้าของฉีเฟยอวิ๋นก็จางหายไป หมายความว่าเช่นไร?

ใบหน้าหนานกงเย่นั้นทำอะไรไม่ถูก เกรงว่าฉีเฟยอวิ๋นจะหาเรื่องเขาจึงได้รีบอธิบายว่า: "ในขณะนั้นข้ายังเยาว์และโง่เขลา ถือซะว่าคำพูดพล่อยๆตอนเด็กของข้าที่ไม่ควรถือสา"

"โอ้!"

หญิงชราเหลือบมองไปยังใบหน้าไม่พอใจของฉีเฟยอวิ๋นแล้วยิ้มและกล่าวว่า: "เมื่อครู่ขณะที่พระชายาทรงพูดคุยกับมิ่งฟู่ นางกล่าวว่าขณะแต่งงานถูกทุบตีจนสลบเจียนตาย มิ่งฟู่ยังไม่อยากจะเชื่อเลย"

“คำพูดใดกัน หญิงชรากล่าวเช่นนั้นไม่ได้ คำกล่าวกล่าวไว้ได้ดี การทุบตีคือความสนิทชิดเชื้อการด่านั้นคือความรัก ไม่ทุบตีไม่สนิทชิดเชื้อและไม่สนุกครื้นเครง” หนานกงเย่ได้ยินมาจากที่ฉีเฟยอวิ๋นกล่าว นางกล่าวโดยบังเอิญและเขาก็จำเอาไว้ได้

ขณะที่กล่าวก็มองย้อนกลับไปยังใบหน้าอันดูแคลนของฉีเฟยอวิ๋น หนานกงเย่ยิ้มแล้วกล่าวว่า: "ข้าก็แต่งงานแล้วถึงจะรู้ ภรรยาที่ดีเช่นนี้ถือโคมไฟก็ไม่สามารถหาเจอได้"

หญิงชราถูกแกล้งให้ขำ

หนานกงเย่มองดูบรรยากาศที่ถูกเขาดึงกลับมาแล้วจึงได้ถามขึ้นว่า: "เหตุใดท่านถึงตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้?"

“พูดแล้วเรื่องมันยาว ข้าเข้ามาที่วังเพื่อตามหาผู้ที่จะให้ความเป็นธรรม คิดไม่ถึงว่าการเดินทางนั้นช่างยากลำบากยิ่งนัก หนทางชีวิตการเป็นขุนนางยิ่งหนักหนา ลำบากทุกย่างก้าว

อันดับแรกถูกคนไล่ออกมาก่อน จากนั้นรีบเร่งเดินทางก็พบเจอโจรผู้ร้ายและทำตราประทับของกั๋วกงสูญหาย ค่าเดินทางก็หมดซะแล้ว

มาถึงเมืองหลวงพวกเราก็ไปยังกรมยุติธรรมก่อน รองเสนาบดีกรมยุติธรรมขับไล่พวกเราออกมา บอกว่าพวกเราพูดจาไร้สาระและยังทุบตีแม่นมสวี

ต่อมาข้าให้แม่นมสวีส่งข้าไปยังหน้าประตูของอาลักษณ์ราชสำนักกรมยุติธรรม อาลักษณ์ราชสำนักกรมยุติธรรมเดิมทีเขาเป็นลูกศิษย์ของนายท่าน แต่ตอนนี้เขาเห็นมิ่งฟู่ก็ไม่รู้จักซะแล้ว เขาบอกมิ่งฟู่ว่าอ้างเป็นซือหมู่นั้นจะต้องถูกโบย ให้มิ่งฟู่รีบจากไปโดยเร็ว

มิ่งฟู่ไม่ยอม เขาไม่ได้โบยมิ่งฟู่แต่โบยแม่นมสวี แม่นมสวีเพิ่งจะอาการดีขึ้นในช่วงครึ่งเดือนมานี้"

หนานกงเย่ฮึ่มเสียงเย็นชา:“พวกเขาต่อต้านซะแล้ว”

หนานกงเย่ลุกขึ้น: "ฮูหยินวางใจ วันนี้......"

ฉีเฟยอวิ๋นดึงหนานกงเย่ครั้งหนึ่ง: "ท่านอ๋อง ให้ข้าไปดีกว่า"

หนานกงเย่จ้องมอง: "อวิ๋นอวิ๋น ร่างกายของเจ้า......"

“วางใจเถอะ ปู้เหวินและพรรคพวกสองสามคนนั้นผู้คนในเมืองหลวงไม่รู้จัก ให้พวกเขาปกป้องคุ้มครองข้าอย่างลับๆ ข้าจะไปหาพวกเขา ข้าจะถลกหนังพวกเขาทีละชั้นๆ พวกเขาไม่เห็นกฎหมายอยู่ในสายตาเช่นนี้ก็คือหลอกลวงเบื้องบนและกลั่นแกล้งเบื้องล่าง เบื้องบนมีฝ่าบาท เบื้องล่างมีราษฎร แม้แต่ภรรยาหม้ายของอาจารย์ผู้มีบุณคุณก็ไม่รู้จักแล้วจะทนได้เช่นไร?”

หนานกงเย่อ้าปากค้างพร้อมทั้งใบหน้าอันขุ่นมัว: "อวิ๋นอวิ๋น ข้าไม่เห็นด้วยได้หรือไม่?"

"ไม่ได้!"